خراسان/  اوقات‌فراغت پسرم فقط به بازی‌های کامپیوتری اختصاص دارد و به‌قول پدرش، انگار دسته بازی از دست این پسر جدا نمی‌شود. پسرم 13 ساله است. احساس می‌کنم دست‌هایش تیک گرفته از بس که بازی می‌کند. چه کنم؟

پاسخ مشاوره
مخاطب گرامی، برای داشتن ارتباطی بهتر بین والدین با نوجوان، تکنیک‌های بسیاری وجود دارد. یکی از موثرترین آن‌ها، تکنیک پیام من است که چهار گام دارد. گام اول: متمرکز بر رفتارش، گام دوم: بیان احساس، گام سوم: اثر رفتارش بر شرایط و گام چهارم: بیان انتظار. با کمک این تکنیک، شما می‌توانید به دور از استفاده از سدهای ارتباطی مثل تحقیر نوجوان و نصیحت کردن، پیام خود را به نوجوان انتقال دهید.
   این جملات را به پسرتان بگویید
مثلا بگویید: «این‌که تو روزی ۱۰ ساعت پای بازی می‌نشینی ما رو نگران سلامتی تو می‌کنه. این باعث می شه  خطر برای سلامت تو مثل تیک دست و چشم و در آینده عوارض دیگر مثل شکل استخوانی شانه رو به دنبال داشته باشه و ما از تو انتظار داریم برای زمان بازی ساعت مشخص و محدودتری در نظر بگیری. نظرت چیه که به جای 10 ساعت بازی در روز، چهار ساعت در سه بخش  ۸۰ دقیقه‌ای بازی کنی؟»
  یک قانون برد-برد تصویب کنید
پیشنهاد دیگر من، کمک گرفتن از تکنیک حل مسئله است که دو پیش نیاز دارد: تشکیل یک جلسه خانوادگی، توصیف مسئله( چی، کی، کجا و چگونه). با حضور دو تن از اعضای خانواده ترجیحا پدر و مادر به همراه نوجوان جلسه تشکیل و مسئله زمان زیاد بازی کامپیوتری مطرح شود. راه‌حل‌های مختلف ارائه شود و زمانی که حداقل دو نفر بر راه‌حلی توافق دارند تبدیل به قانون ‌شود همچنین پیامدی برای انجام نشدن و رعایت نکردن قانون توافقی هم در نظر گرفته شود. مثلا توافق شود بر انجام بازی در سه بخش ۸۰ دقیقه‌ای و اگر خلاف این عمل کرد تا دو روز حق بازی ندارد. اگر حین اجرای قانون احساس کردید برای اجرای بهتر می شود بندی به آن اضافه کرد تا رابطه برد-برد برای هر دو طرف یعنی هم شما والدین و هم نوجوان وجود داشته باشد، می‌توانید در قالب تبصره بیفزایید و بعد دیگر قانون را دستکاری نکنید. مراقب باشید قوانین زیاد برای نوجوان اعمال نکنید و در مواردی که ارزش قانون‌گذاری دارد از این تکنیک استفاده کنید.
نویسنده : صدیقه معدنی| ‌ کارشناس‌ارشد روان‌شناسی