در سال‌های اخیر، هوش مصنوعی شروع به ایفای نقش مهم‌تری در صنایع متعددی مانند حمل و نقل، امور مالی و تولید کرده‌است. اما مثل همیشه می‌توان از این فناوری انقلابی برای جنگ استفاده کرد. از سلاح‌های هوشمندی که می‌توانند اهداف خود را انتخاب کنند تا ازدحام پهپادهای خودکار؛ به نظر می‌رسد که آینده نبرد، به طور فزاینده‌ای به هوش مصنوعی متکی خواهد بود.

روزهای اولیه جنگ میان انسان‌ها، شمشیرها در مقابل یکدیگر قرار می‌گرفتند، تا جایی که خونی ریخته شود. ظهور باروت همه چیز را تغییر داد. ناگهان، کشتن دشمن از راه دور، با حداقل خطر برای خود انسان، ممکن شد. این پیشرفت فناوری منجر به توسعه تک تیرانداز، پرتابگر، توپخانه و مفهوم «جنگ نامتقارن» شد، که در نهایت یک طرف برتری قابل توجهی نسبت به طرف دیگر دارد.

نبردهای معاصر حتی کمتر تن به تن هستند، با تسلیحاتی مانند بمب‌های هسته‌ای، حملات هوایی و مین‌های زمینی. در حال حاضر امکان کشتن حتی بدون داشتن مسئول حمله وجود دارد. گام بعدی در این غیرشخصی سازی قتل چه می تواند باشد؟ بله، هوش مصنوعی.

از سیاست گرفته تا امنیت سایبری و جنگ، نوآوری‌های دیجیتال محیطی مناسب برای انتشار اطلاعات نادرست ایجاد کرده‌است. اکنون این امکان برای سیستم‌های برنامه‌نویسی هوش مصنوعی (AI) وجود دارد که اطلاعات نادرست ایجاد کرده و آن‌ها را به عنوان واقعیت ارائه کنند و حتی کارشناسان را فریب دهند تا این اطلاعات را درست تصور کنند.

انتشار اطلاعات نادرست مشکلی است که در ذهن انسان شروع می‌شود و با کمک رسانه‌های اجتماعی و رسانه‌های خبری گسترده می‌شود. وقتی اطلاعات نادرست به طور مؤثر ارائه می‌شود، رمزگشایی واقعیت از دروغ تقریباً غیرممکن است. مقدار داده موجود در خارج به الگوریتم‌های یادگیری ماشینی (ML) و هوش مصنوعی اجازه می‌دهد تا خروجی‌های خود را دائماً یاد بگیرند و تنظیم کنند، و تفاوت را دشوارتر می‌کند.

بسیاری از آسیب‌هایی که اطلاعات نادرست ایجاد می‌کند مستقیماً به خود اطلاعات نادرست مربوط نمی‌شود، اگرچه اظهارات نادرست اغلب باعث آسیب به افراد و شرکت‌ها می‌شود. «اثر حقیقت آلوده» به تأثیر روانی بر مغز انسان پس از هشدار در مورد دقت آنچه می‌خواند اشاره دارد. خواه این اخطار به صورت بررسی حقایق با نیت خوب باشد یا ایجاد ترس بد نیت، این تأثیر باعث می‌شود مردم به اطلاعات بی‌اعتماد شوند تا جایی که حتی ممکن است شروع به نادیده گرفتن تیترهای واقعی به دلیل احتمال نادرست بودن آنها کنند.

مطالعاتی وجود دارد که ثابت می‌کند جملات نادرست حتی زمانی که فرد می‌داند آنچه می‌خواند نادرست است، مشکلاتی در یادآوری ایجاد می‌کند. انتشار اطلاعات نادرست محیطی بی‌اعتماد ایجاد می‌کند و تاکتیکی است که در طول تاریخ برای ایجاد سردرگمی عمومی به طور عمدی، به‌ویژه پیش‌بردن روایت‌های نادرست در طول درگیری، استفاده می‌شود.

این خطرناک ترین سلاح مبتنی بر هوش مصنوعی در آینده است، می تواند باعث سردرگمی شدید و شکست هر استراتژی از هر نیروی ساختاری شود همچنین می‌تواند دموکراسی‌های جهان را بدون شلیک یک گلوله سرنگون کند.

سلاح‌های مجهز به هوش مصنوعی، به‌طور ساده، سلاح‌هایی هستند که از هوش مصنوعی برای انتخاب و درگیری با اهداف استفاده می‌کنند. این سلاح می‌تواند هر چیزی باشد، از یک پهپاد خودگردان که اهداف را با استفاده از تشخیص چهره شناسایی و ردیابی می‌کند تا موشکی که می تواند در آسمان حرکت کند.

برخی از کارشناسان بر این باورند که تسلیحات مجهز به هوش مصنوعی می‌توانند به طور کامل جنگ را به شکلی که ما می‌شناسیم متحول کنند. آنها استدلال می‌کنند که نه تنها منجر به تلفات غیرنظامی کمتر می‌شود، بلکه می تواند منجر به عملیات رزمی کارآمدتر و دقیق تر شود.

از طرف دیگر، افراد دیگری هستند که نسبت به نقش AI تردید دارند. در جنگ این افراد ادعا می‌کنند که این فناوری هنوز در مراحل اولیه خود است و خطرات بالقوه زیادی با استفاده از آن همراه است.

نگاهی به چند نمونه از تسلیحات مجهز به هوش مصنوعی

• سلاح های هوشمند

اگرچه سال ها آموزش و آدرنالین سربازان را به ماشین هایی تقریباً فرا انسانی تبدیل می کند، اما همیشه خطر خطای انسانی وجود دارد. اشتباهات هم از نظر زندگی و هم از نظر مزیت استراتژیک می توانند پرهزینه باشند. تاخیر در دستیابی به هدف، تردید و حتی خستگی ساده می تواند منجر به عواقب فاجعه بار در میدان نبرد شود. سلاح های هوشمند با از بین بردن نیاز به نیروی انسانی این خطر را از بین می برند. آنها می توانند اهداف را با استفاده از انواع حسگرها مانند حسگرهای بصری، صوتی یا راداری شناسایی کنند. آنها اغلب همراه با کنترل کننده های انسانی خود استفاده می شوند که در این صورت نیمه مستقل نامیده می شوند.

• تفنگ های هوشمند

یکی از کاربردهای باورنکردنی A.I. در جنگ «تفنگ هوشمند» است، این تفنگ ها سلاح هایی هستند که به لطف فناوری های بیومتریک مانند اسکنر اثر انگشت و تشخیص عنبیه، فقط توسط کاربران مجاز شلیک می‌کنند. موضوع جالب تر این است که این اسلحه را می‌توان طوری برنامه‌ریزی کرد که فقط زمانی شلیک کند که به سمت یک هدف خاص، مانند سربازان یا وسایل نقلیه دشمن، نشانه رفته باشد.

مزایای چنین سلاحی آشکار است، عملاً حوادث را از بین می برد و احتمال سقوط سلاح به دست دشمن و استفاده علیه گردان ها را کاهش می دهد. اما مزایا به همین جا ختم نمی شود. در دنیایی که تعداد زیادی تیراندازی دسته جمعی توسط افرادی انجام می شود که به اسلحه دیگران دسترسی پیدا می کنند، «تفنگ هوشمند» می تواند بازی را تغییر دهد. اگر اسلحه فقط توسط صاحبش شلیک شود یعنی مالکان ثبت شده، افسران پلیس، استفاده از سلاح های گرم مرگبار برای جنایتکاران، تروریست ها یا کودکان بسیار دشوارتر می شود.

• گلوله های هوشمند

در سال 2015، ارتش ایالات متحده یک گلوله هوشمند جدید به نام «EXACTO» را با موفقیت آزمایش کرد. گلوله خود هدایت شونده، می تواند در هوا تغییر جهت دهد و توسط یک موتور کوچک روی برد کار کند.

• دفاع هوشمند

در همین راستا، ارتش نیز می تواند از Al استفاده کند. در پدافند هوایی در ابتدا، بیشتر سیستم‌های پدافند هوایی مبتنی بر کنترل‌کننده‌های انسانی بودند که بر صفحه‌های رادار نظارت می‌کردند و دستوراتی برای رهگیرها صادر می‌کردند. با این حال، با ظهور AI، اکنون این امکان برای یک سیستم کامپیوتری وجود دارد که صفحه‌های رادار را زیر نظر بگیرد و در مورد زمان و نحوه پاسخگویی به یک حمله دریافتی، تصمیم‌گیری کند. این کار، کنترل‌کننده‌های انسانی را برای انجام کارهای دیگر آزاد می‌کند و امکان پاسخ سریع‌تر و کارآمدتر به حمله را فراهم می‌کند.

به عنوان مثال، Phalanx CIWS ایالات متحده یک سیستم تسلیحاتی نزدیک است که از رادار و رایانه برای شناسایی و هدف قرار دادن موشک‌های ورودی یا گلوله‌های توپخانه استفاده می‌کند. این سیستم می تواند جستجو کند، تشخیص بدهد، ارزیابی کند، مسیریابی کند و در نهایت از بین ببرد.

• مهمات سرگردان

مهمات سرگردان، وسایل نقلیه هوایی بدون خدمه هستند که می توانند برای مدت طولانی در یک منطقه پرسه بزنند و منتظر ظاهر شدن اهداف باشند. هنگامی که یک هدف شناسایی شد، مهمات سرگردان می توانند با سلاح های داخل کشتی با آن درگیر شوند. این پهپادها که به عنوان «پهپادهای انتحاری» نیز شناخته می‌شوند، جایی بین هواپیماهای جنگی بدون سرنشین (UCAV) و موشک‌های کروز قرار دارند.

درست مانند یک UCAV، پهپاد انتحاری می‌تواند برای مدت‌های طولانی بر فراز یک منطقه شناور باشد و به دنبال کشتن باشد، که به ویژه برای اهدافی که پنهان می‌مانند یا مکرراً در حال حرکت هستند، مفید است و مانند یک موشک کروز، ماموریت مهمات سرگردان با یک شیرجه نهایی مخفیانه به سمت هدف به پایان می رسد و در آن نقطه مواد منفجره خود را استفاده می‌کند.

مهمات سرگردان اغلب مجهز به دوربین ها و حسگرهایی هستند که میدان دید وسیعی به آنها می دهد. به این ترتیب، آنها می توانند اهداف را در برد طولانی شناسایی کرده و قبل از اینکه فرصتی برای فرار داشته باشند، با آنها درگیر شوند.

با این تفاسیر میتوان متوجه شد که چگونه هوش مصنوعی قادر به ایجاد تفاوت در مبارزات است. اما در مورد برنامه ریزی در اتاق کنفرانس چطور؟ برنامه ریزی و اجرای جنگ یک کار بزرگ است که نیاز به تفکر استراتژیک زیادی دارد.

در گذشته این کار با نقشه، مینیاتور و حدس و گمان زیاد انجام می شد. اما اکنون، الگوریتم‌های مبتنی بر هوش مصنوعی وجود دارند که می‌توانند به درک داده‌ها و پیش‌بینی نتایج سناریوهای مختلف کمک کنند. استراتژی جنگ یک میدان پیچیده است و هیچ الگوریتمی کامل نیست. اما با استفاده از AI می‌توانیم طیف وسیع‌تری از عوامل را نسبت به گذشته در نظر بگیریم.

به عنوان مثال، بسیاری از بازی های جنگی سنتی فقط مواردی مانند زمین و تعداد نیرو را در نظر می گیرند. اما با کمک هوش مصنوعی، می‌توان مواردی مانند آب و هوا، احساسات رسانه‌های اجتماعی و حتی قیمت نفت را نیز در نظر گرفت. بنابراین، این امکان را می‌دهد که چندین شبیه‌سازی مختلف کرد و بهترین استراتژی ممکن را توسعه داد.

در حالی که آینده جنگ نامشخص است، یک چیز واضح است: هوش مصنوعی گام منطقی بعدی در تکامل جنگ است.

همانطور که به سمت این دوره جدید جنگ پیش می رویم، بسیار مهم است که به طور متفکرانه پیامدهای قرار دادن AI را در نظر بگیریم. کنترل سلاح های مرگبار از بسیاری جهات چیز خوبی است، AI می تواند به کاهش آسیب های جانبی کمک کند و نیروهای نظامی را موثرتر کند. با این حال، با دادن قدرت به ماشین‌ها برای تصمیم‌گیری خطرات مهمی با مرگ و زندگی انسان همراه است.