آخرین خبر/ دهه هشتاد و اوایل دهه 90 سینمای ایران به تقلید از فیلم‌های اصغر فرهادی تا توانست روی داستان‌هایی درباره طبقه متوسط، پیامد دروغ در جامعه و... کار کرد. فیلم‌هایی که انگار از روی سینمای فرهادی کپی شده بودند؛ کپی‌هایی ضعیف. تا این‌که «ابد و یک‌روز» سعید روستایی از راه رسید و جریان غالب سینمای ایران را تغییر داد. بعد از این فیلم موجی از آثار پیرامون انعکاس آثار منفی مواد مخدر بر خانواده و... به‌نمایش درآمد و «سه کام حبس» اثر سامان سالور هم یکی از آن‌هاست. بخت با فیلم سالور همراه بود که پاندمی کرونا اکرانش را حدود 4 سال عقب انداخت تا فیلمی که سال 98 ساخته شده و در جشنواره سی‌وهشتم نامزد 4 جایزه شده بود سال 1402 اکران شود. این روزها گرته‌برداری فیلم «سه‌کام حبس» از حال و هوا، طراحی صحنه و ... «ابد و یک‌روز» چندان توی دید نیست.

اما واقعیت این است که فیلم سالور ایده درخشان و حرف تازه‌ای ندارد. فیلم چیزی به سینمای کشور اضافه نکرده و تکرار حرف‌های فیلم‌های دیگر است. حتی حضور پریناز ایزدیار، محسن تنابنده، سمیرا حسن‌پور و متین ستوده هم نمی‌تواند فیلم را نجات دهد. فیلم نه در درگیر کردن ذهن مخاطب و انتقال پیام موفق است، نه در هشدار کلان درباره اوضاع جامعه. به‌خصوص که حالا در همین زمان کوتاه دامنه استعمال مواد مخدر و ابعاد موضوع چنان تغییراتی داشته که اگر یک کارگردان بخواهد شبیه یک ذره‌بین روی بخشی از موضوع زوم کند و هشدار بدهد سوژه‌های بهتری خواهد داشت. فیلم داستان نسیم و مجتبی است که در جنوب‌شهر زندگی می‌کنند. نسیم که تصور می‌کند زندگی خوبی دارد از دل و جان برای زندگی خانوادگی‌اش وقت می‌گذارد اما با تصادف مجتبی و زمین‌گیر شدنش، او با حقیقت تلخی مواجه می‌شود. مجتبی نه‌تنها مدتی است که مصرف کننده شده، بلکه فروشنده هم هست. حالا آن‌ها باید با فروش موادی که دست مجتبی است پول یک فروشنده عمده را که خطرناک هم هست جور کنند. از لحظه‌ای که نقطه عطف فیلم طرح می‌شود در دایره‌ای از تکرار و موقعیت‌های مشابه گیر می‌کند که برای مخاطب ملال‌آور است. مشخص است کارگردان فیلم یعنی سالور، برخلاف روستایی که زیر پوست شهر زندگی و رصد داشته، یک موقعیت ذهنی را به‌تصویر کشیده و برای همین داستانش روی مخاطب اثرگذار نیست. در این بین وقت مخاطب هدر می‌رود و تلاش دو بازیگر اصلی برای ارائه نقشی متفاوت و اثرگذار.  

خبرنگار: زهراسادات سعیدی