خراسان/ احمد کمال‌پور، متخلص به «کمال» (۱۲۹۷-۱۳۷۹ مشهد)، از شاعران و خوشنویسان معاصر است. در کودکی پدرش را از دست داد و تحت سرپرستی دایی‌اش قرار گرفت. بعضی از شاعران هم‌دوره‌اش نقل می‌کنند در زمان کودکی برای امرارمعاش، به شاهنامه‌خوانی می‌پرداخت و خوشنویسی می‌کرد. کارشناسان از او به‌عنوان شاعری که قصیده خراسانی را به کمال رسانده، یاد می‌کنند. دوستی و همنشینی‌های او با غلامرضا قدسی، ذبیح‌ا... صاحبکار، علی باقرزاده، محمد قهرمان، اخوان‌ثالث و محمدرضا شفیعی کدکنی و... نشان‌دهنده قدرت این شاعر در عرصه سرودن است.
ازجمله ویژگی‌های شعر او می‌توان به استواری، پختگی زبان و استفاده از ظرفیت‌های موسیقایی در تناسب‌ها، موازنه‌ها و تصویرها اشاره کرد. استاد کمال چهارشنبه ۲۳ شهریور ۱۳۷۹، در بیمارستان امام رضا(ع) مشهد، براثر عارضه قلبی دارفانی را وداع گفت.
شعری از استاد کمال
ای شمع فروزان! به شبستان که بودی؟
دیشب به کجا رفتی و مهمان که بودی؟
از دوری تو رفت ز جان‌ودلم آرام

ای جان من! آرام دل‌وجان که بودی؟
من دیده چو یعقوب به در دوخته بودم
ای یوسف گم‌گشته! به زندان که بودی؟
 بردند به یغما سروسامان تو را دوش
تو در پی آرایش سامان که بودی؟
خون شد دلم و ریخت ز هجر تو به دامن
ای گوهر یک‌دانه! به دامان که بودی؟
 صد خار غم از دوری تو در دل من بود
ای نوگل بی‌خار! به بُستان که بودی؟
دیشب ز پریشانی من سوخت، دل‌ سنگ
ای شمع! تو در جمع پریشان که بودی؟
شب رفت و «کمال» از غم هجران تو گوید

ای شمع فروزان! به شبستان که بودی؟