خراسان/ پدر و مادر من اصلاً اهل تنبیه نبودن، نه اون وقتی که با توپ شیشه خودمون و همسایه ها رو تبدیل به خاکشیر می کردم؛ نه وقتی که نمره کم می گرفتم هیچ وقت تنبیه نشدم؛ اما چون خیلی به سلامتیم اهمیت می دادن، اگه حین بازی آسیبی به خودم می رسوندم به عنوان اشانتیون درد ناشی از آسیب، یک کتک هم از مامان  وبابام می خوردم. با این استدلال که: «اگه می خورد تو چشمت چی»؟ می خوردم لبه باغچه! بعدش آماده تنبیه می شدم چون ممکن بود جدول بخوره تو چشمم! یک بار توپ محکم خورد تو صورتم. دوباره کتک خوردم که اگه می خورد تو چشمت چی؟ هر چی توضیح می دادم که باغچه و توپ و در و دیوار به اون بزرگی اصولاً امکان نداره به چشمم بخوره فایده ای نداشت. یک بار با تیرکمون یکی از بچه های فامیل رو زدم. بابام پرسید: نخورد تو چشمش؟ منم خوشحال و خرسند از هدف گیری ضعیفی که داشتم گفتم نه! دوباره کتک خوردم که اگه به چشمش می خورد چی؟ تهش یک بار محکم با دوچرخه خوردم زمین، جوری که ترمز خورد بغل چشمم. دیدم الانه که کتک بخورم. به محض این که بابام سر رسید گفتم خورد به چشمم تا کتک نخورم، اما باز هم کتک خوردم. می دونین چرا؟ چون گفتن اگه کور می شدی چی؟ و در نهایت هیچ وقت هیچی به چشمم نخورد و کور نشدم، اما کتک های زیادی بابت وجود این احتمال خوردم. 

طنزپرداز: دانیال دایی داووداینا