در قرن ۱۹ میلادی در انگلستان، خانه کار به مراکزی اطلاق می‌شد که افراد فقیر و بیکار در آنجا زندگی می‌کردند و مجبور به انجام کارهای سخت و طاقت‌فرسا در ازای غذا و سرپناه بودند.

این مراکز شرایط بسیار سخت و غیرانسانی داشتند و افراد تحت فشارهای روانی و جسمی زیادی قرار می‌گرفتند.

چارلز دیکنز در سال‌های فقر خود، دو بار در خانه‌ای که فقط چند متر با این خانه کار فاصله داشت زندگی کرد. این خانه کار صدها نفر از مردم فقیر لندن دوران ویکتوریا را که توانایی تامین زندگی خود را نداشتند، در خود جای داده بود.

رمان معروف «الیور توئیست» که در سال ۱۸۳۷ منتشر شد، سرشار از نشانه‌هایی است که به الهام گرفتن دیکنز از همین خانه کار در خیابان کلیولند برای خلق خانه کاری که الیور کودک در آن بزرگ شده، اشاره دارد.یکی از این نشانه‌ها نام گذاری شخصیت منفی اصلی داستان، یعنی بیل سایکس است، او یک فروشنده چربی حیوانی به همین نام بود که در نزدیکی همان خانه کار مغازه داشت.  این مکان برای ۳۰۰ نفر طراحی شده بود، اما حداقل ۵۰۰ نفر در آن زندگی می‌کردند.

کارگردان این مستندی که در این باره ساخته شده می‌گوید: «این کاوش باستان‌شناسی شگفت‌انگیز، نور تازه‌ای بر واقعیت شوکه‌کننده زندگی و مرگ افرادی می‌افکند که فقر و بیماری مجبورشان کرد تا در خانه کار زندگی کنند که گورستانی پشت آن بود.»

سختی‌های اولیه زندگی دیکنز، الهام‌بخش انتقادات تند او علیه فقر بود که بستر اصلی داستان «الیور توئیست» و سایر رمان‌هایش را تشکیل می‌دهد. او درباره کودکی خود نوشته بود: «هیچ جمله‌ای نمی‌تواند عذاب روح من را توصیف کند. احساس می کردم امیدهای اولیه من برای تبدیل شدن به مردی برجسته و باسواد، در سینه‌ام له شده است.»

رمان «الیور توئیست» تاکنون ده‌ها بار برای تولیدات تلویزیونی و سینمایی اقتباس شده است. فیلمی به همین نام در سال ۱۹۴۸ با بازی جان هاوارد دیویس در نقش اولیور، تحسین منتقدان و مخاطبان زیادی را برانگیخت.