سیناپرس/ وراثت ژنتیکی یک پیوند فیزیکی است که والدین ما را به هم متصل می کند. نیمی از دو مجموعه کروموزوم به هم متصل می شوند تا مجموعه منحصر به فرد خود را از دستورالعمل های مولکولی برای زندگی تشکیل دهند.

 نتایج تحقیقات جدید روی موش‌های باردار نمونه ‌ای از حیله‌های ژنتیکی را نشان می‌ دهد:واکنش مادر به گلوکز را دستکاری می ‌کند تا مواد مغذی شیرین بیشتری به جنین در حال رشد آنها برسد.

این ترفند چندان هم بد نبوده و در واقع بسیار رایج است. این روش که نقش ژنتیکی نامیده می‌ شود، منجر به خفه شدن یک نسخه از یک ژن ارثی توسط مولکول‌های قابل جابجایی می ‌شود تا نسخه دیگر آزادانه بیان شود.

در این مطالعه جدید، محققان دریافتند که جنین‌های موش از یک کپی از یک ژن به ارث رسیده از پدرشان استفاده می ‌کنند تا مواد مغذی را از طریق جفت از مادرشان خارج کنند.

آماندا اسفرروزی پری (Amanda Sferruzzi-Perri) زیست‌شناس باروری دانشگاه کمبریج که یکی از پژوهشگران این مطالعه است، می‌ گوید: این اولین شواهد مستقیمی است که نشان می ‌دهد ژنی که از پدر به ارث رسیده است به مادر سیگنال می ‌دهد تا مواد مغذی را به سمت جنین هدایت کند.

او می افزاید: از ژن‌هایی که نوزاد به ارث می ‌برد، کپی‌هایی از پدر باعث رشد جنین می ‌شود در حالی که ژن‌های مادر آن را محدود می‌ کنند. حتی همانطور که یک مادر از طریق بارداری کودک را تغذیه می کند، باید بقای خود را تضمین کند.

میگوئل کنستانسیا (Miguel Constancia) یکی دیگر از محققان این مطالعه در دانشگاه کمبریج می گوید: اگرچه بارداری تا حد زیادی مشارکتی است، اما عرصه بزرگی برای درگیری احتمالی بین مادر و نوزاد وجود دارد. کنستانسیا اضافه می کند که نقش ژنتیکی، همراه با هورمون های تولید شده در جفت، نقش کلیدی در تغذیه ای دوران بارداری، ایفا می کند.

دانشمندان به این نتیجه رسیدند: تکامل جنین‌ها را با روش‌های زیرکانه برای برآوردن نیازهای تغذیه ‌ای خود تجهیز کرده است، درست مانند آنچه مادران نیازهای خود را حفظ می‌ کنند. محققان حتی بر روی هورمونی به نام فاکتور رشد شبه انسولین 1 (Igf2) تاکید کرده و به اثرات قدرتمند رشد جنین اشاره کردند.

در مجموعه ‌ای از آزمایش‌های حیوانی، محققان در دستکاری ژن کدکننده‌ی Igf2، که شبیه به هورمون انسولین است، نقش داشتند. انسولین به سلول ها کمک می کند تا گلوکز خون را جذب کرده و مادران باردار در مراحل بعدی بارداری به انسولین مقاوم می شوند تا اطمینان حاصل شود که سلول های آنها مواد مغذی مورد نیاز نوزادشان را جذب نمی کنند.

آزمایش‌ روی موش ها نشان داد که در واقع، Igf2 تولید شده در سلول‌های جفت، مقاومت مادر باردار را به انسولین افزایش داده و در نتیجه گلوکز بیشتری را به جنین منتقل می ‌کند. محققان توضیح می دهند که این امر بدان معناست که بافت‌های مادر گلوکز را جذب نمی ‌کنند، بنابراین مواد مغذی در گردش خون بیشتر در دسترس هستند تا به جنین منتقل شوند.

 محققان همچنین دریافتند فرزندان این حیوانات همچنین علائم اولیه دیابت و چاقی را در مراحل بعدی زندگی نشان دادند.

شرح کامل این مطالعه در مجلخ تخصصی Cell Metabolism منتشر شده است.