اعتماد/ « اگر ‌نمی‌توانید استعفا دهید » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته سعید ساویز است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:

درباره جایگزینی 4 هزار کارگر پیمانی صنعت نفت
خبر کوتاه است، شانا از مدیرعامل سازمان منطقه ویژه نقل کرده است که  چهار هزار کارگر فصلی که برای معیشت خود در هشت طرح پتروشیمی در حال ساخت اعتراض کرده بودند با کارگران جدید جایگزین می‌شوند. بر کسی پوشیده نیست که وضعیت اسفناک معیشت و دولتی که دیگر حتی قادر نیست با یارانه، حامل‌های انرژی و اجزای اصلی سفره مردم را ثابت نگه دارد در کنار افزایش حقوق حداقلی اعلام شده برای کارگر، علت این تحرکات است. نه برای رفاه و حقوق و مزایای مکمل، بلکه کارگر برای حداقلی‌های حیات می‌جنگد. اما گویا آقای مدیرعامل پروژه‌های ساخت پتروشیمی را با میوه چینی در باغات اشتباه گرفته است. کارگر فصلی؟ جوشکار و فیتر و کارگر ساختمانی، شاغلین در سیویل و استراکچر و پایپینگ کارگر فصلی نیستند بلکه اتفاقا کارگر فن‌سالار هستند. کارگر ماهر و فن‌سالار، کار می‌کند و زحمت می‌کشد و در شرایط طاقت‌فرسای کارگاهی به امید فراهم کردن معیشت حداقلی برای خانواده تلاش می‌کند اما آنچه در پایان نصیبش می‌شود، وعده و وعید است. مقصود نگارنده از گشودن این بحث نه سوار شدن بر موج پوپولیستی و چپ‌مآبانه و نه توضیح واضحات است، اما چنین عکس‌العملی در شرایط فعلی حتی سنگ را به فریاد می‌آورد. کارگر فن‌سالار در طول زمان و در خلال اجرای پروژه‌های گوناگون آموزش دیده و تجربه می‌اندوزد. این قشر بخش پنهان از صنعت فارغ از مهندسین و مدیران یقه سفید است که اتفاقا به راحتی قابل جایگزینی نیستند، زیرا در درجه اول سنگ زیرین آسیای توسعه هستند و در سخت‌ترین شرایط کاری و اسکان و امکانات مشغول به کارند و در درجه دوم مهارت‌های‌شان معمولا در واحدهای دانشگاهی و آموزشی با کیفیت صنعتی آموزش داده نمی‌شود، پس اکتساب آن معلول تجربه و مرور زمان است.  قشر کارگران فن‌سالار با مصایب و سختی‌های کار آشنا هستند و  سال‌هاست در شرایط کارگاهی که اتفاقا از روزهای حضور خارجی‌های در پارس جنوبی تا امروز صدها پله از کیفیت آن کاسته شده است مشغول به کار هستند، پس آقای مدیر می‌خواهی چهار هزار نفر را با چه کسانی جایگزین کنی؟ مگر آنها مدیران رانتی و وارداتی هستند که اگر جایگزین شوند آب از آب تکان نخورد؟ مگر موضوع اعتراض کارگران چیزی جز حقوق حقه آنان است که حالا چنین جوابی بگیرند؟ مگر نه این است که پیغمبر بر دست کارگر بوسه زد؟ آقای مدیر شما به کدامین مرام و مسلک معتقدی که به خود اجازه می‌دهی چنین اظهارنظری داشته باشی؟ آنچه هنوز گاه و بیگاه در گوشه و کنار صنعت ایران قابل مشاهده است، تصمیمات و اقدامات خان و رعیتی است. اگرچه سال‌ها قبل داستان خان و رعیت در ایران به ظاهر بسته شد اما آنچه پیداست، فرهنگ آن همچنان در زیر پوست جامعه جاری است و در خلال تغییر ساختار اقتصادی ایران از کشاورزی به صنعتی این استحاله از خوانین زمین‌دار به کارفرما و مدیر ارشد دولتی اتفاق افتاده است. اما در این میان مجلس چه وظیفه‌ای دارد؟ نمایندگان مجلس که غالبا باید از احزاب و سندیکاهای مدافع حقوق کارگران افرادی در میان آنها باشد، چگونه در مقابل این اتفاقات سکوت اتخاذ می‌کنند. مگر سوال و استیضاح از وزرا ابزار مجلسیان برای دفاع از حقوق مردم نیست؟  شرایط کارکنان و کارگران شاغل در بخش‌های مختلف صنعت اعم از دولتی و خصوصی، خصوصا در صنعت زاینده و مادری چون نفت و گاز فاجعه‌آمیز است و تا امروز جسته و گریخته شاهد اعتصابات و اعتراضات فراوانی برای معیشت آنها بوده‌ایم. از افزایش حقوق سالانه برای خصوصی‌ها گرفته تا ماده 10 و وضعیت مالیات برای دولتی‌ها، شرایط در چهل و اندی سال گذشته، هرگز به این وضع نبوده است. این یک پیام برای مدیران ارشد و وزرای محترم است؛ دیگر نمی‌توان با بی‌اعتنایی به شرایط و وعده و وعید صنعت را مدیریت کرد و اگر راهکار یا توانی برای اصلاح شرایط ندارید، بهترین راه استعفا از مسوولیت و سپردن زمام امور به دست کسی است که شاید بداند چگونه باید مشکلات را حل کند.