«حفر چاه فاضلاب» و کشف آثار ۴۰۰ ساله در خیابان مولوی تهران در آذرماه سال ۹۳، نخستین قدم برای شناسایی بانوی هفت هزار ساله‌ی تهران و مسافر شهرری بود.

مرور زمان و بررسی‌های بیشتر توسط باستان‌شناسان قدمت حضور در تهران را به سال‌ها قبل‌تر از عدد 400 رساند، یعنی چیزی حدود 7000 سال.

یک ماه پس از آغاز بررسی‌ها روی این محوطه که با هوشیاری یک دانشجوی ارشد باستان‌شناسی به این نتایج رسیده بود، خبر از کشف اسکلت رسید و پس از آن بود که کار روی این محوطه‌ی تاریخی بُعدهای دیگری گرفت.

حالا پس از گذشت سال ها از کشف این زن هفت هزار ساله که هنوز پرسش‌های زیادی درباره‌ی قدمت و حضور او مطرح است، کارشناسان پژوهشکده‌ی باستان‌شناسی پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری موفق شدند چهره‌ی این زن را بازسازی کنند.

در این اقدام، نخست اسکلت به صورت فتو اسکن مستندنگاری شد و تصاویری که به دست آمد با استفاده از رایانه به صورت نقشه فتوگرامتری شامل نقطه، خط و سطح پوششی از اسکلت درآمد‌ و در مرحله‌ی بعدی نقشه اسکلت تبدیل به اطلاعات سه بعدی شد و همه‌ی بخش‌های آن حجم‌دار شدند.

همه‌ی اقدامات انجام شده برای رسیدن به نتیجه‌ی نهایی بر اساس حالت درازکش اسکلت تهیه شد تا حالت آن در هنگام تدفین نشان داده شود. این کار با استفاده از رایانه صورت گرفت و پس از تهیه مدل سه‌بعدی از جمجمه، بخش‌های از بین رفته نیز به صورت مدل‌سازی به آن اضافه شد.

مدل آماده‌ی جمجمه با 11 شاخص از چانه، گونه، لب، بینی، چشم و گوش نشانه‌گذاری شد و با استفاده از بافت‌دهی رایانه‌ای هر نشانه پوشش داده شد و چهره‌ی اسکلت به دست آمد، همچنین انتخاب رنگ پوست و حالت موهای آن در این مدل سلیقه‌ای به دست آمده است و براساس تناسب چهره بهترین حالت برای آن انتخاب شده است.

علاوه‌بر این‌که در طرح بازسازی این اسکلت، از نقش مشابه روی سفال‌های چشمه علی استفاده شده است، از پنج نرم‌افزار استاندارد مدل‌سازی برای بازسازی ومدل سازی چهره اسکلت استفاده شده و هر قسمت با استفاده از نرم افزار مورد همگام سازی و خطایابی قرارگرفته است.

کارشناسان این پژوهشکده نمونه به دست آمده را احتمالا برابر با چهره واقعی اسکلت می‌دانند.