جمهوری اسلامی/ « اندوخته حکمرانان از ماه خدا » عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:     
       

بسم‌الله الرحمن الرحیم
تعبیراتی که در قرآن و روایات منقول از پیامبر و ائمه علیهم‌السلام برای تشریح فلسفه روزه ماه رمضان بکار رفته‌اند، همگی شامل عموم اعم از حکمرانان و مردم عادی می‌شوند. شاخص اصلی در این زمینه «تقوا»ست که با عبارت «لَعَلَّکُم تَتَّقُون» مطرح شده است.
تجربه نشان داده است مردم همیشه در ماه رمضان به درجه‌ای از خلوص و پالایش روحی موفق می‌شوند و به مراتبی از تقوا می‌رسند. آمارهائی که مراکز اطلاعاتی و امنیتی هر ساله از کاهش میزان جرائم در ماه مبارک رمضان می‌دهند، این واقعیت را تایید می‌کند. بطور کلی، عموم مردم ذاتاً از مصونیت‌هائی برخوردارند که در مجموع باید گفت شایستگی بالائی دارند و ماه مبارک رمضان، زمینه‌ساز تقویت این شایستگی‌ها و مقابله با ناهنجاری‌ آن بخش کوچک از مردم است که به ساخته شدن و نزدیک شدن به فضایل انسانی احتیاج دارند.
بنابراین، حکمرانان بیش از مردم به ساخته شدن در ماه مبارک رمضان نیازمند هستند. این واقعیت را دلسوزان، هر ساله در آستانه ماه خدا به دولتمردان گوشزد می‌کنند اما اینکه آنان چه مقدار به این هشدار توجه می‌کنند و از این ماه پرفضیلت بهره می‌برند، معلوم نیست. اینکه همیشه بعد از ماه رمضان هم دیده می‌شود دولتمردان و حکمرانان، اسب خود را می‌تازند و حرف‌های قبلی خود را تکرار می‌کنند، می‌توان به این نتیجه رسید که از ماه خدا توشه‌ای برنگرفته‌اند و تصورشان اینست که مخاطب خدا در «لَعَلَّکُم تَتَّقُون» مردم هستند نه حکمرانان!
اگر حکمرانان اندوخته‌ای معنوی از ماه خدا داشته باشند، مهم‌ترین و مفیدترین اقدامی که خواهند کرد اینست که کارنامه خود در دوران مسئولیتشان را بررسی خواهند کرد و بی‌طرفانه و صادقانه به خود نمره خواهند داد. در این ارزیابی، نظر مردم درباره خود را نیز جویا خواهند شد و حاصل جمع این ارزیابی همه‌جانبه را معیار تصمیم‌گیری برای ادامه کار در مسئولیتی که دارند و یا کنار رفتن و واگذار کردن مسئولیت به دیگرانی که توان و تجربه لازم را برای حل مشکلات و پیشبرد امور دارند، قرار می‌دهند. تقوا را باید اینگونه معنا کرد نه ظاهرسازی‌های متدینانه و شعار دادن‌های عوام‌پسندانه فاقد نتیجه عملی و ملموس برای مردم.

فرمان صریح خدا که امانت را باید به اهلش واگذار کرد، روشن‌ترین تعریف از تقواست. اگر روزه‌داری در ماه مبارک رمضان موجب شود مسئولان نظام جمهوری اسلامی و مدیران ارشد که خود را مصادیق «اِنَّ اللَّهَ یَامُرُکُمْ اَنْ تُوَدُّوا الْاَمَانَاتِ اِلَى اهْلِهَا» می‌دانند به کارنامه خود مراجعه کنند و خود را دارای اهلیت لازم برای ادامه برعهده داشتن امانت حکمرانی و مدیریت در جائی که قرار دارند ندانند، بدون فوت وقت کنار بروند و این امانت مهم را به اهلش واگذار کنند. حفاظت از نظام جمهوری اسلامی، چه در بخش جمهوریت و چه در بخش اسلامیت، با پای‌بندی به این تعهد است که تحقق می‌یابد. برای حکمرانان، التزام به تقوا را باید اینگونه تفسیر کرد.
در همین یکماه اول سال 1402 که مصادف با ماه مبارک رمضان بود، علیرغم شعارهائی که برای ایجاد گشایش در امور و حل مشکلات معیشتی مردم داده شد، مایحتاج اولیه زندگی مردم بطور متوسط بین 25 تا 50 درصد گران شد. در چنین وضعیتی کدام مسئول اجرائی می‌تواند خود را اهل و شایسته عهده‌دار بودن امانت که همان حکمرانی است بداند؟ نمایندگان مجلس که خود اعتراف می‌کنند از استیضاح مسئولین اجرائی عاجزند. مردم هم که گرفتار روزمرگی و سروسامان دادن به زندگی از سروسامان افتاده خود هستند. تنها راه باقیمانده اینست که خود مسئولین با توسل به تقوائی که شاید از ماه رمضان کسب کرده باشند، جای خود را به کسانی بدهند که از اهلیت لازم برای حل مشکلات مردم برخوردار باشند.