اگر ستاره مستقیماً به سیاهچاله‌ای پرجرم برخورد کند، آنگاه به‌طور کامل درون سیاهچاله سقوط می‌کند و همه‌چیز ناپدید می‌شود. اما به‌احتمال‌زیاد پیش از آنکه به مرزهای افق رویداد برسد، ستاره به‌اندازه‌ای نزدیک می‌شود که نیروهای جزرومدی گرانش سیاه‌چاله، لایه‌های بیرونی آن را پاره‌پاره می‌کند و ستاره را از هم می‌درد. بدین‌ترتیب عمده گازهای ستاره به درون سیاهچاله راه نمی‌یابند.

این دست رویدادهای ازهم‌دریده‌شدن جزرومدی ستاره‌ای می‌توانند به اندازه انفجار ابرنواختری، درخشان شوند و به‌لطف پیشرفت فناوری و ساخت تلسکوپ‌های رباتیک عظیم، روز به روز بر تعداد اکتشافات آن‌ها افزوده می‌شود.

در این تصویرسازی هنری، ستاره‌ای به‌تازگی از نزدیکی سیاهچاله پرجرمی عبور کرده و گازهایش را در امتداد مدار حرکت خود به جا گذاشته است. لبه داخلی قرص گاز و گردوغباری که سیاهچاله را احاطه کرده، در اثر رخداد اختلال داغ می‌شود و ممکن است تا مدت‌ها پس از ناپدید شدن ستاره هم به درخشش خود ادامه دهد.