خراسان/ استاد عباس براتی پور، از شاعران سرشناس کشور، اول اردیبهشت‌ درگذشت. آیین تشییع و بدرقه زنده‌یاد براتی‌پور ،شاعر پیش کسوت انقلاب ،  ساعت ۱۰ روز دوشنبه، چهارم اردیبهشت در حوزه هنری انقلاب اسلامی برگزار خواهد شد. عباسعلی براتی پور که به نام عباس براتی پور شهرت یافته، سال ۱۳۲۲ در تهران متولد شد و در سال ۱۳۴۱ به استخدام نیروی هوایی درآمد. در دوران دبیرستان به سرودن شعر روی آورد و از آن زمان تا آخرین روزهای حیاتش شعرهای فراوانی سرود و شاگردان بی‌شماری پرورش داد.
مجموعه شعرهای این شاعر عبارت‌اند از: «چشم بیمار»، «بر تربت خورشید»، «غم دلدار»، «زمزمه مستی»، «بهت نگاه»، «وعده دیدار»، «کتیبه شکیب»، «سینای سبز عشق»، «با شقایق‌ها برادر»، «عطش عشق»، «داغ تشنگی»، «سوار مشرقی»، «در ساحل علقمه»، «ماه در فرات»، «گزیده ادبیات معاصر ۲۴»، «زیتون و زخم» و «دل و دریا»
یکی از شاعران شناخته‌شده‌ای که خود را پرورش‌یافته مکتب این شاعر می‌داند رضا اسماعیلی است. اسماعیلی درمتنی مفصل که در اختیار خبرگزاری ایرنا قرار داده به تشریح شعر و شخصیت استاد عباس براتی پور پرداخته که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانید.
 براتی پور به روایت براتی پور
استاد براتی پور درباره ورود خود به وادی ادبیات و دنیای شعر و شاعری این‌گونه گفته است: «مشکلات مالی اجازه نداد به دانشگاه راه یابم. به همین دلیل در آبان ۱۳۴۱ به استخدام نیروی هوایی درآمدم. یک سال بعد برای گذراندن دوره آموزشی به کشور آمریکا اعزام شدم و در رشته الکترونیک به تحصیل پرداختم. پس از یک سال و نیم اقامت در خارج، به وطن بازگشتم. در سال ۱۳۴۶ به مشهد مقدس منتقل شدم. در مشهد فرصتی یافتم تا به انجمن ادبی فردوسی بروم. این جلسه به مدیریت مرحوم استاد عبدالعلی نگارنده برگزار می‌شد و استادانی مانند مرحوم احمد کمال پور، مرحوم غلامرضا قدسی و دیگر شاعران، در این جلسات حضور داشتند. اگرچه کار فنی باذوق ادبی مغایر بود ولی از مطالعه و سرودن شعر غفلت نمی‌ورزیدم... پس از پیروزی انقلاب اسلامی ،در سال ۱۳۶۰ به جمع شاعران حوزه هنری که آن زمان «حوزه اندیشه و هنر اسلامی» بود، راه یافتم و از محضر استاد فقید مهرداد اوستا و دیگر شاعران ارجمند بهره بردم.در اردیبهشت سال ۱۳۷۲ با درجه سرهنگی بازنشسته شدم و از آن تاریخ مسئولیت گروه شعر حوزه هنری را به عهده گرفتم. این جلسات روزهای چهارشنبه هر هفته پذیرای حضور شاعران است.»
براتی پور و شعر آیینی

استاد براتی پور در حوزه شعر دینی و آیینی دیدگاه‌های قابل‌تأملی داشت. در ذهن و زبان این شاعر ولایی «معرفت» مؤلفه اصلی شعر آیینی فاخر و ارجمند بود. او در مصاحبه‌ای که ۱۸ مهر ۱۳۹۷ با پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان تبلیغات اسلامی داشت، بیان کرد: «بیشتر شاعران، بُعد مرثیه‌سرایی را چنان بیان می‌کنند تا به هر نحوی که می‌توانند اشک بگیرند. اغلب این مرثیه‌سرایی‌ها در شأن ابا عبدا...(ع) نیست. این نکته امروز هم صادق است که نباید به‌گونه‌ای عزاداری کنیم که وهن به ساحت این بزرگان باشد. شاعری که در رثای خاندان رسالت و امام حسین (ع) شعر می‌سراید، باید آشنایی کامل با موضوع داشته و مطالعه نسبتاً غنی، عمیق و پروپیمانی درباره فرهنگ اسلام و عاشورا کرده باشد. کتاب‌هایی که درباره قیام عاشورا و حضرت سیدالشهدا (ع) ویاران باوفایشان نوشته‌شده می‌تواند به شاعر عاشورایی کمک شایانی کند. به گمانم قریحه شعری درزمینه شعر آیینی لازم است؛ اما شرط کافی برای ورود به این حوزه نیست.»
شاعر برای سکه و صله ،شعر نمی‌گوید
براتی پور شاعری فروتن، بی‌تکلف، ساده و صمیمی و از نسل شاعران معلم بود. یکی از کارهای قابل‌ستایش او در عرصه شعر و ادبیات، توجه به بُعد اخلاقی، تعلیمی و آموزشی شعر بود. به دلیل حشرونشری که با براتی پور در طول سال‌های گذشته داشته‌ام، از زبان او بسیار شنیده‌ام که می‌گفت: «شاعری، کار گِل نیست، کار دل است. شاعر باید با خلوص در این راه گام بردارد و هنرش را ارزان نفروشد. شاعر با دلش کارمی کند. شاعر برای سکه و صله و این حرف‌ها شعر نمی‌گوید. ما آن موقع که جبهه می‌رفتیم و شعر می‌گفتیم برای دلمان بود. برای تعهدی که داشتیم می‌گفتیم. هیچ انتظاری هم نداشتیم. حالا که می‌خواهند قدردانی این‌چنینی بکنند، من با یک بُعد آن بسیار مخالفم. از ابتدا می‌بینیم که یک تعداد خاصی شاعر هستند که هر وقت صحبت جوایز ادبی می‌شود، به این‌ها تعلق می‌گیرد؛ پس بقیه چه؟ این‌ها مزد خودشان را گرفته‌اند و دیگر طلبکار هم نیستند؛ اما آن‌ها که نگرفته‌اند و نخواسته‌اند که بگیرند، باخدا معامله کرده‌اند. با شهدا معامله کرده‌اند.»