مهر/ رئیس فدراسیون دوچرخه سواری که وعده داده بود به «ویرانه» این رشته در بخش بانوان توجه و مشکلات آنها را به حداقل برساند، تاکنون نتوانسته به اوضاع نابسامان این رشته سروسامان دهد.
با کسب مدال فرانک پرتوآذر در بازیهای آسیایی هانگژو و ثبت یک تاریخ سازی در رشته دوچرخه سواری و در بخش زنان کام این رشته شیرین شد اما درست چند روز پس از این اتفاق و در میانه راه برگزاری بازیها، لیگ برتر بانوان دچار یک چالش شد.
در حالی که قرار بود لیگ دوچرخه سواری زنان در رده سنی بزرگسال و در بخش پیست ۹ مهر برگزار شود رکابزنان دختر کشورمان با اعتراض به مشکلات موجود و عدم حمایت باشگاه ها و فدراسیون، عدم پرداخت و نبود قرارداد رسمی از سوی باشگاه ها، عدم رغبت اسپانسرها برای حمایت از این رشته، تجهیزات گران قیمت و عدم حمایت در تامین اقلام، وضعیت نامناسب برگزاری مسابقات و تعداد ورزشکاران کم، بر سر خط خود در مسابقه حاضر نشدند تا این مرحله از مسابقات لغو شود.
حتی یکی از نمایندگان دوچرخه سواری زنان کشورمان هم چند روز بعد به نمایندگی از جامعه خود با رئیس فدراسیون جلسه داشت و مطالبات به حق خود را طی نامه ای به اسدی ارائه کرد.
دوچرخه سواری ایران در یک دهه پیش باشگاه های مطرح و فعالی نه تنها در داخل کشور بلکه فعال در بخش بین المللی داشت اما باشگاهداران این روزها با افزون شدن مشکلات اقتصادی، عدم نتیجه گیری ورزشکاران در میادین ملی، مشکلات و درگیری های داخلی فدراسیون و عدم ثبات مدیریت، دوپینگ های مثبت ورزشکاران باشگاهی و ملی و.. حمایت چندانی از این رشته نمی کنند و اکثر باشگاه های مطرح دیگر حاضر به سرمایه گذاری در رشته دوچرخه سواری نیستند.
این معضل بارها از سوی فدراسیون رسانه ای شده و ورزشکاران هم از این بابت گلایه می کنند اما به نظر می رسد وضعیت در دوچرخه سواری زنان حادتر است.
در بخش زنان، باشگاه ها حتی حاضر به انعقاد قرارداد رسمی و مکتوب با بانوان نیستند و اکثر ورزشکاران به صورت توافقی تنها با نام باشگاه در مسابقات حاضر می شوند و در بهترین حالت با ۵ یا ۶ میلیون تومان و ملی پوشان حداکثر با ۲۰ میلیون تومان، به نام تیمی در لیگ و مسابقات رکاب می زنند. برخی هم برای اینکه شانس حضور در مسابقات را داشته باشند به نام هیات ها رقابت می کنند و برخی هم بدون تیم می مانند!
در شرایطی که در این چند سال دوچرخه سواری زنان با وجود نامهری ها پا را فراتر از مرزها نهاده و حتی چندین لژیونر مطرح چون دهقان و پرتوآذر را در تیم های مطرح اروپایی دارد و در بازیهای آسیایی هانگژو و مسابقات قهرمانی آسیا هم صاحب مدال شده است، به نظر می رسد تحمل این نامهری ها برای رکابزنان سخت باشد.
عدم حمایت باشگاه ها از دختران رکابزن و هزینه بسیار زیاد تامین تجهیزات باعث شده تا بسیاری از آنها در شروع سن قهرمانی شان خسته شده و از این رشته خداحافظی کنند و به رشته ای دیگری بروند. آنهایی که مانده اند تنها با حمایت خانواده ها ادامه می دهند.
جوانان علاقه ای به این رشته المپیکی ندارند چون آینده ای در آن برای خود نمی بینند، نه درآمدی، نه موفقیتی، نه باشگاهی و از آن مهمتر عدم تامین امکانات و تجهیزات برای ادامه راه. این وضعیت به شکلی شده که در برخی مواد بخش پیست تنها دو، سه و شاید چهار نفر در خط استارت قرار بگیرند و همین باعث شده تا شاهد افول و افت شدید در سطح این رشته در بخش زنان باشیم.
رسول اسدی رئیس فدراسیون دوچرخه سواری در ابتدای ریاست خود این قول را داده که بتواند ویرانه این رشته را به مرور سامان دهد و یکی از بحث ها موضوع ساماندهی پخش تلویزیونی، لیگ ها و مسابقات داخلی، افزایش تعاملات با باشگاه ها و … بود اما فعلا هیچ خبری از محقق شدن وعده های او نیست.
هر چند ساماندهی و حل مشکلات این رشته که این روزها به معنای واقعی چرخ هایش در حال توقف است سخت می باشد اما فدراسیون با تک مدال فرانک پرتوآذر و چهارمی علی لبیب رکابزن جوانش در بازیهای آسیایی می تواند شروع خوبی را برای برنامه ریزی هایش و عبور از بحران های حاضر داشته باشد.
قطعاً ادامه روند فعلی می تواند خطر سقوط را برای این رشته و در بخش بانوان بیشتر کند به طوریکه ظهور تک ستاره هایی مانند لبیب، پرتوآذر، دهقان و.. هم در آینده گره ای از مشکلات این رشته باز نکرده و مشکلات افزون تر می شود.
اسدی در جلسه با نماینده ورزشکاران قول همکاری داده تا بتواند با سامان دادن به وضعیت قرارداد رکابزنان، این مشکل را حل کند. پایان فصل دوچرخه سواری نزدیک است و بعید به نظر می رسد که فدراسیون بتواند در احقاق حق رکابزنان در این فصل کمکی به آنها کند و به نظر می رسد پرونده درخواست دوچرخه سواران زن در این شرایط بسته خواهد شد!