فارس/ سیداکبر سلیمانی، شاعر کهگیلویه و بویراحمد، در سروده‌ای تازه با نگاهی حماسی و وطن‌دوستانه، به نقد خیانت وطن‌فروشان و مزدوران دشمن پرداخته و در ستایش پایداری و عزت ایران اسلامی، سروده‌ای پرشور آفریده است.

در این شعر، غرور ملی و غیرت ایرانی با زبانی صریح و کوبنده به تصویر کشیده می‌شود.
چه می‌فهمد مگر مزدور قدر مام میهن را؟
غرور اهتزاز پرچمش در کوی و برزن را؟
چه می‌داند وطن یعنی چه؟
آب و خاک و عزت چیست؟
به عشقش از زن و فرزند و مال و جان گذشتن را؟
شرف در ذهن او کالای ناچیزی است در بازار
بهایش می‌دهد آنقدرها که قند و روغن را
کجا درد وطن یک دم بیارد خم به ابرویش؟
غمش این است که لختی نبیند اخم دشمن را
امان از نابرادرهای فرمان از یهودا بر
شغاد اصلاً چه درکی دارد اندوه تهمتن را؟
دریغا در هوای پست مشتی گندم از دشمن
به آتش می‌کشد هر سو بهشت دشت خرمن را
ندارد اجنبی هرگز به‌جز ذلت رهاوردی
یکی حالی کند این کله‌های پوک کودن را
خدا با ماست، ایران تا ابد چون کوه پابرجاست
کجا اندازد از پا چوب آفت‌خورده، آهن را؟
زمستان می‌رود، این روسیاهی از زغالش نه
وطن هرگز نمی‌بخشد ولی مزدور رهزن را!