فرهاد طالبیان: مهتاب ربانی، بیان می‌کند: «به صورت کلی و طبق برنامه‌های جهانی و کشوری که درمورد پایش و غربالگری شنوایی در کودکان وجود دارد، تکلیف شنوایی همه کودکان تا قبل از یک ماهگی باید مشخص شده باشد و پیگیری این موضوع باعث می‌شود بسیاری از بیماری‌های بدو تولد که مرتبط با حلزون گوش است، از همان سنین اولیه تشخیص داده شود، به همین دلیل هم توصیه می‌شود که والدین به صورت جدی دنبال این مسئله باشند.»

او ادامه می‌دهد: «پیش از این گفته می‌شد که تا شش ماهگی باید تکلیف شنوایی مشخص شود و اگر کم شنوایی وجود دارد، از وسایل کمک شنوایی استفاده شود. در دنیا این سن رو به کاهش است، حتی عده‌ای معتقدند که تا سه ماهگی باید تکلیف این ماجرا مشخص شود، اما قطعا در این سنین از لحاظ رفتاری، گفتاری و قدرت تکلم، والدین کلیدی برای بررسی و فهم اینکه واکنش کودک به صداها چگونه است ندارند و به همین دلیل هم تست‌های تشخیصی کمک کننده است.»

ربانی به می‌گوید: «در این میان سطح هوشیاری کودک نسبت به سطح صدای بلند و واکنش به آن برای ما اهمیت بسیاری دارد و برای بررسی این ماجرا بعضا مادرها راحت‌تر می‌توانند متوجه آن شوند و مسئله را به پزشک گزارش دهند. از سنین بعد از شش ماهگی تا یکسالگی که کودک آواسازی را شروع می‌کند، اگر کودکی نسبت به همسن‌هایش این آواسازی را شروع نکند، یا دیرتر شروع کند، علائم هشداری جدی به ‌شمار می‌آید.»

او بیان می‌کند: «هرقدر سن کودک افزایش پیدا می‌کند، تکامل زبانی کودک به صورت کلمه و جمله برای پزشکان مهم است و یک کودک در حدود سن دو سالگی قطعا باید بتواند جمله‌ای که دست‌کم دو کلمه دارد را بیان کند.»

این متخصص گوش حلق و بینی می‌گوید: «هریک از مواردی که به آن اشاره شد در زمینه گفتاری رخ ندهد و همچنین میزان واکنش کودک نسبت به صداهای محیط کم باشد یا واکنشی نداشته باشد و والدین این مسئله را گزارش دهند، برای ما در کشف و بررسی اختلالات مرتبط با شنوایی کودکان اهمیت بالایی دارد.»