یکی از جالب‌ترین آثار کشف شده در جریان این کاوش، یک مخزن زیرزمینی مهر و موم شده است که حدود ۴۰۰ سال قدمت دارد. این محفظه که با آجر ساخته شده، نزدیک به سه متر عمق دارد و روی آن را با خشت و گل مسدود کرده بودند. بنابراین فضای درون محفظه به مدت چهار قرن از نظرها پنهان مانده بود.

اما آنچه که درون این محفظه قرار داشت واقعا جالب توجه بود. این محفظه ظاهرا نوعی زباله‌دان بیمارستانی در دورۀ رنسانس بوده است که درون آن پر از انواع زباله‌های مربوط به فعالیت‌های پزشکی در آن دوران است.

پزشکان ایتالیایی در آن دوران پی برده بودند که بیماری‌ها می‌توانند از طریق تماس مستقیم انسانی و یا از طریق تماس افراد با اشیاء آلوده انتقال پیدا کنند. بنابراین بیمارستان‌های آن دوره محفظه‌هایی مخصوص برای دور ریختن زباله‌های آلودۀ خودشان در نظر گرفته بودند. این نوع پروتکل‌ها به ویژه در زمان شیوع طاعون بسیار جدی گرفته می‌شد.

از جملۀ اشیائی که در این محفظۀ مهر و موم شده یافت شده است، ظرف‌های کوچک دارو، انواع جام‌های شیشه‌ای مخصوص طبابت و همینطور ظرف‌های مخصوص ادرار هستند. ظرف‌های ادرار برای این به کار می‌رفتند که پزشکان بتوانند رنگ، بو، رسوبات و حتی «طعم» ادرار بیمار را با دقت بررسی کنند. برای مثال بیماری دیابت را می‌شد از روی طعم شیرین ادرار (که دلیل آن وجود میزان بالای گلوکز است) تشخیص داد.

ظرف‌های مخصوص غذا نیز در این زباله‌دانی پیدا شده است. بیمارستان‌های قرن شانزدهمی از بشقاب‌ها و لیوان‌های یک بار مصرف برای سرو غذای بیماران استفاده می‌کردند.

(برخی اشیاء متعلق به بیماران مثل یک مجسمۀ کوچک و چند سکه)

اما به غیر از این موارد، انواع مختلفی از اشیاء دیگر نیز در این محفظه پیدا شده که باستان‌شناسان احتمال می‌دهند که متعلقات شخصی بیماران بوده باشند. از جملۀ این اشیاء می‌توان به تعدادی مجسمۀ سفالی، مهره‌های تسبیح، دو آویز برنزی و تعدادی سکه اشاره کرد.