سیناپرس/ مطالعات انجام شده روی سیارک هایی مانند بننو و دیمورفوس نشان می دهد؛ بخش بزرگی از حجم این سیارات تو خالی بوده و در عین حال روی سطح آن ها قطعات متعدد سنگی دیده می شود. پژوهشگران به بررسی این موضوع پرداخته اند که علی رغم این ویژگی های عجیب، چگونه این سنگ ها به فضا پرتاب نمی شوند؟
یافته های پیشین ستاره شناسان نشان می دهد؛ بسیاری از سیارک‌ های کوچک مانند دیمورفوس، ریوگو و بننو در مقایسه با قمر ها یا سیارات دیگر چگالی بسیار کمی دارند. به نظر می ‌رسد که این سیارک‌ ها از توده‌های سست سنگ، دانه‌های کوچک و غبار تشکیل شده‌اند و به طور کلی جامد نیستند.
 دانشمندان سیاره ‌شناسی بر این باورند که سیارک ‌های پوشیده شده از قلوه سنگ و صخره معمولا از ادغام مواد پس از نابودی سیارک ‌های بزرگ ‌تر تشکیل می ‌شوند.

فضاپیمای ژاپنی Hayabusa2 در سال ۲۰۱۸ از سیارک ریوگو بازدید کرده و تصاویر و اطلاعات به دست آمده از این سیارک نشان داد؛ حدود ۵۰ درصد حجم آن فضای خالی است! در همین حال، اندازه ‌گیری‌ های مبتنی بر ابزارهای دقیق این کاوشگر نشان داده است که چگالی بننو فقط کمی بیشتر از چگالی آب است. به احتمال زیاد بننو دارای حفره های توخالی در داخل خود است که برخی از آن ها احتمالاً با آب پر شده است.
اطلاعات به دست آمده از کاوشگر OSIRIS-REx ناسا که نمونه ای از بننو را در سال ۲۰۲۰ جمع آوری کرد نیز نشان می داد اطلاعات کاوشگر ژاپنی درست بوده و اگر کاوشگر ناسا موتورهای  خود را به موقع و پیش از فرود روی بننو روشن نمی کرد، تقریباً به طور قطع در سطح باتلاق مانند بننو فرو می رفت.

در این میان تصاویر موجود نشان دهنده وجود میزان زیادی قلوه سنگ روی سطح این سیارک است و پرسش مهم این است که دلیل ظاهر عجیب بننو و وجود این قطعات سنگی روی سیارک فوق چیست و چرا این سیارک با ویژگی های عجیبش از هم نمی پاشد؟

در پاسخ به این پرسش باید اذعان داشت که درست مانند سایر اجرام آسمانی، گرانش توانسته است اجزای این سیارک ها را در کنار هم نگه دارد و تا زمانی که نیروی گریز از مرکز به دلیل چرخش سیاره وجود دارد، سیارک از هم نخواهد پاشید.
تحقیقات متعددی نشان داده است که برای بسیاری از سیارک ها، این نیروهای چسبنده و تمایل مواد به جذب یکدیگر حیاتی بوده و برای جلوگیری از واپاشی این سیارک ها مورد نیاز است. در واقع، نسبت نیروهای گرانشی به نیروهای گریز از مرکز در یک سیارک پر از قلوه سنگ نه تنها حداکثر اندازه تخته سنگ ها را در سطح آن تعیین می کند، بلکه حداقل جرمی را نیز تعیین می کند که سیارک می تواند در آن دست نخورده بماند.
 بنابراین یک تخته سنگ روی سطح دیمورفوس به راحتی توسط گرانش در آنجا نگه داشته می شود زیرا نیروی چرخش سیارک برای غلبه بر جاذبه و پرتاب آن به فضا کافی نیست.