انتخاب/ترامپ که تقریباً در میان رهبران دنیا تنها بود، هرگز فکر نمی‌کرد این اشتیاق فراوان به گفتگو می‌تواند موضع کلی ما را تضعیف کند؛ هر چند دیگران دوست و دشمن به خوبی و دقیقاً این را می‌دیدند. ترامپ نمی‌توانست جلوی خودش را بگیرد. من اهل گفتگو کردنم، دوست دارم گفتگو کنم و این نهایت استراتژی در دولت ترامپ بود.
 
کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد»، خاطرات کاخ سفید از زبان جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا در دوران ترامپ است. او سابقه معاون وزارت خارجه و نمایندگی آمریکا در سازمان ملل را در دوران جورج بوش پسر نیز در سابقه دارد. بولتون که با رویکردهای ستیزه جویانه در حوزه سیاست خارجی شناخته می‌شود، 372 بار در کتاب خود به ایران اشاره کرده است. این کتاب توسط انتشارات های امیرکبیر و مهراندیش با ترجمه های مختلفی به چاپ رسیده است. 

در جلسه‌آوریل در کاخ سفید با آبه، ترامپ گفت نه من و نه پومپئو رابطه چندانی با ایران نداریم و او اصلاً رابطه‌ای با ایران ندارد، اما آبه دارد. تصور ترامپ از کل ژئوپلیتیک بین‌المللی همین بود. شاید این روش در بازار ملک و مستغلات نیویورک جواب می‌داد. وقتی به گذشته فکر می‌کنم می‌بینم این‌ها اولین نشانه‌هایی بودند که نشان می‌دادند، ترامپ برای آبه مأموریتی در سر دارد؛ مأموریتی که نمی‌توانست به نتیجه خوبی برسد.
  
این بحث زیاد پیش نرفت، چون ترامپ مثل همیشه موضوع را تغییر داد و شروع کرد به بد و بیراه گفتن به جروم پاول و او را احمقی در فدرال رزرو نامید که به دنبال افزایش نرخ سود بانک‌ها بود.  

با این حال در سی‌ام‌آوریل در یک تماس تلفنی با مکرون، ترامپ بار دیگر این ایده را مطرح کرد و مکرون را که طرفدار برجام بود، تشویق کرد تا این گشایش ظاهری در موضع آمریکا را غنیمت شمارد.  

ترامپ که تقریباً در میان رهبران دنیا تنها بود، هرگز فکر نمی‌کرد این اشتیاق فراوان به گفتگو می‌تواند موضع کلی ما را تضعیف کند؛ هر چند دیگران دوست و دشمن به خوبی و دقیقاً این را می‌دیدند. ترامپ نمی‌توانست جلوی خودش را بگیرد. من اهل گفتگو کردنم، دوست دارم گفتگو کنم و این نهایت استراتژی در دولت ترامپ بود.

همزمان ایران مشغول برنامه‌ریزی برای یک کارزار بزرگ علیه منافع آمریکا در خاورمیانه بود. ایران شورشی‌های حوثی یمن و گروه‌های شبه نظامی شیعه عراق را به موشک‌های پیشرفته‌تر و سلاح‌های پهپادی مسلح کرد. نیروی قدس، خالق حزب الله لبنان یکی از حامیان بزرگ رژیم اسد در سوریه بود و بیروت و دمشق هر دو از توانمندی‌های نظامی تهران بهره‌مند می‌شدند، حداقل زمانی که اسرائیل کشتی‌های ایرانی را با حملات هوایی در سوریه و بعد در عراق نابود نمی‌کرد. در واکنش به این تحرکات، پنتاگون توان نظامی آمریکا در منطقه را افزایش داد، از جمله ناو هواپیما بر آبراهام لینکلن و نیروی هوایی‌اش را در منطقه مستقر کرد.