سلامت نیوز/ بر اساس گزارش بنیاد آرتریت، بیش از 100 نوع آرتریت و شرایط مرتبط وجود دارد که حداقل 54 میلیون بزرگسال و 300000 کودک را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می دهند. خوشبختانه، بسیاری از داروها، گزینه‌های غیر دارویی، تغییرات سبک زندگی و جراحی‌ها نیز برای کمک به مدیریت درد آرتریت و سایر علائم در دسترس هستند.

  به نقل از هلث دی دکتر کاویتا آلم، روماتولوژیست کلینیک اسکریپس توضیح داد: "ما در دهه گذشته واقعاً از نظر کمک به بیماران خود برای زندگی نسبتاً بدون علائم راه طولانی را پیموده ایم."

بیایید نگاهی به رایج ترین درمان های آرتریت توصیه شده توسط متخصصان بیندازیم، چه برای استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید یا آرتریت پسوریاتیک.

داروهای آرتریت
بنیاد آرتریت شش نوع اصلی دارو را برای کمک به درمان علائم آرتریت فهرست می کند:

مسکن ها: مسکن هایی مانند استامینوفن بدون نسخه و مخدرهای تجویز شده
داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs): داروهای کاهش دهنده التهاب و درد، از جمله آسپرین بدون نسخه و برخی داروهای تجویز شده مانند سلکوکسیب (Celebrex)
کورتیکواستروئیدها: داروهای سریع الاثر که با تقلید از کورتیزول طبیعی به کاهش التهاب مفاصل، به ویژه در کوتاه مدت کمک می کنند.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs): داروهای ضد التهابی آهسته اثر برای درمان علائم آرتریت در طولانی مدت
DMARDهای هدفمند: DMARDهای مصنوعی که بخش‌هایی از سیستم ایمنی را برای کاهش التهاب مسدود می‌کنند.
بیولوژیک ها: DMARDهای طبیعی (مشتق از سلول) که بخش هایی از سیستم ایمنی را برای کاهش التهاب مسدود می کنند.
دکتر مایکل اومبرلو، متخصص مشترک مؤسسه ملی بهداشت ایالات متحده (NIH) در یک خبرنامه خاطرنشان کرد که داروهای بیولوژیک می توانند به ویژه برای درمان آرتریت شدید در کودکان مفید باشند.

وی با بیان اینکه این دارو به کاهش اتکای کودکان به ویلچر و عصا کمک می کند، گفت: «بیولوژیک ها واقعا چهره آرتریت نوجوانان را تغییر داده اند.

درمان های غیر دارویی آرتریت
چندین راه طبیعی برای مدیریت درد آرتریت وجود دارد. بنیاد آرتریت بیان می کند که خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، اعمال گرما و سرما به مفاصل، و استراحت های کوتاه 15 دقیقه ای برای استراحت در طول روز می تواند به بهبود علائم شما کمک کند. تحقیقاتی که اخیراً در Annals of Internal Medicine منتشر شده است نشان می‌دهد که حتی ورزش سبک نیز می‌تواند به کاهش درد زانوهای آرتروز کمک کند و دامنه حرکتی وسیع‌تری به شما بدهد.

درمان‌های آرتریت شامل ماساژ، طب سوزنی، بیوفیدبک و درمان شناختی رفتاری است. این بنیاد همچنین همکاری با یک فیزیوتراپ را برای بهبود وضعیت و دامنه حرکتی خود توصیه می کند.

آیورسن، که همچنین رئیس کالج حرفه‌های بهداشتی در دانشگاه قلب مقدس در فیرفیلد، خاطرنشان کرد که وقتی فیزیوتراپیست‌ها یک برنامه تمرینی ایجاد می‌کنند، نوع آرتریت را در نظر می‌گیرند که در کجای بدن شما تشخیص داده می‌شود. آشکار می شود، شدت آن و اینکه آیا شما در حال بهبودی هستید یا در حال شعله ور شدن هستید.

او توضیح داد: "همه اینها در برنامه های ورزشی فردی که یک فیزیوتراپیست تجویز می کند در نظر گرفته می شود."

آیورسن چندین برنامه فعالیت بدنی را پیشنهاد کرد که توسط APTA برای کمک به بهبود درد آرتریت و سایر علائم، از جمله موارد ارائه شده از طریق بنیاد آرتریت، پشتیبانی می‌شوند.

او خاطرنشان کرد: "YMCA حداقل در 30 سال کار من، سابقه طولانی و طولانی در همکاری با بنیاد آرتریت برای ارائه برنامه های هوازی برای بیماران مبتلا به آرتریت دارد." یک برنامه پیاده روی نیز وجود دارد [و] ما امروزه با برنامه های تلفن همراه خوش شانس هستیم که می توانید یک برنامه سلامت را دانلود کنید.

درمان های جراحی آرتریت
دکتر پل دیمارکو، مدیر برنامه آموزشی فلوشیپ روماتولوژی در مؤسسه ملی آرتریت و بیماری‌های اسکلتی و عضلانی و پوستی (NIAMS)، توضیح داد که «جراحی می‌تواند در موقعیت مناسب بسیار مفید باشد، و به‌ویژه قبل از اینکه درد مفاصل بر خواب تأثیر بگذارد، مهم است. ناتوانی در ورزش یا باعث محدود شدن مفصل می شود."

به گفته بنیاد آرتریت، بسته به اینکه چگونه بر بدن شما تأثیر می گذارد، چندین گزینه جراحی برای کمک به درمان درد آرتریت خود دارید:

آرتروسکوپی: جراحان از یک دوربین و یک برش کوچک برای پیدا کردن و ترمیم بافت‌ها، غضروف‌ها و رباط‌های آسیب‌دیده اطراف زانو، شانه، لگن و سایر مفاصل استفاده می‌کنند.
تعویض کامل مفصل (جراحی آرتروپلاستی): یک مفصل (معمولاً در مفصل ران یا زانو) با ایمپلنت جایگزین می شود.
جراحی بازسازی مفصل یا تعویض جزئی مفصل: بخشی از مفصل با ایمپلنت جایگزین می شود
جراحی اصلاح مفصل: یک ایمپلنت آسیب دیده، بدکار یا عفونی جایگزین می شود
جراحی آرترودز یا فیوژن: از سخت افزارهایی مانند پین برای اتصال دو یا چند استخوان به یکدیگر استفاده می شود تا مفصل در جای خود قفل شود.
استئوتومی: یک گوه به استخوان اضافه می‌شود یا استخوان به طور جزئی یا کامل برداشته می‌شود تا وزن ناحیه آسیب‌دیده توسط آرتریت کاهش یابد.
سینووکتومی: پوشش مفصل به طور جزئی یا کامل برداشته می شود تا آسیب غضروف اطراف را محدود کند.