انتظار می‌رود داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط JIRAM (Jovian InfraRed Auroral Mapper) و سایر ابزارهای علمی، اطلاعات زیادی را در مورد صدها آتشفشان در حال فوران که گدازه‌های مذاب و گازهای گوگردی در سراسر قمر پوشیده از آتشفشان می‌ریزند، ارائه دهد.

این فضاپیمای چرخان با انرژی خورشیدی که در سال 2011 به فضا پرتاب شد، از سال 2016 در حال مطالعه منظومه جویان بوده و سومین سال ماموریت گسترده خود را در 31 جولای آغاز خواهد کرد.

آیو که کمی بزرگتر از ماه زمین است، جهانی در عذاب دائمی است. نه تنها بزرگترین سیاره در منظومه شمسی از طریق گرانش آن را به سمت خود می‌کشد، بلکه خواهر و برادر گالیله‌ای آیو نیز همینطور هستند؛ اروپا و بزرگترین قمر منظومه شمسی، گانیمد. نتیجه این است که آیو به طور مداوم کشیده و فشرده می‌شود، اقداماتی که با ایجاد گدازه‌هایی مرتبط است که از آتشفشان‌های متعدد آن فوران می کند.

در طول آخرین پرواز جونو در آیوو، که در 16 می رخ داد، تصویربردار JunoCam از فاصله 22100 مایلی (35600 کیلومتری) عکسی گرفت که لکه‌ای را در منطقه Volund ماه، نزدیک خط استوا نشان می‌دهد.

جیسون پری از مرکز عملیات HiRISE دانشگاه آریزونا در توسان گفت:« هنگامی که آن را با تصاویر نور مرئی گرفته شده از همان منطقه در طول پرواز گالیله و نیوهورایزنز (در سال‌های 1999 و 2007) مقایسه کردم، از دیدن تغییرات در Volund، جایی که میدان جریان گدازه به سمت غرب و آتشفشان دیگری گسترش یافته بود، هیجان‌زده شدم. آیو به دلیل فعالیت شدید آتشفشانی خود شناخته شده است، اما پس از 16 سال، دیدن دوباره این تغییرات از نزدیک بسیار خوب است.»