رکنا/ سیما، به اتهام قتل تحت بازداشت بود و حالا گوشه صندلی راهروی کلانتری منتظر انتقال به دادسرا و تنها فکری که آزارش می داد، رویایی بود که با قتل همسرش ناتمام مانده بود.

 آخرین ضربه را که فرود آورد، تازه پشیمان شده بود، اما دیگر فایده ای نداشت! حالا با دست هایی خون آلود، روبروی پیکری غرق در خون ایستاده و چشمانی را می نگریست که با نگاهی نیمه جان، نفرینش می کرد، نه به زبان بلکه همه حرفهایش را در نگاهش می گفت.

لرز همه جانش را گرفت، جنونی هم مرز سکته بر وجودش مستولی شد و نگاهی که دو دو می زد؛ در پی یافتن چرایی کاری که کرده بود، برآمد. نمی دانست چرا اما چیزی در ته قلبش فریاد می زد تمامش کن... تمامش کن.

زانو زد، صدای نفسی نشنید، انگشتان لرزانش را بر پیکر بی جان کشید و سرتاپا براندازش کرد، بغضی سخت گلویش را می فشرد. چه باید می کرد، بلند شد، دیوانه وار به اطراف نگریست، گویی دنبال چیزی بود، به دور خودش چرخید، موهایش را چنگ زد، کلافه بود، گیسوان طلایی رنگش حالا به رنگ خون بود، سرخ سرخ، کمی به عقب رفت، اندیشه ای در مغزش دنگ دنگ صدا می کرد، چرا؟ .... چرا؟....

چشمانش را بست، جای درنگ نبود، باید کاری می کرد، به سمت اتاق خواب دوید، پتویی بزرگ پیدا کرد و با عجله برگشت، چه شب ها که از تنهایی پیکر نحیفش را میان آن پیچیده بود. کسی که زمانی قول داده بود همیشه همراهش باشد، اما حالا مجبور بود همراه همیشگی اش را در میان آن پتو بپیچد، رسید بالای سرش، ایستاد، درنگ کرد، اندیشید... چرا؟ چرا کار به اینجا کشیده بود، مگر قرار نبود که با هم زندگی خوبی را آغاز کنند؟ مگر قرار نبود همدم شب های تار هم باشند؟ مگر قرار نبود، تا پای جان با هم باشند؟ اما چرا نشد؟

خاطرات چون قطاری سریع السیر از مقابل دیدگانش می گذشت، فرصت فکر کردن نبود، هوا تاریک بود و او باید کاری می کرد، پس زانو به زمین زد، پتو را پهن کرد، با تقلای زیاد پیکر بی جان مقابلش را تکان داد، تکان نمی خورد، آه... لعنتی... جمله اش را ادامه نداد و زور زد، دوباره و دوباره...

نمی دانست چه مدت است که تقلا می کند، فقط می خواست همه چیز مثل روز اول شود، پاک پاک، حالا کشان کشان سرسرای ویلای جنگلی را طی کرد و پیکر پیچیده در پتوی خون آلود را به سمت خودرویی که در حیاط بود رساند، سختی ماجرا همین جا بود، با این اندام نحیف چطور هیکل بی جان و سنگین مردی را که سالها پیش به عشقش، سر سفره سفید بله گفته بود، به دوش بگیرد و داخل صندوق بیاندازد؟

دوباره به رویا رفت، شاهزاده ای با اسب سفید دید که آمد و دلش را برد، همه چیز خوب بود، اما ناگهان طوفان شروع شد و همه را خراب کرد، صدای جغدی که نیمه شب روی درخت نزدیک ویلا برایش هو هو می کرد، او را به خود آورد، هنوز گوشه پتوی در دستش بود و جسد خون آلود روی زمین شنی حیاط.

به هر زحمتی بود، جسد پتو پیچ را به صندوق انداخت و زد به جاده، باران نم نم آغاز شد، انگار می گریست به حال او، به حال او و همسرش که اکنون پتو پیچ شده در صندوق بود، بی جان و با کفنی از جنس پتو.

باید سریع کار را تمام می کرد، وقت نبود، پیچ های جاده را به سرعت طی کرد و نمی دانست کجا باید برود، دلش فقط جاده ای فرعی می خواست، یکی پیدا شد، سریع پیچید، تا ته جاده رفت، وسط جنگل، پیاده شد، باران شدت یافت، انگار می خواست کمکش کند تا زمین را راحت تر بکند، در عقب خودرو را باز کرد، نمی دانست چه زمانی بیل و گلنگ را برداشته، تعجب کرد، اما، مهم نبود، باید زمین را می کند، و کند... کند... کند.

نصفه و نیمه همه چیز را رها کرد و زانو زد در میان گل، حالا بغضی که گلویش را می فشرد، ترکید، ناله زد، چنگ به زمین زد و برگ های تر شده از باران را روی سرش ریخت، اشک از چشمانش سرازیر شد...

سوار بر خودرو زد به جاده، نمی دانست کجا می رود، فقط می رفت، بعد از آن گریه کمی آرام شده بود، اما، حالا ترس همه جانش را گرفته بود، چه باید می کرد، آرزو کرد کاش همیشه تاریک بماند، این تاریکی تا کی دوام داشت، صبح فردا را چه کند؟...

خسته و درمانده مقابل ساختمان مسکونی ویلا پارک کرد و داخل رفت، می خواست سریع همه چیز را جمع و جور کرده و برود، اما، به محض رسیدن به اولین کاناپه ولو شد و دیگر نفهمید چه به سرش آمده...

با صدای خروس همسایه از خواب پرید، لحظه ای گمان کرد خواب دیده است، خوشحال شد، کابوسی وحشتناک بود، اما این شادی زیاد طول نکشید وقتی نگاهش به دست های خون آلود و بدنی گلی افتاد، همه چیز همچون کابوس به سراغش آمد، دوباره خسته و دوباره درمانده...

داشت یادش می آمد، هفته پیش از خانه ای که با عشق و امید بنا کرده بودند، فرار کرده و به ویلای پدری اش آمده بود، نمی خواست کسی جایش را بداند، "مسعود"؛ همسرش، مردی شکاک، بدبین و عصبی بود، و زود از کوره در می رفت البته به همان سرعت پشیمان شده و به عذرخواهی می افتاد، خیلی سال نبود که با هم زندگی مشترکشان را آغاز کرده بودند، اما "سیما"، فقط همان چند ماه اول طعم خوشی زندگی را چشیده بود و پس از آن فقط دعوا و کتک کاری بود، زندگی که برایش با همه درافتاده بود، مدتی بعد به کابوسش بدل شده بود، همان روزهای اول حرف های اطرافیانش را به خاطر می آورد که با این وصلت مخالف بودند، پدر ساده اش، مادر زحمتکش اش و برادری که سعی داشت با درگیری و دعوا جلوی او را بگیرد، اما او فقط رویای خودش را داشت، رویایی که حالا ناتمام مانده بود.

مسعود، شکاک بود و بدبین، همان ماه های اول ازدواج این موضوع را نشان داد، سیما، نگرانش بود، تلاش او برای رفتن پیش روانشناس، ثمری نداشت و تنها جوابی که می گرفت این بود" مگه من دیوانه ام؟..."، چند بار تنها با روانشناس ملاقات کرد، مشکلش را مطرح کرد و مشخص شد که همسرش از اختلال "پارانوئید" حاد رنج می برد، صادق بودن با مسعود فقط مشکل را دو چندان کرد، روانشناس بعد از کتکی که از مسعود خورد، شکایت کرد و چند ماهی مسعود راهی زندان شد، اما فایده ای نداشت... دوباره روز از نو، روزی از نو...

نه می توانست خانه دوستی برود، نه خانه فامیل، مسعود به هم چیز و همه کس، شک داشت، ده ها بار به خاطر مسئله ای ساده، میهمانی را که همه اعضای فامیلش در آن بودند، به میدان جنگ بدل کرده بود، فقط به بهانه این که چرا سیما با پسرش عمویش حرف زده یا نگاه کرده یا خندیده است.

مسعود هر بار پس از تمام شدن ماجرا، با چهره ای پریشان و پشیمان دسته گلی خریده و به دیدارش می آمد و عذر می خواست اما چند روز بعد همان آش و همان کاسه؛ این مشکل حتی به محل کارش کشیده شده بود، مسعود همه زندگی اش را رها کرده و در خیابان به دنبال سیما افتاده بود، برای بار دوم با شکایت صاحب کار سیما، مسعود به زندان افتاد و اگر پادرمیانی خانواده ها و همکاران نبود، مجبور به پرداخت دیه هم می شد.

روی کاناپه نشست، فرصت زیادی نداشت، سریع به سمت آشپزخانه رفت، دقیقا جای دیشب ایستاد، خون های خشک شده را که دلمه بسته بود، با بدبختی تمام پاک کرد، باز هم اشک، باز هم بغض، اما عزمی مصمم، از این راز کسی نباید خبردار شود، او فرار کرده بود و نمی دانست مسعود کجاست، به پلیس هم همین را می گفت، اگر جسد پیدا می شد.

دوباره به رویا رفت، خاطرات شب قبل به ذهنش دوید، مسعود متوجه شده بود که آنجا پنهان شده و آمده بود تا تکلیفش را یکسره کند، عصبانی بود و خشم در چشمانش موج می زد، کاش می شد با او حرف زد. اما، تقدیر چیز دیگری رقم زده بود، در زد، جرات باز کردن در را نداشت اما فریاد های مرد، مجبورش کرد در را باز کند، به محض باز شدن در مسعود یقه اش را گرفت و فریاد زد چرا فرار کرده... با چه کسی فرار کرده... سوال های همیشگی، چرا، با کی، چه طور؟

دستان مردانه اش دور گردن سیما حلقه شده بود و هر لحظه با فشار داشت خفه اش می کرد، چاره ای نداشت، دستانش را پس زد و فرار کرد، نمی دانست کجا، غریزه ای او را به سمت آشپزخانه برد، از ترس چاقویی برداشت، به سمت مسعود گرفت، مسعود به سمتش دوید، تعادل نداشت، سیما چشمانش را بست و دیگر نفهمید چه شد، فقط ناله ای شنید و ناسزایی، چشمانش را گشود، رنگ قرمز خون روی پیراهن سفید همسرش خودنمایی می کرد، به هیجان آمد، مسعود زانو زد، دست روی جای زخم گذاشت، نگاهی از تعجب به صورت سیما داشت، هیجان بالا گرفت، نبضش تند تند می زد، همه روزهای از بین رفته مقابل چشمانش رژه رفتند، ندایی شیطانی در درونش فریاد می زد، تمامش کن... تمامش کن.... نمی دانست چند ضربه زد تا فریاد درونش خاموش شد.

دوباره به خود آمد، همه چیز تمیز و مرتب شده بود، اتاق های ویلا را مرتب کرد، انگار نه سلطانی آمده نه سلطانی رفته... سوار خودرو شد و زد بیرون، یادش نمی آمد دیشب کجا جسد مسعود را برده، پس راه خانه را پیش گرفت، سعی کرد همه چیز را عادی جلوه دهد، علیرغم نگاه نگرانش، به تهران رسید، خانه پدری اش، با هیچ کس حرفی نزد، یک راست رفت توی اتاق نوجوانی اش و کز کرد گوشه تخت، سردش بود، چشمانش را بست و همه چیز تاریک شد.

با صدای آرام مادر، سیما چشمانش را باز کرد، خواب می دید؟ نه، مادرش کنار اتاق ایستاده و گریه می کرد، پدر پیرش دست بر دست می کوبید و برادرش زانو زده کنج اتاق اشک می ریخت، دو پلیس زن، مقابلش قد علم کرده بودند، دستبد به دست... نای تکان خوردن نداشت، چشمان گود افتاده اش پایین آمد و دستانش برای دستبند، بالا.

چند روز بعد به همراه همان پلیس ها از بیمارستان به بازداشتگاه منتقل شد و در برابر بازجو آن سوی میز نشست، با اولین سوال، لب به سخن گشود و همه چیز را گفت، از عجله اش برای ازدواج، از عشق تندش، از بی توجهی به حرف های بزرگترها، از بدبینی و شکاکی همسرش، از عصبانیت ها و کبودی زیر چشمانش که ناشی از کتک های گاه و بیگاه بود، از خستگی اش، از فرارش که اشتباه بود، از بیگناهی اش، از حادثه تلخی که به مرگ همسرش ختم شده بود.

سیما، به اتهام قتل تحت بازداشت بود و حالا گوشه صندلی راهروی کلانتری منتظر انتقال به دادسرا و تنها فکری که آزارش می داد، رویایی بود که با قتل همسرش ناتمام مانده بود.