اعتماد/ « کنشگر کیست؟ کنشگری چیست؟ » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته علی بختیار است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

اگر کنشگرانی مانند امیرکبیر به امید مسوولان یا همراهی منتقدین بودند، امروزه بسیاری از داشته‌های‌مان نابود شده بود. کنشگر و کنشگری را می‌توانیم نقطه مقابل انفعال، بی‌تفاوتی، انتقاد و اعتراض بی‌هدف و حتی لجاجت بدانیم. کنشگر عافیت‌طلب نیست و لزوما آسان‌ترین راه را برای پیشبرد کارهایش انتخاب نمی‌کند. به جای اعتراض و تخریب و مطلق‌گرایی، پویایی و سازندگی و میانه‌روی را انتخاب می‌کند. اما این مفهوم این روزها چه کمکی می‌تواند به ما بکند؟
متاسفانه به دلیل وجود مشکلات زیاد در سیستم حکمرانی کشور، روز به روز به شکاف میان مردم و مسوولان افزوده می‌شود و وجهه سیاستمداران چنان تنزل پیدا کرده که گفته‌ها و اظهارنظرهای‌شان با واکنش تند مردم روبه‌رو می‌شود و عملکردشان مورد قبول آنان نیست. از سوی دیگر، جناح‌های سیاسی داخلی و اپوزیسیون خارج‌نشین که به نوعی رهبری فکری مردم را بر عهده دارند، بدون هیچ دلیل و تحلیل منطقی مبادرت به اظهارنظرهای تند و یک سویه می‌کنند که نه تنها دردی را دوا نمی‌کند، بلکه مشکلات بیشتری بر مردم و جامعه تحمیل می‌کند و کار را برای هرگونه اصلاح و پیشرفت امور سخت می‌کند. در جایی که مسوولان و دولتمردان، جناح‌ها و شخصیت‌های سیاسی، اپوزیسیون و چهره‌های شاخص راهکار علمی و عملی برای خروج کشور از بن‌بست و بهبود امور ندارند، کنشگران عرصه‌های مختلف می‌توانند نقشی بسزا در ایجاد تحول و رفع معضلات کشور داشته باشند و لازم است این مفهوم بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرد.
دستگاه‌های عریض و طویل دولتی، سازمان‌های ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی، کارشناسان و متخصصان حرفه‌ای و بسیاری دیگر از نظام‌های حقیقی و حقوقی گاهی ناتوان از ارایه نقشی هستند که کنشگری یک فرد یا گروه می‌تواند ایفا کند. به عنوان مثال در موارد زیست‌محیطی آشوراده و میانکاله یا میراث در خطر کشور، نقش کنشگران حایز اهمیت بوده و به جای اعتراض‌های بیهوده و انتظارهای بی‌جواب، به اقدام مثبت و کنشگری روی آورده‌اند و توانسته‌اند نتایج بسیار خوبی هم رقم بزنند که مصداق عینی: به عمل کار برآید، است. زندگی تک‌تک ما در این سرزمین کهن پر بوده از لحظه‌های انتخاب؛ اقدام یا انفعال؟ اقدام یا اعتراض؟ اقدام یا انتقاد؟ اما کدام انتخاب می‌تواند منافع ملی و فردی ما را تامین کند؟ اینکه موج باشیم و آرام نگیریم یا آسوده بر کنار چو پرگار شویم؟ من و ما شویم یا خویشتن بمانیم؟ نیاز امروز کشور بیش از آنکه پرداختن به نارسایی‌ها و دامن زدن به اختلافات و مشکلات باشد، می‌تواند کنشگری خلاق و مسوولانه باشد تا با فراگیر شدن و اتحاد و تکثر این قشر مهم و تاثیرگذار، معضلات و خرابی‌ها به دست خود مردم اصلاح و بهبود یابد.