تسنیم/در حالی که ۴۰ روز تا پایان مهلت چهار ساله ریاست داورزنی باقی مانده او از جذب مربی خارجی صحبت کرده آن هم در شرایطی که مطالبه استعفا به اوج خود رسیده است.
تیم ملی والیبال ایران مسابقات انتخابی المپیک در کشور برزیل را به بدترین شکل ممکن به پایان رساند و با 6 شکست و تنها یک پیروزی به کار خود خاتمه داد تا امیدها برای حضور در پاریس به حداقل برسد.
حالِ بد والیبال ایران حتی با قهرمانی در بازی‌های آسیایی هانگژو هم خوب نشد و شاید بتوان گفت استراتژی اشتباه باعث شد تیم ملی در رقابت‌های انتخابی المپیک با شرایطی نامناسب حضور یابد. اعزام تیم اصلی به هانگژو و سپس پرواز حدود 56 ساعته به برزیل عملاً انرژی ملی‌پوشان را گرفت و آنها خسته و بی‌انرژی گام به مسابقات گذاشتند. در حالی که ژاپن با تیم دوم خود به بازی‌های آسیایی آمده بود، ایران این مسابقات را به المپیک ترجیح داد و نتیجه‌اش همانی شد که امروز شاهدش هستیم.
پس از این اتفاقات محمدرضا داورزنی اگر چه بابت نتایج به دست آمده عذرخواهی کرد اما توپ را به زمین «جامعه والیبال» انداخت و گفت: «به‌عنوان رئیس فدراسیون والیبال مسئولیت شکست این استراتژی در سطح جهانی که خواست جامعه والیبال بود را می‌پذیرم». اینکه رئیس فدراسیون والیبال تلاش کرده از مسئولیت انتخاب مربی ایرانی برای تیم ملی شانه خالی کند، نکته قابل تأملی است در حالی که او به رئیس فدراسیون باید پاسخگو باشد نه اینکه دیگران را شریک ناکامی بداند.
داورزنی در ادامه باز هم از جذب مربی طراز اول خارجی صحبت کرد آن هم در شرایطی که دوره ریاست چهار ساله او 29 آبان ماه سال جاری یعنی 40 روز دیگر به پایان می‌رسد. اکنون مهمترین موضوع این است که انتخابات فدراسیون برگزار و تکلیف ریاست مشخص شود. داورزنی از کجا مطمئن است که رئیس خواهد ماند؟ او در حالی صحبت از جذب مربی بزرگ خارجی می‌کند که هم‌اکنون بخش زیادی از جامعه والیبال استعفای او را مطالبه کرده‌ و گفته‌اند بعد از عطایی نوبت داورزنی که برود.
از طرف دیگر، اردوهای تیم ملی برای شرکت در لیگ ملت‌های 2024 که تورنمنتی حیاتی جهت حضور در المپیک برای ایران خواهد بود از اردیبهشت 1403 آغاز می‌شود که زمان لازم برای بررسی و انتخاب گزینه ممکن را در اختیار هیئت رئیسه فدراسیون قرار خواهد داد.
داورزنی قطعاً با این همه تجربه می‌داند کمتر از دو ماه مانده به انتخابات به جای راه انداختن جو جذب مربی خارجی باید به فکر برگزاری انتخابات باشد و پس از آن اگر رئیس ماند هر کاری در این زمینه تشخیص داد، انجام دهد. حال اینکه چرا او چنین استراتژی را انتخاب کرده جای پرسش دارد و به نظر می‌رسد بیشتر شبیه فرار رو به جلو است.