خراسان/گفت‌و‌گو با یک دانش‌آموز 14ساله که 7 سال است در رشته کاراته کار می‌کند و در این رشته ورزشی مدال‌های زیادی آورده است
خیلی‌ها به سراغ ورزش کاراته می‌روند ولی زیاد نمی‌توانند در این رشته دوام بیاورند و آن را ادامه ‌دهند. کاراته یکی از رشته‌های هنرهای رزمی است که مسابقات آن در دو بخش کومیته (مبارزه) و کاتا (اجرای فرم) برگزار می‌شود و مبتنی بر ضربه‌زدن است. این ورزش به طور رسمی از سال 42 وارد کشورمان شده‌است و مسابقات آن زیر نظر فدراسیون جهانی کاراته برگزار می‌شود. ادامه‌دادن این ورزش به پشتکار نیاز دارد و نمی‌توان یک شبه در آن به موفقیت رسید.  
ستایش تربتی یکی از نوجوانان موفق مشهدی است که 7سال است به‌طور جدی کاراته کار می‌کند و در مسابقات بین‌المللی و کشوری و استانی مدال‌های رنگارنگی را به خانه برده است. او 14ساله  و دانش‌آموز کلاس نهم است و به تازگی در لیگ کاراته وان کشور روی سکو رفته و مدال آورده. پدر ستایش زمانی رزمی‌کار بوده‌ و او علاوه بر کلاس‌های آنلاین، کاراته را با پدر و برادرش در دروان قرنطینه کرونا تمرین می‌کرده است. او به خوبی خاطره اولین مدالش را به یاد دارد و می‌گوید روی سکو رفتن و تشویق‌شدن توسط دیگران حس خوبی دارد. گفت‌و‌گوی ما با این نوجوان موفق درباره رشته کاراته و اهداف او در این رشته ورزشی را بخوانید.
 
چطور شد سراغ ورزش کاراته رفتی؟
7سال پیش تعطیلات تابستان بود و دوست‌ داشتم در یک رشته ورزشی ثبت‌نام کنم. به سالن که رسیدم دیدم یک گروه دارند کاراته کار می‌کنند و خیلی از جو این ورزش خوشم آمد. این شد که من هم جذب کاراته شدم و تا الان این ورزش را ادامه دادم. الان هفت سال است کاراته کار می‌کنم و مدال‌های زیادی دارم که هر کدام را در یک مسابقه به دست آوردم.
 
در  سال‌هایی که این ورزش حرفه‌ای را دنبال می‌کنی چه تجربه‌هایی به دست آوردی؟
در این سال‌ها در مسابقات زیادی شرکت کردم و تجربه‌های زیادی به‌دست آوردم. مثلا این که شکست مقدمه پیروزی است و قرار نیست همیشه در مسابقه‌ها پیروز شوم  و مقام بیاورم. می‌توانم تجربه‌هایی که از باخت‌هایم به دست آوردم برای برد بعدی استفاده کنم. قبل از این فکر می‌کردم این حرف‌ها شعار است اما در ورزش همه این‌ها به من ثابت شد.
 
یادآوری کدام مسابقه بیشتر از همه خوشحالت می‌کند؟
از همه مهم‌تر مسابقات لیگ کاراته وان بود که همین چند وقت پیش برگزار شد و سطحش خیلی بالاست. جوری که دو دوره که در کاراته وان مقام بیاوریم به تیم ملی دعوت می‌شویم. من هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم بتوانم در این مسابقات مقام بیاورم اما در همین آخرین دوره که برگزار شد مقام آوردم. آن روز واقعا یکی از بهترین روزهای زندگی‌ام بود و بهترین تجربه‌ای که به دست‌ آوردم. این برد من را یک قدم به تیم ملی نزدیک‌ کرد. البته همه آرزوهای من به ورزش ختم نمی‌شود. دوست دارم زندگی هدفمندی داشته باشم و درس هم برایم خیلی مهم است.
 
چطور بین مدرسه و ورزش حرفه‌ای تعادل برقرار می‌کنی؟
من همیشه به این فکر می‌کنم باید در درس و ورزش موفق باشم. مثلا در هفته حتی جمعه‌ها هم تمرین دارم و دو سئانس یعنی نزدیک 4ساعت کاراته تمرین می‌کنم. مدرسه هم که از ساعت 6 صبح تا 2بعدازظهر است و الان هم با نزدیک‌شدن امتحانات شرایط سخت می‌شود ولی وقتی می‌خواهم موفق شوم باید همه این‌ها را بپذیرم و انجام بدهم. برای آینده هم رشته عکاسی را دوست دارم و هم تربیت‌ بدنی. باید ببینم در آینده چه اتفاقی می‌افتد و در کدام رشته می‌توانم موفق‌تر باشم.
 
توصیه‌ات برای هم‌سن‌وسالانت چیست؟
به‌ هم سن‌و‌سال‌هایم توصیه می‌کنم نه کاراته، بلکه هر رشته ورزشی را که دوست دارند، حتما ادامه بدهند، چون ورزش آدم را هدفمند می‌کند. اگر آن را ادامه بدهی بدن سالم‌تری داری و می‌توانی روحیه شادی داشته باشی. من روزهای سخت هم در ورزش داشتم و آسیب‌های جدی دیدم که از خیلی چیزها افتادم. مثلا آخرین مسابقه رباط پایم آسیب دید و نتوانستم چند وقت تمرین کنم. خیلی برایم سخت بود که بنشینم و ببینم بقیه دارند پیشرفت می‌کنند و من نمی‌توانم هیچ کاری بکنم.
 
در همه این سال‌ها بزرگ‌ترین حامی‌ تو چه کسی بود و چه هدفی داری؟
اولین حامی من مادرم، پدرم و بعد مربی‌ام است. آن‌ها دوست دارند به چیزی که دوست دارم برسم. هدف من در این ورزش، رسیدن به موفقیت است و از کار کردن در آن لذت می‌برم. می‌خواهم به بالاترین درجه این رشته ورزشی برسم و دوست دارم هم‌سن و سال‌هایم زندگی هدفمندی داشته باشند و الکی وقت‌شان را هدر ندهند. مثلا من وقت‌هایی که از تلفن همراهم استفاده می‌کنم بیشتر وقتم را صرف آنالیز کردن مسابقات کاراته می‌کنم. وقتی که بیکارم فیلم مبارزه بقیه را می بینم و هر کدام از آن‌ها برای من یک کلاس آموزشی است.
نویسنده : اکرم انتصاری | روزنامه نگار