طرفداری/ رضا وطنخواه گفت: 50 سال قبل عربستان اصلا زمین چمن نداشت.
رضا وطنخواه دفاع چپ ملی پوش شاهین و پرسپولیس با قیاس زمین های چمن ورزشگاه های عربستان و ایران تاکید می کند چند دهه قبل زمین های کشور عربستان اصلا چمن نبود و ورطشگاه های ما بهترین کیفیت چمن را اشتند اما امروز وضعیت کاملا برعکس است.
آقا رضا تصاویر مربوط به حضور رونالدو را در تهران دیدید؟
 نه ندیدم چطور مگر؟
استقبال عجیبی از او رخ داد که برخی این اتفاق را نقد کردند و برخی هم گفتند طبیعی است چون در هر جای دنیا اتفاق می‌افتد.
 خب رونالدو کم بازیکنی نیست. بنزما هم همین طور. ان‌شاء‌الله که در عربستان هم از پرسپولیس خوب استقبال شود. حرف من این است که چرا تیم‌های ما نمی‌توانند بازیکنی مثل رونالدو جذب کنند؟

رونالدو قراردادی 200 میلیون دلاری بسته اما پرپسولیس نمی‌تواند 500 هزار دلار بیشتر به بازیکن خارجی‌اش بدهد.
 خب این خیلی بد است. من نمی‌خواهم حرف‌های سیاسی بزنم و اصلاً وارد سیاست نمی‌شوم اما ما چه چیزی از عربستانی‌ها کم داریم. یعنی زورمان از آنها کمتر است یا فوتبال‌مان پایین‌تر؟ مسی و رونالدو بازیکنان بنام تاریخ فوتبال هستند و هر جایی هم بروند به خاطر تبلیغات کلی درآمدزایی می‌کنند. الان حضور رونالدو در عربستان هم برای آنها درآمد کلانی خواهد داشت اما ما چرا نمی‌توانیم از این بزرگان در فوتبال‌مان داشته باشیم تا هم از نظر فنی هم درآمدی از حضورشان سود ببریم؟
اما فوتبال عربستان با هزینه‌های سرسام‌آوری که در خصوص جذب ستاره‌ها داشته خودش را از بقیه آسیا جدا کرده است.
 بله آنها پول هنگفتی برای این قضیه کنار گذاشته‌اند اما بگذارید یک موضوع جالب برایتان بگویم. ما در یک دوره‌ای که فکر می‌کنم حدود 50-40 سال قبل بود برای بازی‌های تدارکاتی به کشورهایی مثل عربستان، لبنان، عراق و کویت رفتیم اما جالب اینجاست که همه زمین‌ها خاکی بود. وقتی رفتیم عربستان از ماشین که پیاده شدیم دیدیم چمنی وجود ندارد در حالی که همه کفش شش‌استوک برده بودیم. شاید باورتان نشود اما همه زمین‌های‌شان خاکی بود و علی پروین با کتانی ته‌صاف بازی کرد. در کویت هم همینطور. شاید فقط یک مقدار در قطر چمن وجود داشت البته نه چمن فوق‌العاده، چمن هپلی و نازی آبادی بود. البته ما همه آن بازی‌ها را هم بردیم اما می‌خواهم بگویم ببینید آن زمان شرایط آن کشورها چطور بود که ما مسخره‌شان می‌کردیم اما حالا رونالدو را می‌آورند تهران که همه برای دیدنش صف می‌کشند.
از تقابل‌تان با ستاره‌های بزرگ دنیا مثل اوزه بیو بگویید.
 اوزه بیو با بنفیکا آمد و ما چهار تا از آنها خوردیم. خیلی از بزرگان آمدند. توستائو برزیلی آمد. یک بازیکن هم آلمان داشت که کاپیتان‌شان بود (اووه زیلر).
آیا آن زمان هم برای استقبال از این ستاره‌ها کسی به فرودگاه و هتل می‌رفت؟
 نه اصلاً این حرف‌ها نبود. خیلی‌ها مثل اووه زیلر آمدند و رفتند اما آن زمان شرایط فرق می‌کرد. تیم کروزیرو آمد. پله با سانتوس آمد اما کسی نرفت فرودگاه.
یعنی این اتفاق عادی شده بود؟
 بله، ما به تیم‌های بزرگ و ستاره‌های‌شان احترام می‌گذاشتیم اما برای تماشاچی‌ها دیگر عادی شده بود. من یکی از آن 5 بازیکن پرسپولیس بودم که بعداً آقای عبده گفتند باشگاه ما باید حرفه‌ای باشد. معمولاً هر ماه یا هر دو ماه یک بار با تیم‌های بزرگ بازی می‌کردیم. با آرسنال، چلسی، منچستریونایتد، کروزیرو و... بازی کردیم و تقابل با ستاره‌های بزرگ دنیا برایمان عادی شده بود.
حرف پایانی؟
 خواهش می‌کنم بنویسید چرا باید بازی پرسپولیس مقابل النصر حتماً در ورزشگاه آزادی برگزار شود؟ چه اتفاقی می‌افتاد اگر ورزشگاه شهر دیگری مثل تبریز، اصفهان یا اهواز را معرفی می‌کردند؟ همه این شهرها متعلق به ایران است و در این ورزشگاه آزادی چه لزومی داشت که بازی حتماً در آنجا برگزار شود؟