شهرآرانیوز/ محسن چاوشی در قامت هنرمندی مستقل، بی اعتنا به حواشی و حاشیه سازان، در مسیر خود سکوت را برابر مخاطب انتخاب کرده تا به افکار و نظرات آن‌ها جهت ندهد و بازخورد خالصی از آثار خود دریافت کند.

کودکی محسن چاوشی با ناقوس جنگ ایران و عراق تنیده بود. جنگی که آن‌ها را از خرمشهر آواره کرمانشاه کرد. خانواده کردتباری که به واسطه شغل پدر در شرکت نفت، همنشین اهالی جنوب شده بودند، اما کرمانشاه نیز خانه امنی برای آن‌ها نبود. پس به خراسان آمدند و در شهرک عرب‌های مشهد (شهرک شهید بهشتی) ساکن شدند. کوچ خانواده چاوشی، تا سال‌ها ادامه پیدا کرد و پس از آن، با حضور در تهران، فصل تازه زندگی محسن آغاز شد. محسن چاوشی که در ایام سربازی نیز، نوازندگی ساز‌های نظامی را در پادگان به دست گرفته بود، پس از این دوران در سال ۸۲ برای اولین بار به طور حرفه‌ای خود را در عالم خوانندگی محک زد.

هنری که نه به نیت ایجاد سبکی نو، که صرفا برگرفته از ندای قلبش انتخاب کرد و گمان برد این همان کاری است که باید انجام دهد. پس آلبوم «نفرین» را تولید کرد و در سال ۸۷ با کسب مجوز برای آلبوم «یه شاخه نیلوفر»، به طور رسمی به بازار موسیقی وارد شد. صدای متفاوت و کم نظیری که در بدو انتشار با استقبال مخاطبان جوان روبه رو شد و به سرعت در میان سایر اقشار هنری به چشم آمد تا آنجا که نخستین تجربه سینمایی او در حوزه خوانندگی با داریوش مهرجویی برای فیلم «سنتوری» رقم خورد و با صدای خود به سناریوی این اثر، جان داد.

صدای او در سریال خانگی شهرزاد نیز با اثر «کجایی» به امضای ماندگار این مجموعه تبدیل شد. او که به واسطه صدای منحصر به فردش همواره هواداران چشم به راهی برای شنیدن آثار تازه اش دارد، با احترام به سلیقه و گوش مخاطب توانسته است با انتشار آثاری مبتنی بر اشعار مولانا، سعدی، باباطاهر، وحشی بافقی و شهریار در دو آلبوم «امیر بی گزند» و «من خود آن سیزدهم»، خیل عظیمی از مخاطب جوان خود را با اشعار کلاسیک آشتی دهد و در این حوزه اثرگذار باشد.

در میان بیش از دویست قطعه شامل یازده آلبوم و چندین تک آهنگ، عمده مضامین آثار او از سه مضمون عاشقانه، اجتماعی و مذهبی خارج نیست. او در قامت هنرمندی مستقل، بی اعتنا به حواشی و حاشیه سازان، در مسیر خود سکوت را برابر مخاطب انتخاب کرده تا به افکار و نظرات آن‌ها جهت ندهد و بازخورد خالصی از آثار خود دریافت کند.

خواننده‌ای با جایگاه اجتماعی ویژه، مسیر خود را در پیش گرفته، به وقایع اجتماعی حساسیت نشان می‌دهد و در بازتاب عقاید و اعتقادات شخصی اش، بی ترس از قضاوت و حاشیه، آثار خود را در استودیوی شخصی اش تولید می‌کند. از مصاحبه‌ها فاصله گرفته و تمایلی به دیده شدن ندارد.

بیست سال از حضور موفق او در فضای موسیقی گذشته است، اما هنوز خبری از اجرای زنده او بر روی صحنه کنسرت‌ها نیست. خودش می‌گوید به خاطر نبود امکانات کافی و خلأ صدابرداری استاندارد. اطرافیانش می‌گویند از سر درون گرایی و بی میلی به دیده شدن و مرکز توجه بودن... گه گداری هم منتقدان تندرو می‌گویند به خاطر ناتوانی در اجرای زنده، اما سال ۹۵ با انتشار قطعه زنده کوتاهی در صفحه مجازی خود، تلاش کرد پاسخ این حواشی را بدهد.

اما صفحه شخصی او در اینستاگرام بیش از آنکه تریبونی برای ارائه خودش باشد، خیریه‌ای مجازی است که سال‌ها با کمک هواداران وفادارش، هربار در مدت کوتاهی، مبالغی چشمگیر برای آزادسازی زندانیان جرائم غیرعمد و درمان بیماری‌های خاص جمع آوری می‌کند و یک تنه، رکورددار امور خیریه در ستاد دیه کشور شده است.

اما چند روز پیش، از این خیریه مجازی، صدای غریب نی انبان بر پهنه صحرایی گرم و سوزان به گوش رسید. این اولین باری نبود که محسن چاوشی، نفس خود را نذر اهل بیت می‌کرد. او پیش از این نیز، قطعاتی در مدح امیرالمؤمنین (ع) و امام رضا (ع) منتشر کرده بود، اما این بار با قطعه «آوازه خون»، تکلیف خود را صراحتا با بازتاب‌های احتمالی جامعه روشن کرد، آن هم درست در آن جایی که می‌گوید: «عیبی نداره/بذار بگن که/آوازه خون بود و واسه تو روضه خون شد...». این ادای دین شخصی او به دستگاه اباعبدا... بود که با استقبال گسترده مخاطبان همراه شد. اثری برگرفته از یک نوحه قدیمی که امید روزبه کلام تازه‌ای بر آن نوشته و تصاویر آن به کارگردانی محمدرضا آهاری، به انتقال احساس و مضمون اثر یاری داده است.

«غریب مادر»؛ یک روایت موسیقایی از واقعه کربلا

قطعه «غریب مادر» یکی از آثار محسن چاوشی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) و واقعه جان سوز دشت کربلاست که سال ۱۳۸۳ با ترانه‌ای از مریم حیدر زاده منتشر شد. این قطعه یکی از آثار پرطرف دار آلبوم «نفرین» به عنوان یکی از آلبوم‌هایی که محسن چاوشی را با مخاطبانش آشنا کرد، لقب گرفت و توانست از همان ابتدا یک محسن چاوشی متفاوت را به شنوندگان معرفی کند.

«راه کربلا»؛ آغاز یک راه در تجلیل از سیدالشهدا (ع)
ترانه «راه کربلا» یکی از اولین آثار غیررسمی محسن چاوشی بود که در سال ۱۳۸۴ از سوی امیر ارجینی از ترانه سرایان و شاعرانی که طی سال‌های اولیه فعالیت چاوشی با او همکاری مستمری داشت، در اختیار این خواننده قرار گرفت. این اثر نیز یکی از کار‌های اولیه چاوشی در حوزه تولید آثار مذهبی بود که توانست به یکی از شاخصه‌های جدید تولید آثار موسیقایی این حوزه تبدیل شود.

«حسین (ع)» و «عباس (ع)»؛ مرثیه‌ای برای حضرت سیدالشهدا (ع) و یارانش
سال ۱۳۹۹، پس از انتشار قطعه «او» در وصف امام زمان (عج) در نیمه شعبان، در شرایطی که مردم به دلیل شیوع ویروس کرونا عزاداری متفاوتی را تجربه می‌کردند، دست به انتشار دو قطعه با نام‌های «حسین (ع)» و «عباس (ع)» زد. در قطعه‌های «حسین (ع)» و «عباس (ع)» محسن چاوشی ترانه سرا، آهنگ ساز، خواننده، تنظیم کننده و میکس و مستر بود که باز هم انتقاد‌ها یی را در پی داشت که چرا او در همه حوزه‌های تولید حضور پیدا کرده است.