سیناپرس/ احتمالا تاکنون در فیلم های علمی و تخیلی شاهد صحنه انفجار بمبی بوده اید که قادر به نابودی حیات از روی کره زمین باشد. این موضوع همواره در دنیای واقعیت توسط دانشمندان مورد توجه قرار داشته و محققان معتقدند؛ یک انفجار بزرگ هسته ای به طور جدی می تواند حیات روی کره زمین را تهدید کند.
 اولین آزمایش یک بمب هسته ای با عنوان ترینیتی در تاریخ علم شناخته می شود. در آن زمان دانشمندان متعددی نسبت به عواقب استفاده از این سلاح فوق مرگبار هشدار داده و برخی دانشمندان معتقد بودند؛ استفاده از سلاح هسته ای منجر به نابودی بشریت خواهد شد.
در واقع، پیش از آزمایش نخستین سلاح هسته ای جهان توسط آمریکا، دکتر استیون بیگالسکی، رئیس مرکز مهندسی هسته‌ ای و رادیولوژی مؤسسه فناوری جورجیااین نگرانی وجود داشت که گرمای انفجار ترینیتی باعث می‌شود هیدروژن موجود در اتمسفر دچار همجوشی شده و در نهایت یک واکنش زنجیره‌ای فاجعه ‌آمیز را ایجاد کند که در سراسر جهان ادامه یافته و زمین را نابود می ‌کند.
به عبارت دیگر دانشمندان نگران این موضوع بودند که وقوع یک انفجار هسته ای می تواند کل دنیا را به آتش بکشد. البته ما امروزه می دانیم که این اتفاق در دنیای واقعیت نیفتاد، زیرا چگالی اتم های ذوب پذیر و تعادل انرژی از وقوع فرضیه همجوشی هیدروژن موجود در جو جلوگیری می کند.
با این حال، سوال بسیار مهمی که در زمینه فوق مطرح می شود، این است که سلاح های هسته ای چقدر می توانند بزرگ و مخرب باشند؟ آیا از نظر تئوری  یک بمب بسیار قدرتمند می تواند جهان را به پایان برساند؟
دکتر تارا دروزدنکو، مدیر برنامه امنیت جهانی در اتحادیه دانشمندان در این مورد نگران بوده و توضیح می دهد: بمبی که در طول جنگ جهانی دوم روی هیروشیما انداخته شد ۱۵ کیلوتن معادل ۱۵ هزار تن ماده منفجره تی ان تی بود.

بمب ناکازاکی از نمونه هیروشیما قدرتمند تر بوده و ۲۰ کیلوتن قدرت داشت. باید اعتراف کرد که بیشتر تسلیحات هسته ‌ای کنونی ایالات متحده ۱۵ تا ۲۰ برابر قوی ‌تر از آن بمب ‌هایی هستند که در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت و این بسیار خطرناک است.

برای درک خطر ناشی از ضرادخانه های هسته ای موجود در جهان کافی است تا بدانید بمب هیروشیما ۱۳ کیلومتر مربع از این شهر را ویران ، ۶۳ درصد از ساختمان های آن را نابود کرده و حداقل ۷۰ هزار نفر را کشت. اما قوی ترین بمب هسته ای که تا به امروز ساخته شده است توسط اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۶۱ آزمایش شد. این بمب به نام بمب تزار (Tsar Bomba) معرفی شده و دارای بازدهی بیش از ۵۰ هزار کیلوتن بود که معادل انفجار ۵۰ میلیون تن ماده منفجره تی ان تی است.
این انفجار به معنی واقعی هولناک بود و خانه ‌هایی را در روستای Severny در ۵۵ کیلومتری  محل آزمایش در خلیج Mityushikha ویران کرد. برای درک بهتر فاجعه کافی است تصور کنید اگر چنین بمبی روی شهری بزرگ مانند منچستر انداخته می شد، مردم لیورپول، لیدز و شفیلد دچار سوختگی درجه سه می شدند. در این میان اما نکته جالب این است که بمب تزار به گونه ای طراحی شده بود که علی رغم این قدرت زیاد،  اثرات ناشی از تشعشعات کمتری داشته باشد.

با این حال، خوشبختانه یک مانع جدی برای استفاده از این بمب های فوق قدرتمند وجود دارد زیرا در حال حاضر  هیچ سیستم عملی تحویلی برای آن ها وجود ندارد. به باور کارشناسان، چنین بمبی بزرگتر از آن است که بتوان آن را به عنوان موشک مستقر کرد و برای هر هواپیمایی که آن را پرتاب کند نیز خطرات زیادی را به همراه خواهد داشت.
در حقیقت حتی در بمب های ۵۰ مگاتنی نیز این تردید وجود دارد که آیا هواپیمای حامل بمب می ‌تواند قبل از انفجار از منطقه بگریزد یا خیر.  کارشناسان نظامی معتقدند وقتی می توان ۵۰ بمب کوچک تولید کرد که قادر به تخریب مشابه این بمب باشند، نیاز به ساخت یک بمب وجود ندارد.

امروزه چند دهه از آزمایش بمب های اتمی آمریکا و روسیه می گذرد و در حال حاضر اجماع کلی وجود دارد که سلاح‌ های شکافت یا همجوشی می ‌توانند بازدهی بسیار بالاتری نسبت به بمب های نسل اول از جمله تزار داشته باشند. در این میان حتی گمانه ‌زنی‌هایی وجود دارد که در آینده می ‌توان از این بمب ها برای نابودی یک سیارک در مسیر برخود با زمین استفاده کرد.
 دانشمندان در پاسخ به این سوال مهم که آیا یک سلاح هسته ای با حداکثر اندازه نظری می تواند جهان را نابود کند یا خیر، اطمینان کامل نداشته و معتقدند:‌. امیدواریم هرگز به این سمت حرکت نکنیم.