گاهی اوقات امیدواری با توجه به واقعیت زندگی و مشکلات آن قدر سخت و ناممکن است که انگار در یک اتاق کاملا تاریک محبوس شدی و در نهایت از یک روزنی نور کوچک رخنه می‌کند. تو اگر دلت، تنگ صبح آفتابی فرداست که گنجشککان با صدای دلنشین بر بلندای درخت صنوبر می‌خوانند باید به روزنه بیاندیشی. تنها راه به بیرون همان روزنه است.

باور داشته باش جهان به همت تو ساخته می‌شود. پس همان نور کوچک در یک اتاق کوچک تاریک می‌تواند امیدت برای صبح آفتابی فردا باشد. برخیز رد نور را بگیر. تاریکی چیزی جز عدم نور نیست. شب همیشه در جهان فراگیر نیست و آفتاب در سحرگاهان از مشرق آرزو طلوع خواهد کرد. جهان همیشه به انسان لبخند نمی‌زند. با امید است که این فرداهای پر نور ساخته خواهد شد.

اما نباید از نظر دور داشت اگر امید داشتن آسان بود بسیاری از افراد در جامعه از اوج اقتدار گرفتار حضیض ذلت نمی شدند. در شرایط دشوار، حفظ هر گونه احساس امیدواری یا خوش بینی نسبت به آینده به طور کلی برای همه افراد ممکن است کاهش یابد.تصور هر آینده‌ای در این شرایط می‌تواند چالش برانگیز است. در این شرایط فکر کردن به آینده‌ای که در آن وقایع تا حدودی مثبت هستند، کمک کننده و امیدبخش است.

افراد می‌توانند به روش‌های متفاوتی درباره امید فکر کنند: می‌توان آن را به عنوان یک احساس در نظر گرفت، یا از آن به عنوان راهی برای ایجاد انگیزه در خود استفاده کرد. همچنین امید می‌تواند به عنوان بخشی از مکانیسم مقابله‌ای باشد که شما را از فقدان ها عبور می‌دهد.

امیدوار بودن می‌تواند به شما در تاب آوری کمک کند

امید یکی از مزایا ایجاد تاب آوری است. همچنین به انسان کمک می کند تا با سعی و تلاش مشکلات چالش‌برانگیز، آسیب ‌زا یا بحران‌ها را کاهش دهند.

اما تاب‌آوری فقط توانایی تحمل یک مشکل نیست. از دید یک روانشناس متخصص در بهبود آسیب ها و مشکلات روانشناسی، تاب آوری به معنی دسترسی به همه توانایی‌های مقابله‌ای است. تاب آوری راهی برای کنار آمدن با ناملایمات و توانایی به دست آوردن دانش از آن ناملایمات است و ممکن است به شما کمک کند مکانیسم های مقابله‌ای خود را برای آینده بهبود بخشید.

پس از یک یا دو تجربه موفق می توان دید که چگونه امید، خوش بینی، و به طور کلی دیدگاه مثبت تر ممکن است با تاب آوری ایجاد شود. اگر در مدیریت برخی موقعیت‌ها به موفقیت دست پیدا کنید، در مورد خودتان، واقع بینانه تر می‌شوید. همانطور که کمی خوش‌بینی و امید ایجاد می‌کنید، به شما کمک می‌شود تا در مواجهه با مشکلات گزیرناپذیر تصمیم‌های سازگارانه تری بگیرید.

چگونه وقتی همه چیز فرو می ریزد امیدوار باشیم

در زمانی که همه چیز به یکباره فرو می‌ریزد احساس امیدواری واقعا سخت است. روانشناسان در این موقعیت توصیه می‌کنند با پذیرش موقعیت خود شروع کنید.

برخی افراد به طور طبیعی حتی در شرایط دشوار خوشبین هستند. به طور کلی، تاب‌آوری چیزی است که در وهله اول مورد نیاز است. ابتدا از طریق تجربیات ما در دوران کودکی، به طور بالقوه، و سپس با عبور از چالش‌های اجتناب ناپذیر زندگی. در نتیجه افرادی که ساده انگارانه به سرعت برای پوشش نقره‌ای امید تلاش کنند ممکن است در تلاش خود زیاد موفق نباشند.

اگر در حال حاضر کسی هستید که شرایط برایتان سخت شده است یا حتی در تلاش برای خوش بین بودن احساس خوبی ندارید، بدانید که امیدواری لزوماً به این معنا نیست که فکر کنید همه چیز همیشه شگفت‌انگیز خواهد شد.

دکتر رامین علوی‌نژاد در این باره می‌گوید که برای امیدوار بودن نباید از احساس واقعیت سنجی خود کم کنید. نباید خودمان را فریب دهیم و فکر کنیم همه چیز الزاما خوب خواهد شد. امید در واقع فقط زمینه‌ای از انتظارات واقع بینانه به همراه قدرت تجسم بهبود شرایط درون روانی و محیطی است.

برای برخی افراد، ممکن است امیدوار بودن غیر قابل تجسم باشد. با توجه به نظریه‌های امید در روانشناسی دلیل این وضعیت می‌تواند موارد مختلفی باشد. در این شرایط گزینه‌های درمانی در پیش روی فرد قرار می گیرد. بهترین انتخاب همیشه سریع ترین نخواهد بود. ممکن است نا امیدی دلائل مشخص یا عینی داشته باشد که در زمان کوتاهی بر طرف شوند. اما در سایر شرایط به کمک تخصصی یک روانشناس نیاز خواهید داشت.

وقتی همه چیز بر علیه شماست کمی مکث کنید و تامل

وقتی احساس می‌کنید ناامیدی رهایت نمی‌کند اوضاع از کنترل خارج شده است. مدام با هجوم افکار منفی در ذهن انرژیت را از دست خواهی داد. در این لحظات، لطفا کمی مکث کنید، استرس را از خود دور کنید، یک نفس بکشید و به این فکر کنید که قدم های بعدی شما چه خواهد بود. گاهی اوقات همین کار کوچک و تاثیر گذار برای آرام کردن خود اقدامی ارزشمند است می توانید برای یافتن دوباره آن روح امید انجام دهید.

سپاسگذاری را هرگز فراموش نکنید همیشه از نعمتی برخوردار هستید که شکر گزار باشد

اهمیتی ندارد که گاهی اوقات زندگی چقدر سخت می‌شود، زندگی از خوبی خالی نمی‌شود و همیشه چیزی است که قدردان او باشید. به اطرفتان دوباره نگاه کنید. چه کسی همیشه با شما بوده است. برای چه اهدافی بیشترین زخمت را کشیده اید. یادآوری داشته‎ها باعث می‌شود که با روحیه امیدوارکننده‌ای برای مقابله با آنچه پیش می‌آید مجهز باشید.

اهداف روشنی تعیین کنید

وقتی صحبت از اهداف می شود، واضح و متمرکز باشید. همچنین، بر خط باریک بین آنچه خیالی و یا دست یافتنی است نظارت کنید. برای شروع، اهداف خود را تعیین کنید و سپس هر هدف را به مراحل قابل اجرا تقسیم کنید. هر چه بیشتر هر هدف را به مراحلی که به راحتی قابل دستیابی است تقسیم کنید، احتمال اینکه شما حتی به رویایی‌ترین اهداف نیز دست یابد بیشتر می‌شود. به یاد داشته باشید که امید نیز به تمرین نیاز دارد. هرچه شما مراحل بیشتری را طی کنید، امیدوارتر خواهید شد.

ذهنیت رشد را در خود پرورش دهید

به خود یادآوری کنید که ممکن است نقائص شما مانع امیدواری باشند و باید در جهت حل این مشکلات به رشد خود اهمیت دهید.

اهداف را با ارزش‌ها هماهنگ کنید

وقتی اهداف مرتبط با ارزش‌ها از قبیل خود، کار، خانواده یا جامعه هستند، ایجاد تغییر آسان‌تر است.

سعی کنید تا حدی از یک روال عادت گونه پیروی کنید

پرورش امید با توانایی تشخیص واقعی احساس خود در یک لحظه خاص شروع می شود. تشخیص اینکه ترجیح می دهید چه احساسی داشته باشید و از چه ابزارهایی در زندگی خود می‌توانید استفاده کنید از اولین مراحل تغییر در شماست. ممکن است با فعالیت‌های فردی یا شیوه‌های مراقبت از خود شروع شود، اما شامل مشارکت در روابط واقعی و سالم نیز می‌شود.

اول، از روال معمول خودمراقبتی شروع کنید. هر چیزی که در حال حاضر شما را شاد می‌کند یا باعث می‌شود احساس بهتری داشته باشید را در لحظه ثبت کنید.

شاید این کار، مشارکت در یک پروژه خلاقانه، بازدید مجدد از یک برنامه تلویزیونی مورد علاقه، یا فقط مجبور کردن خود به برنامه ریزی منظم وعده‌های غذایی خوشمزه باشد. اگرچه ممکن است کوچک به نظر برسند، اما این فعالیت‌ها پایه، اساس ایجاد انعطاف‌پذیری و امید هستند – حتی زمانی که شرایط واقعاً سخت است.

امید در قرآن

ادیان همیشه به پیروان خود امید می‌دادند در قرآن امید با واژگانی مانند رجا، أمل، تمنی و طمع آمده است. مطابق آموزه های قرآنی امید به معنای داشتن انتظار مثبت برای رسیدن به هدف و دارای حداقل چهار مؤلفه اصلی: اهداف، باور به اسباب و علل، توکل به خدا و تلاش است. در آیات قرآن هدف، دستیابی به قرب الهی و مقام خلافت الهی است و تهذیب نفس، افزایش شوق و محبت به خدا و اصلاح و تربیت و صدور اعمال نیک از پیامدهای امید، در آموزه‌های اسلامی و آیات قرآن دانسته می‌شود.

انسانی که از فقدان معنا در زندگی رنج می‌برد و امور زندگی مادی او را ارضا نمی‌کند، فقط اعتقاد به مبدأ هستی و امید به رحمت بی‌انتهای او و لقای پروردگار، روزنه‌ای در دل او می افکند که تسلی بخش روح خسته و آزرده او می‌گردد و هیچ‌گاه در فراز و فرودهای زندگی احساس تنهایی نمی‌کند.