خوردن خیار با رساندن مایعات کافی به بدن می‌تواند به حفظ سلامت روده‌ها، پیشگیری از یبوست و جلوگیری تشکیل از سنگ‌های کلیوی کمک کند. خیار مملو از مواد معدنی و ویتامین‌ها است به‌طوری‌که یک فنجان برش‌های خیار می‌تواند حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد از ویتامین K ضروری روزانه را تأمین کند که برای انعقاد طبیعی خون و سلامت استخوان‌ها ضروری است (ویتامین K مانند ویتامین D در جذب کلسیم از روده‌ها نقش دارد). برای همین است که افرادی که نوع داروی رقیق‌کننده خون یا ضد انعقاد ازجمله وارفارین (کومادین) مصرف می‌کنند، نباید به‌یک‌باره بدون مشورت با پزشکشان میزان مصرف خیارشان را افزایش دهند.

خیار همچنین حاوی ویتامین‌های B و C به همراه مواد معدنی مانند مس، فسفر، پتاسیم و منیزیم است.

یک فنجان ۱۵۰ گرمی خیار پوست‌نکنده حاوی حدود ۲۰۰ میلی‌گرم پتاسیم و ۱۷ میلی‌گرم منیزیم است. توصیه روزانه به بزرگ‌سالان این است که روزانه حدود ۴۷۰۰ میلی‌گرم پتاسیم و حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلی‌گرم منیزیم از غذاها دریافت کنند.

کاهش مصرف سدیم (نمک خوراکی) و افزایش میزان پتاسیم خوراکی به پیشگیری از فشارخون بالا کمک می‌کند. خوردن خیار به مقدار زیاد به‌ندرت باعث مشکلی جدی می‌شود، اما ازآنجایی‌که خیار دارای مقدار زیادی فیبرهای خوراکی است، خوردن بسیار زیاد آن ممکن است باعث تولید گاز بیش‌ازحد، آروغ زدن و بی‌نظمی در اجابت مزاج، اسهال یا درد شکم شود. میزان بالای فیبرهای خوراکی در خیار هم به پیشگیری از سرطان روده بزرگ کمک می‌کند.

مجموعه‌ای ترکیبات شیمیایی به نام کوکوربیتاسین‌ (cucurbitacin) که در خیار به مقدار زیادی وجود دارند، هم ممکن است در این علائم گوارشی نقش داشته باشند. این مواد تلخ‌مزه که هنگام خوردن ته متصل به گیاه خیار مزه‌شان را احساس می‌کنید، درواقع مجموعه‌ای نایکنواخت از فرمون‌های گیاهی (مواد دفاعی گیاهی) در برخی از بررسی‌ها از خود خواص ضد سرطان از خود نشان داده‌اند و از تکثیر سلول‌های سرطانی جلوگیری کرده‌اند.

برخی از کوکوربیتاسین‌ها برای انسان‌ها سمی هستند، برای همین است که خوردن «کدوی گرزی» که حاوی مقدار زیادی از این مواد شیمیایی است، در برخی از افراد بیماری ایجاد می‌کند. اما میزان کوکوربیتاسین‌ها در خیار معمولی آن‌قدر زیاد نیست که باعث مسمومیت شود.