اعتماد/متن پیش رو در «اعتماد» منتشر شده و انتشارش در «آخرین خبر» به معنای تایید آن نیست

روزبه دلاور| به گزارش «اعتماد»، یکی از مشکلات ورزش ما عدم درآمدزایی است و باشگاه‌های دولتی و تیم‌های ملی از بیت‌المال هزینه می‌کنند. مدیران ورزشی ما نیز توانایی چندانی در پیشبرد برنامه‌های اقتصادی و درآمدزایی ندارند.‌ البته نباید غیرمنصفانه قضاوت کرد چرا که ‌در تمام کشورهای موفق ورزشی دنیا حق پخش تلویزیونی بیش از ۷۰، ۸۰ درصد درآمدهای یک باشگاه را در برمی‌گیرد و از طریق حق پخش ‌است که مدیران باشگاه‌ها برنامه‌ریزی دارند و هزینه می‌کنند. متاسفانه در کشور ما سال‌های سال است که تلویزیون پولی بابت حق پخش به ورزش ما اختصاص ‌نمی‌دهد. قربانزاده، رییس سازمان خصوصی‌سازی به تازگی در یک برنامه تلویزیونی باز هم به حق تیم‌های ورزشی به خصوص فوتبال که مخاطبان زیادی دارد، اشاره کرد و خواستار حق قانونی ورزش کشورمان از جانب صداوسیما شد که با واکنش‌های عجیب مجری برنامه که کاسه داغ‌تر از‌ آش به نظر می‌رسید، مواجه شد! صحبت‌های رییس سازمان خصوصی سازی بهانه‌ای شد تا با سیدمصطفی هاشمی‌طبا که سابقه ریاست تربیت‌بدنی و ریاست کمیته ملی المپیک هم در کارنامه مدیریتی‌اش به چشم می‌خورد و آشنایی کاملی با زیر و بم ورزش ما دارد گفت‌وگویی ترتیب بدهیم. در ادامه ماحصل گپ و گفت خبرنگار «اعتماد» با مهندس هاشمی طبا را بخوانید.

صحبت‌های رییس سازمان خصوصی که خواستار حق پخش تلویزیون برای ورزش ما شده باز هم این سوژه قدیمی را بر سر زبان‌ها انداخته؛ نظر شما چیست؟

صدا و سیما وقتی یک برنامه می‌سازد به تهیه کننده و کارگردان ثانیه‌ای پول می‌دهد. بعد وقتی یک ساعت و نیم فوتبال یا کشتی پخش می‌کنند از کنارش تبلیغ می‌گیرند پول برنامه‌سازی را نمی‌دهند. این پولی است که باید به آن رشته بدهند. حقی که ورزش حتما دارد منتها صدا و سیما زیر بار نمی‌رود. به‌رغم اینکه در قانون هم در موارد مختلف آمده صدا و سیما از قانون تمرد می‌کند. این حقوق ورزش است و صدا و سیما باید این حقوق را پرداخت کند. وقتی قانون وجود دارد این ‌عدم پرداخت خلاف قانون است. حتی اگر هم‌ قانونی در کار نباشد واقعا خلاف اخلاق است. باید حقوق ورزشی را پرداخت کنند.

در دوره مدیریت ‌شما در ورزش هم پیگیر این موضوع بودید؟

حتی در قانون آمده؛ در زمان من در قانون صراحتا آمده بود که باید پرداخت کنند منتها صدا و سیما زیر بار این کار نرفته. در زمان ما به آن شکل مطرح نبود اما بعدها خیلی پیگیری‌ها شد اما متاسفانه به نتیجه نرسید.

چاره کار چیست؟

وقتی قانون را عمل نمی‌کنند دیگر راهکاری نیست! بالاتر از قانون یا مصوبه مجلس که نداریم، وقتی قانون و مصوب مجلس را عمل نکنند دیگر امیدی به چیزی نیست. در مجلس این قانون مطرح شده اما بی احترامی می‌شود. پس دیگر راهکاری نمی‌ماند.

با این وضعیت و بی‌پول در ورزش چه آینده‌ای برای ورزش ما پیش‌بینی می‌کنید؟

پول هست اما تورم در کشور ما طوری است که پول ما را بی‌ارزش کرده و دولت انگار متوجه نیست فدراسیون‌ها مخارج دارند. متوجه نیست اعزام تیم‌ها هزینه دارد و رقم‌هایی که افزایش می‌دهند، کارساز نیست. اسپانسر نداریم؛ وقتی اسپانسر می‌آید و می‌خواهد تبلیغ شود قطره‌چکانی کار می‌کند. بعد حقوق ورزش را نمی‌دهند. این یک شبکه سردرگم است که به نظرم ضعف مدیریتی داخل کشورمان را نشان می‌دهد که نمی‌توانند حقوق ورزشکاران را حفظ کنند. آقای دبیر می‌گوید ۲۵۰ میلیارد هزینه کردم برای اعزام تیم‌ها، خب هتل‌ها هزینه دارد یا مثلا بلیت هواپیمای تهران به کانادا فکر می‌کنم 100 میلیون شده. اصلا این رقم‌ها عجیب و غریب است! تنها جایی که پرچم جمهوری اسلامی به اهتزاز درمی‌آید از طریق ورزش است نه در کشاورزی نه در بیمه نه در بانک در هیچ جا نمی‌توانیم پرچم‌مان را بالا ببریم به جز ورزش. این ورزش هم با بی‌مهری مواجه می‌شود. شما ببینید قهرمانی جوانان والیبال ایران در دنیا عکس‌العمل دارد، ما قهرمان جهان شدیم! ‌خب کدام یک از پدیده‌های اقتصادی و اجتماعی ما می‌توانند اینچنین پرچم ما را به اهتزار دربیاورند؟

نظر شما درباره قوانینی مثل سقف قرارداد یا امضای قرارداد ریالی با بازیکنان و مربیان خارجی چیست؟

اصلا عملی نیست و معنا ندارد. بعد می‌گویند با یوان چین و درهم امارات قرارداد ببندند. وقتی می‌توانند درهم را جور کنند دلار هم می‌توانند جور کنند دیگر! این کارها بیهوده است. چطور خیلی جاها دلار استفاده می‌شود؟ الان بانک مرکزی دلار می‌فروشد وقتی خودشان به دلار متکی هستند و در کشور ما رواج دارد خنده‌دار است بگوییم قرارداد دلاری نبندیم. این حرف‌ها بی‌خود است. اگر با دلار نباید قرارداد بست چرا در بازار می‌فروشند؟ چرا به مسافرها دلار می‌دهند؟ یک تناقض عجیب و غریب است و خلاصه اینکه حرف بی‌خودی است!