سیناپرس/ راجندرا گوپتا (Rajendra Gupta) فیزیکدان نظری دانشگاه اتاوا در کانادا، دریافته است که انفجار بزرگ می تواند ۲۶٫۷ میلیارد سال پیش اتفاق افتاده باشد که این میزان دو برابر قدیمی‌تر از پیش‌بینی مدل‌های فعلی است.

این سال‌های اضافه شده به اعداد پیشین می‌ توانند توضیح دهند: چرا دورترین کهکشان‌های مشاهده‌ شده به طرز شگفت ‌آوری بالغ به نظر می ‌رسند که باید تنها برای نیم میلیارد سال وجود داشته باشند.

به گفته دانشمندان، تخمین سن کیهان بی شباهت به حدس زدن تولد یک کودک بر اساس قد آن نیست. محتمل ترین توضیح این است که فضا منبسط می شود و آن امواج نور را مانند یک فنر کشیده از هم جدا می کند. از آنجایی که نور برای حرکت به زمان نیاز دارد، نور قرمزتر نور قدیمی‌تری است که در مسافت بیشتری کشیده شده است. با عملکرد معکوس روی این نرخ رشد تخمینی، می ‌توان از انبساط برای تعیین زمانی استفاده کرد که کیهان یک حجم فشرده با انرژی متمرکز بوده است.

در سال ۱۹۲۹، فریتز زویکی (Fritz Zwicky) اخترشناس سوئیسی دریافت که نور به سادگی پف خود را در چنین وسعت وسیعی از فضا از دست می دهد. انرژی کمتر به معنای فرکانس کمتر و طول موج های طولانی تر و تغییر طیف اجسام روشن و دور است.

در حالی که زویکی بعداً به کشف مهمی رسید که معمای بزرگ ماده تاریک را ایجاد می کرد، فرضیه نور او با مشکلات بسیار زیادی روبرو شد تا بتواند درجه را ایجاد کند و مدل جهان در حال انبساط را به عنوان نظریه انتخاب باقی گذاشت.

همانطور که گوپتا اخیراً بیان می کند، این موضوع بدان معنا نیست که این دو مفهوم متقابلاً منحصر به فرد هستند. حتی یک ترکیب ممکن است به حل این موضوع کمک کند که چرا اولین اختروش ها و کهکشان ها میلیاردها سال عمر دارند.

نظریه ترکیبی گوپتا فرض می ‌کند: جهان واقعاً به اندازه ‌ای است که ما فکر می ‌کنیم و از یک رویداد انفجار بزرگ در گذشته گسترش یافته است. او با دو مدل جهان در حال انبساط شروع می‌ کند: یکی بر اساس مفروضات استاندارد در مورد یکنواختی و مسطح بودن کیهان و دیگری که برخی از ثابت‌های جفت را معرفی می ‌کند.

ثابت‌های جفت، برهمکنش‌های نیروها را بین ذرات توصیف می ‌کنند، مانند روشی که میدان‌های الکترومغناطیسی دو پروتون که در مجاورت یکدیگر قرار دارند و رفتار یکدیگر را به روش‌های خاصی تحت تأثیر قرار می‌ دهند. همه نیروها یک ثابت جفت دارند که لزوماً ثابت نیست و با انرژی تغییر می کند. این امر باعث می ‌شود که ثابت‌های جفت به اندازه کافی متفاوت باشند تا بر نحوه رفتار نور تأثیر بگذارند.

 گوپتا در انتها می‌ گوید: مدل تازه ابداع‌ شده ما زمان عمر تشکیل کهکشان را چندین میلیارد سال افزایش داده که عمر کیهان را ۲۶٫۷ میلیارد سال می ‌سازد، نه ۱۳٫۷ میلیارد سال که قبلاً تخمین زده می ‌شد.

شرح کامل این تحقیق در Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده است.