اعظم سعیدیان فر، معلم دبستان سید احمد حسن‌زاده ناحیه ۶ شهر اصفهان است که کلاس درس را در بیمارستان بر پا کرده است.

معلم ایثارگر اصفهانی در خصوص چرایی حضور در بیمارستان برای تدریس به کودکان بستری شده این‌گونه توضیح می‌دهد: «پدرم حدود ۱۵ سال مبتلا به بیماری سرطان بودند و به همین جهت بیشتر لحظات زندگیم را در بیمارستان سپری کردم و در نهایت ایشان سال گذشته با وجود تمام تلاشی که کردیم دار فانی را وداع گفتند.»

سعیدیان‌فر به نوع سرطان پدر اشاره می‌کند و از دل‌مشغولی وی برای حمایت از سه دختر خود می‌گوید؛ همین مورد را دلیل امید پدر برای مبارزه با بیماری سرطان عنوان می‌کند اما کهولت سن و شرایط خاص بیماری کرونا اجازه حضور بیشتر پدر را در کنار اعضای خانواده نمی‌دهد.

خانم معلم از روزهای سخت این چنین می‌گوید: «تمام این روزها و لحظات را در بیمارستان کنار پدر بودم و درک کرده‌ام که خانواده‌ها علاوه بر اینکه بیمارداری می‌کنند تا چه اندازه‌ای شرایطی دشوار را سپری می‌کنند و هم از نظر مادی و هم از نظر روحی و روانی نیاز به حمایت دارند.»

معلم ایثارگر اصفهانی در خصوص ساعات کاری‌اش این‌گونه تصریح کرد: «بدون دریافت هیچ‌گونه هزینه‌ای و یا مورد خاصی یکشنبه‌ها و سه‌شنبه یک ساعت ونیم الی سه ساعت بعد از ساعت کاری و بعدازظهرها به دانش‌آموزی که از درس عقب‌افتاده و مشکلات خاصی در ارتباط با بیماری خود دارد، تدریس کردم.»

خانم معلم عنوان می‌کند: «خوشحالی کودکی که با او کار می‌کردم و خانواده او باعث انگیزه برای ادامه کار می‌شد، کودک هر هفته خوشحال و منتظر بود تا درس را با همکاری هم ادامه دهیم، با تهیه هدیه کوچکی نظیر کتاب و امثالهم سعی می‌کردم باعث خوب شدن حال فرزندم باشم تا بهتر بتوانم هم درس جدید را با او کار کنم و هم اشکالاتش را برطرف کنم.»

سعیدیان‌فر دانش‌آموزش را «فرزندم» خطاب می‌کرد و از عمل پیوند کلیه فرزندش حدود ۱۰ روز پیش خبر می‌دهد.

حضور در بیمارستان و تدریس برای دانش‌آموز بستری شده در بیمارستان پایان ماجرا نیست، خانم معلم مدت ۸ سال است که در منطقه محروم حصه و به انتخاب خودش مشغول کار است و پس از ساعات کاری در روزهای یکشنبه و سه‌شنبه بلافاصله به بیمارستان رفته و تا حوالی ساعت ۱۷ ایثار را در بیمارستان تدریس می‌کند.

سعیدیان‌فر با بیان اینکه، ۶ سال در منطقه قهجاورستان، یک سال محله جلوان اصفهان و تا به امروز در منطقه حصه مشغول به کار هستم، میگوید: «از ابتدای کار در منطقه حصه با شرایطی به‌مراتب نامطلوب‌تر از آنچه که تصور می‌کردم از لحاظ آموزشی، تربیتی و فرهنگی، مواجه شدم، بنابراین نیاز به حضور در آنجا را احساس کردم تا بتوان این منطقه محروم را نیز به نحو خوبی پوشش داد.»

خانم معلم دلیل از خودگذشتگی را این‌گونه روایت می‌کند: «من هم در یکی از همین مناطق رشد کردم و این که جایگاه و نگاه خوبی به این مناطق وجود نداشت شرایط را سخت‌تر می‌کرد، معلمان خوب و پدرم به‌عنوان راهنما از دلایل موفقیت و رشد من بوده‌اند، من تمام آنچه را کودکان مناطق محروم احساس می‌کنند را درک می‌کنم.»

سعیدیان فر به سرلوحه قراردادن توصیه پدر برای «عشق‌ورزیدن به مردم به‌ویژه کودکان» تأکید می‌کند و برای تدریس به دانش‌آموز دیگری در اردیبهشت‌ماه و در فضای بیمارستان آماده می‌شود.

خانم معلم با بیان این نکته که با علاقه در این منطقه کارس را ادامه داده‌ است، خاطرنشان کرد: «دوست‌داشتن مردم و هم نوع، مسیر زندگی را هموار می‌کند، من از تعامل با کودکان در هرجایی به‌ویژه منطقه حصه لذت می‌برم.»