سیناپرس/ در مطالعات اخیر دانشمندان دریافتند: استفاده از قرص‌های خواب ‌آور می ‌تواند تجمع توده ‌های سمی پروتئین‌ها را در مایعی که هر شب مغز را تمیز می ‌کند، کاهش دهد.
محققان دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس دریافتند: افرادی که به مدت دو شب در کلینیک خواب، داروهای یک درمان رایج برای بی خوابی مصرف می کردند، کاهش جزئی در دو پروتئین آمیلوئید بتا و تاو را تجربه کردند که در بیماری آلزایمر تجمع می یابند.
به گفته محققان، اختلالات خواب می تواند یک علامت هشدار اولیه از بیماری آلزایمر باشد که مقدم بر علائم دیگر مانند از دست دادن حافظه و زوال شناختی است. در زمان بروز اولین علائم، سطوح آمیلوئید بتا غیرطبیعی تقریباً به اوج خود می رسد و توده هایی به نام پلاک تشکیل می دهد که سلول های مغز را مسدود می کند.
محققان بر این باورند: ارتقای خواب می‌ تواند راهی برای جلوگیری از بیماری آلزایمر باشد، زیرا به مغز خواب اجازه می ‌دهد پروتئین‌های باقی‌ مانده و سایر مواد زائد روزانه را پاک کند.
برندان لوسی (Brendan Lucey) متخصص مغز و اعصاب از مرکز پزشکی خواب دانشگاه واشنگتن که این مطالعات را رهبری می ‌کرد، گفت: اگرچه قرص ‌های خواب ‌آور ممکن است در این زمینه کمک کنند، اما برای افرادی که نگران ابتلا به آلزایمر هستند، خیلی زود است که آن را دلیلی برای شروع مصرف هر شب داروی سوورکسانت تفسیر کنند.

محققان، اختلالات خواب می تواند یک علامت هشدار اولیه از بیماری آلزایمر باشد که مقدم بر علائم دیگر مانند از دست دادن حافظه و زوال شناختی است.
او افزود: استفاده از قرص ‌های خواب ‌آور برای دوره‌های طولانی راه ‌حل ایده ‌آلی برای کسانی که کم ‌خواب هستند نیز نیست، زیرا وابستگی به آن‌ها بسیار آسان است. همچنین قرص‌های خواب ‌آور ممکن است افراد را به دوره‌های خواب کم عمق‌ تری نسبت به فازهای خواب عمیق بکشانند که این موضوع می‌ تواند مشکل ‌ساز باشد زیرا تحقیقات قبلی ارتباطی بین خواب کم ‌کیفیت، با امواج آهسته و افزایش سطوح تاو و پروتئین آمیلوئید بتا پیدا کردند.

قرص‌های خواب ‌آور ممکن است به برخی از افراد کمک کنند تا چشم‌ های خود را ببندند، اما استفاده از آنها به‌ عنوان یک درمان پیشگیرانه برای جلوگیری از بیماری آلزایمر همچنان چشم‌ انداز مبهمی است که بر فرضیه ‌ای متزلزل از آسیب ‌شناسی آلزایمر وابسته است.
گفته می شود، شواهد فزاینده ای وجود دارد که اختلالات خواب را با بیماری آلزایمر مرتبط می کند، بیماری که هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. لوسی می گوید که بهبود بهداشت خواب و جستجوی درمان برای مشکلات خواب مانند آپنه خواب، هر دو رویکرد معقولی برای بهبود سلامت عمومی مغز در هر سنی هستند.
 لوسی در خاتمه گفت: امیدوارم در نهایت داروهایی تولید کنیم که از ارتباط بین خواب و آلزایمر برای جلوگیری از زوال شناختی استفاده کنند.
شرح کامل این مطالعه در مجله تخصصی Annals of Neurology منتشر شده است.