در این بیانیه با عنوان «در چه جامعه‌ای زندگی می‌کنیم؟» آمده است:‌

«مشروعیت بخشیدن به نظارت تلویزیون بر شبکه نمایش خانگی و رفتن به سمت قانونی کردن این نظارت با تصمیم‌گیری از بالا بدون در نظر گرفتن نظر اهالی سینما و کارشناسان مستقل و بررسی همه‌ جوانب، تصمیمی است اشتباه که نتیجه آن بحران در شبکه نمایش خانگی خواهد بود.

توجه داشته باشیم این تصمیم در شرایطی گرفته شده است که اولأ تلویزیون در تغییر و تحولات جدید نتوانسته مقبولیت عمومی پیدا کند و بر عکس به دلیل از دست دادن نیروهای کارآمد و چهره‌های محبوب میزان نفوذش در جامعه کاهش یافته است.

ثانیأ این تصمیم در شرایطی اجرایی و قانونی می‌شود که شبکه نمایش خانگی علیرغم نوسانات اجرایی به استقلال نسبی رسیده و توانسته به مطالبات بخشی از مخاطبانی جواب دهد که در سال‌های اخیر آرزوها و آرمان‌هایشان در درام‌های تلویزیونی جایی نداشته است.

اصلأ شبکه نمایش خانگی زمانی شکل گرفت که تلویزیون به دلایل سیاسی مجبور شد زندگی طبقه متوسط را از درام‌های خود خارج کند و حتی از شوخی با زندگی این طبقه پرهیز کرده و این شوخی‌ها را به سکونتگاهی نامشخص منتقل کند.

شبکه نمایش خانگی به تدریج با نزدیک شدن به مخاطبی قوام یافت که تصویر منفی سبک زندگی‌اش در درام‌های تلویزیونی، جایگزین تصویر واقعی شده بود.  

شبکه نمایش خانگی به جای این نفرت‌پراکنی سعی کرد با درک درست شرایط فرهنگی و اجتماعی این طبقه و تصویر واقعی از آن، درام‌هایش را بسازد. با رشد این مخاطب که کم‌کم در جامعه به اکثریتی تعیین‌کننده تبدیل شد، شبکه نمایش خانگی گسترش یافت.  

مخالفان شبکه نمایش خانگی به جای نوشتن مقالات سطحی باید بفهمند در چه جامعه‌ای زندگی می‌کنند. این فهم خیلی مهم است.  

جامعه ایران دارای چندگانگی فرهنگی است؛ یک پاره‌ سنتی دارد و یک پاره‌ مدرن که این پاره‌ مدرن در سال‌های اخیر به شدت رشد کرده و روی پاره‌ سنتی تأثیر گذاشته است. در گذشته در قبل از انقلاب اداره‌کنندگان جامعه نفهمیدند پاره‌ سنتی رشد کرده و به اکثریت تعیین‌کننده تبدیل شده و حالا نمی‌خواهیم بفهمیم که پاره‌ مدرن در جامعه تعیین‌کننده است.

اگر این فهم در نظارت وجود نداشته باشد و ناظران بخواهند به شیوه تلویزیون با همان نفرتی که از طبقه متوسط مدرن دارند درام‌های شبکه نمایش خانگی را بازبینی کنند درامی باقی نخواهد ماند و مخاطبانی که چندین سال با درام‌های نمایش خانگی سرگرم شدند جذب ماهواره‌ها خواهند شد و تعادلی به هم خواهد خورد. با به هم خوردن این تعادل تلویزیون اگر نگرش فعلی را در تصویب درام‌هایش داشته باشد تماشاگرش افزایش نخواهد یافت.  

کانون کارگردانان سینمای ایران به مجلس یادآوری می‌کند که بر هم خوردن این تعادل یعنی تعطیلی نمایش خانگی و تعطیلی نمایش خانگی یعنی بیکاری بخش زیادی از صنوف سینمایی و بحران در جامعه سینما.»