آخرین خبر/ اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم

جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند

جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را

معنی شعر: در این شعر، ترک کنایه از معشوق زیبا است. خال هندو هم به معنی خال سیاه است که عبارت هندو مجاز از رنگ سیاه است. در بیت اول حافظ می‌گوید اگر دلبر زیبای شیرازی از ما دل‌جویی کند و مهربانی نماید، دو شهر بزرگ سمرقند و بخارا را بر خال مشکینش نثار می‌کنم. در ادامه آب رکناباد اشاره به نهر معروفی در نزدیکی شیراز که احداث آن بر رکن‌الدوله دیلمی در سال 338 هجری بوده، دارد. معنی بیت سوم از این شعر عاشقانه حافظ نیز این است که فریاد که این زیبارویان سرودگوی، دلیر در دلبری شیرین حرکات و غوغاگر شکیب از دلها ربودند. بدان‌گونه که ترکان در مهمانی پادشاه ترکستان دست به تاراج یغما می‌زدند. در بیت پنجم حافظ چنین می‌گوید: چون زیبایی یوسف بر خلاف دیگر صاحبان جمال هر روز در افزایش بود، یقین کردم که پرهیز و خودداری زلیخا از عشق با حسن یوسف پهلو ناوند زد و رازش از پرده برون خواهد افتاد. چه هرچند حسن بیشتر باشد شیفتگی و بیقراری عاشق بیشتر است. در بیت آخر حافظ شعر خود را به خوشه پروین در آسمان تشبیه کرده و کلماتش را همچون مرواریدی که به رشته کشیده شده است توصیف می‌کند.