زنگنه بیان کرد: جنبه تئوری عشق، همان بخشی است که زوجین با ابراز کلامی و با بیان عاشقانه، عشق خود را نثار همسر خود می‌نمایند و این مهم، بسیار خوب و تاثیرگذار می‌باشد، ولی آیا از نظر شما کافی است؟ مسلما خیر، صرفا با گفتن دوستت دارم یا عاشقت هستم، نیاز همسر شما برطرف نخواهد شد. عاشق بودن و عشق ورزی کردن هر دو، معنای درست و وصف ناپذیری به عشق شما می‌بخشد. جنبه عملی عشق، عشق ورزی است. عشق ورزی در رفتار زوج، نماد پیدا خواهد کرد. آنگاه که با رفتار خود در جهت برآورده نمودن نیاز‌های همسر و برای رضایتمندی او گام بر میدارید.

در ادامه تصریح کرد: وقتی نیاز‌های همسرتان را اولویت قرار می‌دهید، ارزش‌های او را می‌شناسید و با رفتار خود حس ارزشمندی، احترام و دوست‌داشتنی بودن به همسر خود می‌دهید، در واقع عشق ورزی کرده اید. پس با در نظر گرفتن هر دو جنبه نظری و عملی (رفتاری)، حس عاشقی را در زندگی زوجی خود تجربه خواهید کرد. بعد از سال‌ها چه بر سر عشق زوجین می‌آید؟ چرا تجربه‌ی ماه‌ها وسال‌های اول تکرار نمی گردد.

زنگنه بیان کرد: همانطور که عشق دو جنبه دارد، از دو مرحله نیز تشکیل شده است. عشقی که زوج اوایل زندگی خود تجربه می‌کنند مرحله‌ی اول عشق، مرحله شیفتگی، شور و اشتیاق و ترشح هورمون‌ها است.

وی افزود:در مرحله اول عشق، مغز حالت شیفتگی پیدا می‌کند، در این حالت فرد نمی‌تواند به طرف مقابل فکر نکند و بدون او احساس ناامنی و ناآرامی می کند.

وی تصریح کرد: در افراد مختلف مدت زمان مرحله اول عشق متفاوت است، در بعضی، روز‌ها یا ماه‌ها و در برخی تا ۲ سال بطول می‌انجامد؛ و پس از آن زوج وارد مرحله دوم عشق می‌گردند. عشق میان زوجین در این مرحله، عشقی رشد یافته و بالغانه است، هرچند مشکل از همین جا شروع می شود که زوج انتظار دارند همچنان در مرحله اول بمانند برای هم دچار تپش قلب شوند و بیقرار هم گردند.

وی افزود: زوج در واقع از مرحله هورمونی ناپایدار عبور کرده و به مرحله دلبستگی پایدار وارد شده است، نکته مهم اینجاست، که برای نگه داشتن امنیت و پایداری این مرحله مهارت‌های لازم را باید بیاموزند.