خراسان/همسر سابقم که در عقد موقت او بودم، نفقه پسر ۱۱ ساله ام را نمی‌دهد و هیچ اطلاعی هم از محل زندگی اش ندارم...

زن ۴۸ ساله با بیان این ماجرا درباره سرگذشت خود به کارشناس اجتماعی کلانتری نجفی مشهد گفت:تنها دوازده سالم بود که به خاطر مرگ پدرم و تنهایی و گریه های مادرم به خواستگاری مردی که ۱۶ سال از من بزرگ‎تر بود، جواب مثبت دادم.
 هیچ معنایی از زندگی مشترک در ذهن نداشتم. عقد که کردیم شوهرم مدام سرزنشم می‌کرد که چرا مادرت ازدواج مجدد کرده است و با آبروی من بازی می کند. درواقع من قربانی ازدواج مجدد مادرم شده بودم. به هر ترتیب سال ها با رنج و تحقیر گذشت. بهتر بگویم که هیچ خاطره خوشی با «ساسان»  در طول ۴ سال دوران عقدم  نداشتم تنها  ۱۷سالم بود که اولین فرزندم  به دنیا آمد. تازه داشتم معنای عشق و علاقه را می فهمیدم که پسرم تمام دنیایم شد. دلم به «هوشنگ» خوش بود ، با او بهتر می‌توانستم این زندگی پررنج را تحمل کنم .همسرم همچنان از من دوری می‌کرد و جز سرزنش ارمغانی برایم نداشت. «هوشنگ» دوساله بود که صاحب فرزند دوم شدیم. حالا پسرم صاحب برادر شده بود و انگار نور امید هرلحظه در قلب رنجورم بیشتر می‌شد. شوهرم علاوه بر بداخلاقی موادمخدر و مشروب مصرف می‌کرد و رفتارش چندبرابر بدتر شده بود.
شاهد بزرگ شدن پسرانم  در محیطی بودم که جای عشق را پرخاشگری، کتک و ناسزا گرفته‌بود . بارها به مادر همسرم از او گفتم و جز طعنه و سرزنش چیزی دستگیرم نشد، ۱۶ سال با مردی زندگی کردم که به جای عشق و ابراز محبت مدام تحقیرم کرد. حالا ۲۸ سالم بود و می‌توانستم تشخیص دهم که این زندگی دیگر جای ماندن نیست .درخواست طلاق دادم و با دو پسرم به خانه مادرم برگشتم، مدتی نگذشته بود که به توصیه دوستم با مردی آشنا شدم. احساس تنهایی می کردم و به شدت تشنه عشق و محبت بودم .

فکر می کردم می توانم از هرجایی خودم را سیراب کنم. بنابراین با «ابوذر» قرار ازدواج موقت گذاشتم و خیلی زودتر از آنچه فکرش را بکنید با او خودمانی شدم. او مهریه‌ای را که به سختی از همسر سابقم گرفته بودم با چرب زبانی از من گرفت تا تبدیل به سرمایه ای کند که من شریکش باشم. اما هیچ وقت نفهمیدم چه شد و پولم کجا رفت، اوایل فکر می‌کردم «ابوذر» همانی است که من می خواستم اما خیلی زود فهمیدم من برایش ارزشی ندارم؛ او زن و بچه داشت و خانواده اش در اولویت بودند، در مدت ۷ سالی که از سر وابستگی و بدبختی  به این رابطه معیوب ادامه دادم صاحب فرزندپسری شدم. انگار با تولد پسرم تمام تنفرم از «ابوذر» به اوج خود رسید و بالاخره از او هم جدا شدم .
اکنون ۱۰ سال است با پسرانم که همه  وجودم هستند، زندگی می کنم اما «ابوذر» حتی حاضر نیست  هزینه‌ها و مسئولیت پسر ۱۱ ساله ام را بپذیرد و من هیچ نشانی از او ندارم . اماای کاش...
گزارش اختصاصی روزنامه خراسان حاکی است: با دستور سرهنگ محمد ولیان (رئیس کلانتری نجفی مشهد ) اقدامات کارشناسی و قانونی دراین باره به مشاوران زبده دایره مددکاری اجتماعی کلانتری سپرده شد.