آخرین خبر/ سعدی در یکی از خاطرات کودکی خود می گوید :

یاد دارم که در ایام کودکی، اهل عبادت بودم و

شب ها بر می خاستم و نماز می گزاردم و

به زهد و تقوا، رغبت بسیار داشتم ..

شبی در خدمت پدر رحمة الله علیه نشسته بودم و

تمام شب چشم بر هم نگذاشتم و قرآنِ گرامی را ،

بر کنار گرفته ، می خواندم .. 

در آن حال دیدم که همه آنان که گرد ما هستند ،

خوابیده اند ..

پدر را گفتم : 

از اینان کسی سر بر نمی دارد که نمازی بخواند ..

خواب غفلت ، 

چنان اینان را برده است که گویی نخفته اند ،

بلکه مرده اند ..

پدر گفت : تو نیز اگر می خفتی ، 

بهتر از آن بود که در پوستین خلق افتی و

عیب آنان گویی و بر خود ببالی ..