روزنامه جوان/ «قهرمان امریکایی چگونه یک‌شبه ذلیل و خفیف شد» عنوان یادداشت روز در روزنامه جوان به قلم حمیدرضا‌شاه‌نظری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، تا چندی پیش به‌عنوان نماد مقاومتی بی‌نظیر در برابر روسیه مورد ستایش رسانه‌های غربی و پیاده‌نظام رسانه‌ای نظام سلطه در ایران و شیفتگان امریکا قرار می‌گرفت و از او به عنوان قهرمان مبارزه برای وطن در برابر دشمن یاد می‌شد. این رسانه‌ها او را تبدیل به چهره و نمادی جهانی در مقابله با دشمن و دفاع از وطن کرده و تلاش نمودند او را نمونه یک رهبر مطلوب برای ملت‌های جهان جا بزنند! اما به فاصله‌ای کوتاه، امروز زلنسکی به مهره‌ای سوخته در بازی پیچیده قدرت‌های بزرگ تبدیل شده است. در واقع این روز‌ها نه تنها دوران ماه عسل زلنسکی با امریکا تمام شده بلکه امریکا در تلاش است تا هر آنچه را که برای زلنسکی و اوکراین باقی مانده به عنوان غرامت این رابطه پرهزینه برای خود بردارد بدون آنکه سرنوشت زلنسکی یا اوکراین برایش مهم باشد. تحقیر‌های آشکار زلنسکی از سوی مقامات امریکایی به‌ویژه توسط دونالد ترامپ البته اتفاق جدیدی نیست و قبل از این هم بار‌ها در تاریخ روابط امریکا و کشور‌های دیگر رخ داده است، هرچند شاید این دفعه به اقتضای شرایط جهانی عریان‌تر شده باشد. 
تحقیر‌های گاه و بیگاه زلنسکی از سوی ترامپ و نزدیکانش دیگر به یک رویه تبدیل شده و توصیفاتی، چون «زلنسکی یک کمدین نسبتاً موفق و دیکتاتور بدون انتخابات است» توسط ترامپ نشان می‌دهد که این تحقیر‌ها و تمسخر‌ها مواردی اتفاقی یا ناشی از روحیات شخصی نیست بلکه از یک رویکرد تعمدی ناشی می‌شود که با هدف فروپاشی روانی زلنسکی و مردم اوکراین انجام می‌شود تا هرچه زودتر زلنسکی قربانی و منابع معدنی کمیاب اوکراین به عنوان غنایم جنگی و سهم امریکا از منازعه اوکراین و روسیه تصاحب شود. این رفتار‌ها نشان می‌دهد که برای امریکایی‌ها هم‌پیمان و متحد چندان موضوعیتی ندارد بلکه آنچه اهمیت دارد غارت ملت‌ها و کشورهاست که به اقتضای آن در هر زمان و مکان، رفتار متناسب با آن را انجام می‌دهند و سیاستمداران و مسئولان و نخبگان کشور‌ها صرفاً ابزار‌هایی هستند که در موقع لزوم مورد استفاده قرار خواهند گرفت و هر وقت تاریخ مصرف آنان تمام شد به زباله‌دان تاریخ انداخته خواهند شد. 
البته این نوع نگاه امریکایی‌ها به متحدانشان موضوع جدیدی هم نیست و در تاریخ معاصر بار‌ها تکرار شده است. تاریخ پر است از رهبرانی که با اعتماد به امریکا سرنوشتی تلخ و عبرت‌انگیز پیدا کردند. یکی از برجسته‌ترین این موارد، معمر قذافی رهبر سابق لیبی است. قذافی پس از سال‌ها مقاومت در برابر غرب، با اعتماد به وعده‌های آنان تصمیم به کنار گذاشتن برنامه هسته‌ای لیبی گرفت تا رابطه نزدیک‌تر با امریکا و کشور‌های غربی برقرار نماید. اما این تصمیم، سرانجام به سرنگونی او منجر شد. او پس از سال‌ها تلاش برای ارتباط با غرب، به دست همان کشور‌هایی که به آنها اعتماد کرده بود در فجیع‌ترین وضعیت کشته شد و کشورش به سرزمینی متلاشی و تجزیه شده تبدیل گشت و ملتش در رنج و مصیبت فرو رفت. اشرف غنی رئیس‌جمهور پیشین افغانستان نیز نمونه دیگری از سرانجام اعتماد به امریکاست. او پس از دو دهه همکاری نزدیک با امریکا و اعتماد به قدرت‌های غربی در نهایت مورد بی‌مهری امریکا قرار گرفت و پس از تحقیر شدن در آخرین سفرش به امریکا، با خروج ناگهانی نیرو‌های امریکایی و رها شدن از سوی متحدان خود، مجبور به فرار از کشورش شد. داستان صدام حسین نیز به‌عنوان یکی از جالب‌ترین نمونه‌ها از این نوع فریب‌خوردگی در حافظه تاریخ ثبت شده است. صدام که روزگاری متحد امریکا در جنگ با ایران و مورد حمایت دولت‌های غربی بود، پس از پایان تاریخ مصرفش و تغییر سیاست‌های جهانی امریکا با اعتماد به وعده‌های امریکایی‌ها مبنی بر برداشته شدن تحریم پس از نابودی موشک‌هایش، توسط همان امریکا مورد حمله قرار گرفت و در نهایت به چوبه دار سپرده شد. این نمونه‌ها به‌وضوح نشان می‌دهند که رهبران و ملت‌هایی که به وعده‌های امریکا اعتماد کرده‌اند، در نهایت سرنوشتی جز مصیبت و نابودی ندارند. حقیقتی که مع‌الأسف همچنان بسیاری از ملت‌ها آن را خوب فرانگرفته‌اند و همچنان در کشور‌های مختلف در حال تکرار است. 
در حال حاضر، زلنسکی و مردم اوکراین یکی از آخرین نمونه از قربانیان اعتماد به امریکا و در عین حال یک درس عبرت بزرگ برای حاکمان و ملت‌ها هستند. اعتماد زلنسکی به امریکا و وارد شدن به یک تقابل از پیش باخته، نه تنها امنیت و ثبات را برای اوکراین به ارمغان نیاورد، بلکه این کشور را درگیر جنگی ویرانگر کرد و بسیاری از منابع قدرت آن را از بین برد. امروز اعتماد به وعده‌های غربی‌ها به خصوص امریکایی‌ها و وابستگی شدید به کمک‌های مالی و تسلیحاتی غرب، اوکراین را تبدیل به یک بازیچه در دستان قدرت‌های جهانی کرده و شرایط را به گونه‌ای رقم زده که ممکن است در آینده نام اوکراین صرفاً در صفحات تاریخ باقی بماند. 
وضعیت رقت‌انگیز امروز زلنسکی و شرایط مصیبت‌بار مردم اوکراین که مشابه آن در طول تاریخ بار‌ها تکرار شده، عاقبتی است که ناشی از اعتماد به مستکبرین و قدرت‌های ظالم و شیطانی و وعده‌های آنان بوده و توسط خداوند متعال بار‌ها نسبت به آن انذار داده شده که سرنوشت این ملت‌ها چیزی جز شکست و نابودی نخواهد بود. فارغ از هدایت‌های الهی برای حرکت درست ملت‌ها، تاریخ نیز باید چراغ راه همه باشد. سرنوشت کشور‌هایی مانند لیبی و اوکراین به ما می‌گوید که نباید به هیچ قدرت غیرالهی تکیه زد بلکه ملتی سربلند، پیروز و باقی خواهد ماند که به مستکبران بی‌اعتماد و بدبین بوده و بر توان خودش تکیه زده و قدرتش از درون خودش بجوشد.