بیایید روراست باشیم. پرواز، تجربه چندان خوشایندی نیست و فرود احتمالا بدترین قسمت آن است. گاهی‌اوقات فرود هواپیما در فرودگاه، حتی فرود عادی و بی‌خطر، ترسناک است.

برخی از خلبانان فرود معمولی هواپیما را معادل شکست دادن شطرنج کامپیوتری می‌دانند، اما اگر قرار باشد در باند هواپیمای پارو در بوتان فرود بیایند، درست مانند این است که بخواهند قهرمان شطرنج دنیا را شکست دهند. درواقع فقط ۲۴ خلبان توانسته‌اند مجوز فرود در این فرودگاه را کسب کنند.

در فرودگاه پارو در بوتان، نه‌تنها بیش از ۱۰۰ خطر وجود دارد که خلبان‌ها باید آنها را درنظر بگیرند، بلکه وضعیت جغرافیای محل به‌گونه‌ای است که فناوری‌های ویژه فرود در هواپیما معمولا در آنجا کاربردی ندارند.

در واقع ابزارهایی که به خلبان‌ها کمک می‌کنند تا آنها در تاریکی یا هنگام توفانی بودن هوا، به سلامت به زمین بنشینند، در این فرودگاه کاربردی ندارند و خلبان‌ها باید به چشم‌های خود اعتماد کنند.

خلبان‌ها پیش از رسیدن به باند فرودگاه، باید از مسیر زیگزاگی از دل کوه‌های اطراف عبور کنند و سپس با کمک علایم و نشانه‌های موجود روی باند فرود بنشینند.

همچنین باند فرود در مقایسه با ارتفاع آن از سطح دریا بسیار کوتاه است. بنابراین خلبان باید بداند در چه ارتفاعی سرعت خود را تنظیم کند تا فرود ایمنی داشته باشد.

فرود در این فرودگاه چنان سخت است که حتی خلبان‌های حرفه‌ای و کسانی که در شرایط سخت آموزش دیده‌اند، نمی‌توانند در هوای توفانی، شب یا مواقعی که دید ضعیف است، فرودی انجام دهند.