خراسان/ عزیزم
در این فصل بلند
مزرعه بعد از بهارم من
دشت زرد  و راضی گندم
 
در این روزهای تابستانی

دهان بزرگ خرمنکوبم
صدای تراکتور رومانی
در قامت بلند و بی تکرار روز
با روبانی قرمز
 
از دور
صدای پرنده ای می آمد
از کنار چشمه ملا علی جان
 
چهار شاخ را
در خرمن کلمات فرو می بردم
به باد داده بودم آن چه را که می دانستم
 
اما نسیمی کو؟
تا دانه سنگین و مسی رنگ گندم دل را
از پره های سبک و بی خیال کاه جدا کند
 
شیاری بر دلم بود
خراشی بر صورتم
و خیشی بر خاک پیشانی
 
خورشید در حال پایین افتادن بود
و همه چیز  طبق معمول زرد و فراوان بود
بلبل، زرد، گندم، زرد، روز، زرد، ماه، زرد
ستاره ها، زرد، شب، زرد، گل آفتابگردان زرد...
 
ای خداوند خورشید و ماه
خواستن دانه گندم گناه نیست.
اما دوست داشتن یک شاعر
در این زمانه خطرناک است عزیزم.

علی عربی(رمائیل)