به گفته دیوید هارپر که یک اکولوژیست از دانشگاه لستر است، اجسامی که در آب می افتند به سرعت تجزیه می شوند. در حالی که اگر با سطح آب در تماس باشند، پوشیده از نمک شده و تا ابد در آن شکل باقی می مانند.

مقصر اصلی این شرایط ترسناک دریاچه ناترون را می توان کوه Ol Doinyo Lengai در نزدیکی آن دانست که به عنوان «کوه خدا» نیز شناخته می شود. این کوه، تنها آتشفشان فعالی است که ناتروکربناتیت ها (Natrocarbonatit) را منتشر می کند.

فقط فلامینگوها که سیانوباکتری های غنی از مواد مغذی آب را می خورند، برای جفت گیری به این منطقه می آیند. اما حتی آنها هم نمی توانند از شرایط بی رحم دریاچه نمک فرار کنند و ممکن است در ساحل این دریاچه غرق شوند.

نیک برانت عکاس، در کتاب خود در مورد این دریاچه با عنوان «در سراسر سرزمین ویران شده» توضیح داد: «به طور غیرمنتظره ای موجوداتی را از انواع پرندگان و خفاش ها در امتداد خط ساحلی دریاچه ناترون یافتم. هیچ کس دقیقاً نمی داند که چگونه می میرند، اما … آب دارای مقدار بسیار بالایی سودا و نمک است، به حدی که جوهر جعبه فیلم کداک من را در عرض چند ثانیه پاک کرد.»

جدا از اجساد، دریاچه ناترون از ۱۹,۰۰۰ سال قبل در حفظ تاریخ نقش داشته است. دکتر سینتیا لویتکیوس-پیرس، زمین شناس دانشگاه ایالتی آپالاچی، گفت: «بلافاصله پس از قرار گرفتن ردپاها در گل و خاکستر مرطوب اطراف دریاچه، رسوبات مرطوب، خشک و سخت شده اند.

گمان می‌رود گلی که این ردپاها را حفظ کرده است از «کوه خدا» خارج شده باشد، زیرا مقادیر زیادی خاکستر در آن شناسایی شده است. سپس، تصور می‌شود که سطح گِلی، ظرف چند روز یا حتی چند ساعت خشک شده و آثار ایجاد شده را حفظ می‌کند.

وی افزود: «آثاری از اجداد ما، فعالیت و رفتار آنها را در آخرین دوره پلیستوسن در حاشیه دریاچه ناترون در تانزانیا ثبت شده است».

با این حال فوران عظیم آتشفشان «کوه خدا» در تانزانیا می تواند مکان این آثار کلیدی در تاریخ انسان ها را از بین ببرد.