خراسان/ دیدین تابستون امسال هم مثل برق و باد و در حقیقت توفان گذشت. حالا کار نداریم واقعاً چند روزی گرم بود و خوش شانس بودیم بدون ذوب شدن از این تابستون زنده خارج شدیم. بعدشم برای ما که پول سفر نداریم فرقی هم بین تابستون و پاییز نیست اما امان از روزهای پایانی شهریور تو بچگی. همه چی یه جوری بود که آدم دلشوره می‌‌گرفت. یهویی به‌‌خودت می‌‌اومدی می‌‌دیدی تموم برنامه‌‌های اول تابستون شامل یادگیری 90 کلمه انگلیسی، مرور درس‌‌های سال قبل و ... انجام نشده باقی مونده و اندازه خط‌‌کشی دفترها و نایلون کردن کتاب‌‌ها وقت داری. پسرها یک غم دیگه هم داشتن. کم کم باید با موهایی که سه ماه کچل نشده بود خداحافظی می‌‌کردن. باباها هم عمدتاً معتقد بودن نیازی به پول آرایشگاه نیست و بهتره کله بچه رو با نمره 4 بزنن برق بزنه که زیر ماشین نره! کم و بیش تو این روزها بود که دوره راه می‌‌افتادیم که کتاب‌‌های قدیمی بقیه رو بگیریم و پرس‌‌وجو کنیم ببینیم برای ریاضی چند برگ برداریم، برای فارسی چند برگ. خیلی هم خوش‌‌خط اول دفترها اسم و فامیل‌‌مون رو می‌‌نوشتیم. یک نگرانی دیگه هم داشتیم، اونم این‌‌که اگه با رفقای پارسال توی یک کلاس نیفتیم و اونا دوست‌‌های بهتری پیدا کنن چی؟ یک قانون نانوشته هم تو مدارس بود مبنی بر این‌‌که اگه می‌‌فهمیدن دو نفر با هم صمیمی هستن حتماً سال بعد کلاس‌‌شون رو جدا می‌‌کردن که خیلی بهشون خوش نگذره و آماده درک واقعیت‌‌های تلخ زندگی بشن.

   
دانیال دایی داووداینا