وطن

گرچه در خونِ پاکت آغشته است
دستِ ناپاکِ چرخِ ویرانگر

سوخت! گَر جانِ تختِ جمشیدت
در چَکاچاکِ تیغِ اسکندر

شیونِ دختران و شیحه اسب
مُغول و غارت و اِلی آخر...

زخم هایت فقط زِ دشمن نیست!
خوردی از لطف دوستان خنجر

طِیّ ننگین‌ترین مُعاهده‌ها
یوسفم! نابرادرانه اگر‌

تکّه تکّه تورا فروخته‌اند
گربه شاهانِ بی وجودِ قَجر

بوده‌اند از بِدایَتت تا حال
از خلیجَت بگیر تا به خزر

مردمانی که ننگ را هرگز!
عاشقانی همیشه سینه سِپر

(سروها ایستاده می‌میرند)
خَم نخواهند شد برای تبر

خاک یعنی؛ تمام هستی ما
خاک یعنی؛ شرف، پدر، مادر

کم شود گر که مُشتی از خاکت
شده دنیا برایمان آخر

ای وطن جانمان به قربانت
نابِسامان مباد! سامانت

حالمان می‌شود پریشان از
دیدنِ کاکُلِ پریشانت

ای که آسان به دست نامده‌ای
تا به دشمن دهیم آسانت

زیر این سقف را ستون زده است
استخوانِ تنِ شهیدانت

ای به قربانِ ساحلِ اَمن و
ای به قربانِ موج و طوفانَت

ای به قربان جنگل و کوه و
ریگ هایِ کفِ بیابانت

تا ابد زنده باد ایرانم
تا ابد زنده باد ایرانت

گاه تبریزِ در محاصره‌ای
گاه در کودتاست تهرانت

گاه برنو به دوش در دلوار
گاه در فومَنات و گیلانت

گاه چون شیخِ نور بر داری
گاه! نوّاب و تیربارانت...

سبزِوار است جای جایِ تَنَت
بی شُمارند سر بدارانَت

مرزهایت چو کوه پا برجا
بیستون و سهند و تفتانت

خالی از غُرّش پلنگ مَباد
اِی وطن هیچگاه میدانت