درست یادم نیست اما فکر کنم سه هفته اى طول کشید . 

فریماه ، دلنشین ، آرام و بسیار فروتن بود. همیشه در دسترس ، براى پیاده روى یا قهوه … و خلاصه هیچ نشانه اى نمیدیدى از کسى که سر نام خودش معطل باشد و به هر دلیل نخواهد ارتباط برقرار کند . روان بود . 

گاهى اوقات فکر مى کنم چقدر آن زمان اتفاق ها ى سینمایى بود اما چون سوشال میدیا به اینصورت نبود ، هیچ خبرى هم باز تاب پیدا نمیکرد مگر در سفر نامه هاى مجله فیلم …

یا فوقش در یک خبر چند سطرى در روزنامه سینما! اما اولین آشنایى من با فریماه فرجامى بر مى گردد  به همان سال اولى که با فیلم عروس کاندید بهترین بازیگر فجر شده بودم . پرده آخر هم در همه رشته ها کاندید داشت همینطور بهترین بازیگر زن.

من با پدرم رفته بودم اختتامیه . و زمانى که جاى ما را نشان دادند درست بغل خانم فرجامى بود که نشستیم و سلام و احوال پرسى کردم . من سن و سالى نداشتم . یک بازیگر تازه وارد … منتظر شروع مراسم بودیم که یکدفعه ایشان برگشت و گفت امیدوارم بگیرى جایزه را … و لبخندى زد.

میدانستم که جایزه متعلق به خودش است و تعارف مى کند . گفتم بازیتان را چند بار باید دید و …

این خاطره را برایش در سفر آمریکا گفتم و هر دو خندیدیم و سر تکان دادیم چقدر زمان زود مى گذرد …

دریغ و افسوس

روحش شاد و یادش گرامى"