سیناپرس/ در دنیای مدرن قرن بیست و یکم تصور عدم وجود اینترنت، غیر ممکن است اما بر خلاف بسیاری از اختراعات مهم بشری مانند تلفن، لامپ الکتریکی، هواپیما و … کمتر کسی می تواند بگوید اینترنت را چه کسی اختراع کرده است.
وقتی صحبت از اختراع اینترنت می شود در حقیقت ما با یک فرد سر و کار نداریم و مانند بسیاری از اختراعات برجسته، دشوار است که فقط یک خالق را برای این فناوری معرفی کنیم.
در طول سال‌ ها، بسیاری از افراد مختلف می ‌توانند ادعا کنند که در ساخت اینترنت قبل از تبدیل شدن به ابزاری که امروزه می ‌شناسیم و از آن استفاده می کنیم، سهیم بودند. برخی از نام‌ های مهم در اختراع اینترنت عبارتند از: تیم برنرز لی، پل باران، لارنس رابرتز، جی ‌سی ‌آر لیکلیدر، لئونارد کلاین راک، وینتون سرف، رابرت کان و ….

ایده اولیه شبکه جهانی اینترنت
اگر بخواهیم به طور دقیق اختراع شبکه جهانی وب را مد نظر قرار دهیم، تیم برنرز لی، متخصص کامپیوتر بریتانیایی، بخش کلیدی اینترنت که امروزه مورد استفاده قرار می گیرد را ابداع کرده است. او این ایده را در مارس ۱۹۸۹، در حالی که برای مجموعه اتمی سرن کار می کرد، مطرح کرد.

مجموعه اولیه وب جهانی روی سیستم‌ ها و کد گذاری ‌هایی مانند زبان نشانه ‌گذاری فرامتن  HTML  ساخته شده است که هنوز هم تا به امروز مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، شبکه جهانی وب خود اینترنت نیست، بلکه در عوض به عنوان یک سیستم مدیریت اطلاعات توسعه یافته کمک می کند ابرمتن ها و اشکال و ارتباطات بین شبکه ای به هم بپیوندند. برنرز لی مطمئناً نخستین مدل مرورگر وب را اختراع کرده و اولین وب سایت جهان به نام  info.cern.ch  را در ۲۰ دسامبر ۱۹۹۰ ایجاد کرد.
شبکه جهانی وب در سال ۱۹۹۱ برای استفاده عمومی باز شد و پس از ۳۰ آوریل ۱۹۹۳، زمانی که اختراع برنرز لی وارد مالکیت عمومی شد و پس از نوشتن اولین نسخه HTML توسط وی، به طور گسترده مورد استقبال قرار گرفت.
 برنرز لی در سال ۲۰۲۱ اعلام کرد که اختراعش از کنترل خارج شده و نمی تواند پیش بینی کند در آینده چه اتفاقی برای این فناوری خواهد افتاد.
 در ادامه با سایر افرادی که در توسعه و تکمیل چیزی که به عنوان اینترنت می شناسیم درگیر بودند آشنا می شویم.

جی سی آر  لیکلیدر (JCR Licklider)
لیکلیدر، روانشناس و دانشمند علوم کامپیوتر آمریکایی، مفهوم شبکه کهکشانی  خود را در آگوست ۱۹۶۲ در مجموعه ای از یادداشت ها شرح داد. نظریه او شامل کامپیوترهای متصل به هم در سطح جهانی بود که در آن هر کسی می تواند به داده ها و برنامه های سایت های مختلف دسترسی داشته باشد.
 زمانی که وی برای آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته وزارت دفاع ایالات متحده کار می کرد، این مفهوم را برای جانشینان خود تثبیت و آن ها را متقاعد کرد مسیر وی را ادامه دهند.

لئونارد کلینراک (Leonard Kleinrock)
این دانشمند کامپیوتر آمریکایی، در ژوئیه ۱۹۶۱ مقاله ای را در مورد نظریه سوئیچینگ بسته خود منتشر و سپس در سال ۱۹۶۴ کتابی در این زمینه تالیف کرد. نظریه او این بود که می توان یک شبکه آنلاین ایجاد کرد که در آن کامپیوترها از طریق بسته های  اطلاعات بای یکدیگر ارتباط برقرار کنند، نه از طریق مدارها.
این ایده به دو کامپیوتر در آزمایشگاه لینکلن موسسه فناوری ماساچوست اجازه داد تا برای اولین بار در سال ۱۹۶۵ با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

 پل باران (Paul Baran)
باران، یک مهندس لهستانی-آمریکایی بود که یک شبکه ارتباطی بدون نقطه فرماندهی مرکزی را پیشنهاد کرد و در دهه ۱۹۶۰ میلادی با نیروی هوایی ایالات متحده همکاری کرد تا روشی را ایجاد کند که به نقاط دسترسی شبکه اجازه می ‌دهد با یکدیگر بدون نیاز به یک محور و سرور اصلی ارتباط برقرار کنند تا در صورت بروز مشکل برای هر بخش از سیستم، همچنان به همه چیز دسترسی داشته باشند.

لارنس رابرتز (Lawrence Roberts)
این دانشمند بزرگ،  ایده های خود را در شبکه آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته  یا ARPANET در سال ۱۹۶۷ منتشر کرده و برنامه های خود را برای شبکه کامپیوتری شرح داد. بر اساس ایده پیشنهادی وی، اولین پیام بین دو کامپیوتر ARPANET از مرکز تحقیقاتی UCLA به دانشگاه استنفورد در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۹ ارسال شد.
وینت سرف (Vint Cerf) و رابرت کان (Robert Kahn)  
سرف و کان دو دانشمندی بودند که پروتکل کنترل انتقال و پروتکل اینترنت   TCP/IP  را توسعه دادند که به رایانه‌ ها اجازه می ‌دهد از طریق شبکه‌ های مختلف با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
این ایده در سال ۱۹۷۴ عمومی شده و هنوز هم استفاده می شود. بسیاری از کارشناسان، روزی را که ARPANET و شبکه داده دفاعی رسما به TCP/IP تغییر دادند، تاریخ تولد اینترنت می دانند که در ۱ ژانویه ۱۹۸۳ اتفاق افتاد.

همه توضیحات ارائه شده به این معنی است که تا سال ۱۹۸۳ ما امکان ارتباطات متقابل بین شبکه های مختلف را داشته و در ادامه سیستم نام دامنه مانند  com.، .edu، .net، .org و غیره راه اندازی شد که به ما این امکان را می داد در شبکه جهانی اینترنت ارتبطات دقیق تری داشته باشیم.