آخرین خبر/ استاد بهاءالدین خرمشاهی در حافظ نامه ذیل این غزل این گونه نوشته که: 
«این غزل ناظر به سختگیری‌ها و خُم شکنی‌های امیر مبارزالدین، پدر شاه شجاع است که مُلهم از غزلی از شیخ فخرالدین عراقی است: 

بُود آیا که خرامان ز درم باز آیی
گره از کار فرو بسته‌ی ما بگشایی»

در خصوص ترکیب «رندان صبوحی زدگان» در بیت سوم که به نظر اندکی عجیب و بی معنا می آید باید گفت در قدیم برای موصوف جمع، صفت جمع رایج بوده که امروز منسوخ شده، و این از عربی وارد فارسی شده «مثل رجالٌ مومنون». و ترکیب فوق  در ادبیات امروز یعنی «رندان صبوحی زده»
در تاریخ بیهقی هم داریم که: 
و شراب آفتی بزرگ است، چون از حد بگذرد، و با «شراب‌خوارگان افراط کنندگان» هر چیزی توان ساخت.
این غزل را یکی دو هفته پیش در «راه شب» رادیو ایران خواندم. 
می دانم که شعر «حافظ همه بیت الغزل معرفت است» ولی کدام غزل حافظ بیشتر با دل و جان شما بازی کرده است؟