آخرین خبر/ زمانی که ما دانشجوی پزشکی بودیم در بخش قلب استادی داشتیم که از بهترین استادان ما بود.

او در هر فرصتی که بدست می آورد سعی می کرد نکته جدیدی به ما بیاموزد و دانسته های خود را در بهترین شکل ممکن به ما منتقل می کرد.

او در فرصتهای مناسب، ما را در بوته "تجربه و عمل" قرار می داد.

در اولین روزهای بخش ما را به بالین یک مرد جوان که تازه بستری شده بود برد.

بعد از سلام و ادای احترام، به او گفت:

اگر اجازه می دهید این همکاران من نیز قلب شما را معاینه کنند.

مرد جوان نیز پذیرفت.

سپس رو به ما که ترکیبی از کارآموز و کارورز بودیم کرد و گفت:

هر یک از شما صدای قلب این بیمار را به دقت گوش کنید و هر چه می شنوید روی تکه کاغذی یادداشت کنید و به من بدهید.

نظر استاد از اینکه این شیوه را بکار می برد این بود که اگر کسی از ما تشخیص اش نادرست بود از دیگری خجالت نکشد.

هر یک از ما به نوبت، قلب بیمار رامعاینه کردیم و نظر خود را بر روی کاغذی نوشته، به استاد دادیم.

همه مایل بودیم بدانیم که آیا تشخیصمان درست بوده یا خیر؟

استاد نوشته های ما را تک تک مشاهده و قرائت کرد. جوابها متنوع بودند. یکی به افزایش ضربان قلب اشاره کرده بود،

یکی به نامنظمی ریتم آن، یکی نوشته بود ضربانات طبیعی هستند، یکی ریتم گالوپ ضعیف شنیده بود، یکی اظهار کرده بود که بیمار چاق است و صداهای مبهم شنیده میشوند و یکی به وجود صدای اضافی در یکی از کانونها اشاره کرده بود.

استاد چند لحظه ای سکوت کرد و به ما می نگریست، منتظر بودیم تا یکی از آن نوشته ها را که صحیح تر بوده معرفی نماید. 

اما با کمال تعجب استاد گفت:

متاسفانه همه اینها غلط است.

و در حالیکه تنها کاغذ باقیمانده دردست راستش را تکان می داد، ادامه داد:

تنها کاغذی که می تواند به حقیقت نزدیک باشد این کاغذ است که نویسنده آن بدون شک انسانی صادق است که 

می تواند در آینده "پزشکی حاذق" شود.

نوشته او را می خوانم، خودتان "قضاوت" کنید.


همه "سر پا گوش" بودیم تا استاد آن نوشته صحیح را بخواند. 

ایشان گفت:

در این کاغذ نوشته متاسفانه به علت "کم تجربگی" قادر به شنیدن صدایی نیستم و در حالیکه به چشمان متعجب ما می نگریست ادامه داد:

من نمی دانم در حالیکه این بیمار دکستروکاردی دارد، و قلبش در طرف راست قرار گرفته شما چگونه این همه صداهای متنوع را در طرف چپ سینه او شنیده اید؟ 

بچه های خوب من، از همین حالا که "دانشجو" هستید بدانید که تشخیص ندادن "عیب" نیست ولی تشخیص "غلط گذاشتن" بر مبنای یک "معاینه غلط"، "عیب بزرگی" محسوب میشود و می تواند برای بیمار خطرناک باشد.


در پزشکی "دقت،" "صداقت،" "حوصله" و "تجربه" حرف اول را می زنند.


سعی کنید با "بی دقتی" برای بیمار خود، تشخیص نادرستی ندهید و یا برای او تصمیمی ناثواب نگیرید.


در هر موردی "تشخیص منصفانه" باید داشته باشیم در این صورت قضاوت کمتری خواهیم داشت.

"پس مطلب فوق یک درس انسانی است نه فقط پزشکی"

بیاییم "انصاف" را بیاموزیم تا "انسانیت" را در زندگی جاری کنیم.