حوزه/ برخی افراد هستند که وقتی به آن‌ها گفته می‌شود که فلان کار گناه است موضع‌گیری می‌کنند و می‌گویند کجای قرآن نوشته که گناه است. معمولا این دسته افراد اطلاعات چندانی از آموزه‌های دینی ندارند و تصور می‌کنند که چون قرآن کتاب آسمانی است، تمام ریز و درشت احکام در آن آمده است و همه چیز را باید در قرآن جستجو کرد.
 
عقیق: برخی افراد هستند که وقتی به آن‌ها گفته می‌شود که فلان کار گناه است موضع‌گیری می‌کنند و می‌گویند کجای قرآن نوشته که گناه است.

معمولا این دسته افراد اطلاعات چندانی از آموزه‌های دینی ندارند و تصور می‌کنند که چون قرآن کتاب آسمانی است، تمام ریز و درشت احکام در آن آمده است و همه چیز را باید در قرآن جستجو کرد. گویا به این نکته توجه ندارند که آموزه‌های دینی فقط قرآن نیست و بخش عظیمی از این آموزه‌ها شامل احادیث معصومین علیهم‌السلام است.

اگر قرآن فقط همین آیه بود که «اطیعوا الله و اطیعوا الرّسول...» کافی بود تا دیگر دنبال این نباشیم که احکام و معارف دین را فقط در قرآن جستجو کنیم؛ چراکه در این آیه شریفه خداوند صراحتا می‌فرماید که رسول را اطاعت کنید. از طرفی مگر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حدیث متواتر و معروف ثقلین نفرمود که من شما را ترک می‌کنم و قرآن و عترت را در میان شما می‌گذارم و تا زمانی که به این‌ها متمسک شوید گمراه نمی‌شوید؟!

بنابراین باید به این افراد این نکته را گوشزد کرد که برای اثبات حلال و حرام خدا، قرآن به تنهایی کافی نیست و عمل کردن به احادیث پیامبر و ائمه علیهم‌السلام که نبی اکرم صلی الله علیه وآله به پیروی از آن‌ها سفارش کرده، همگی در راستای اطاعت از خدا و عمل کردن به قرآن است.

از این‌ها گذشته جالب این است که برخی از همین افراد که می‌گویند کجای قرآن نوشته، بعضا مسائلی را مطرح می‌کنند که از قضا در قرآن آمده و چه بسا با تفصیل هم آمده است. یکی از آن مسائل مهم که خیلی چالشی هم هست موضوع حجاب است و به گونه‌ای مطرح شده که جای هیچ‌گونه شبهه‌ای را باقی نمی‌گذارد.

خداوند متعال در سوره نور می‌فرماید: «وَ قُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَ یَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا ۖ وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَیٰ جُیُوبِهِنَّ ... .؛ و به زنان با ایمان بگو: دیدگان خود را [از نامحرمان] ببندند و فروج خود را حفظ کنند و زینت خود را جز آنچه که آشکار است نمایان نکنند و روسری‏‌های خود را بر سینه خود بیندازند... .»

کلمه" خُمُر" جمع «خِمار» است و خمار جامه‌‏ای است که زن سر خود را با آن می‏‌پیچد و باقی آن را به سینه‌‏اش آویزان می‏‌کند. کلمه «جُیوب» جمع «جَیْب» است که معنایش معروف است و مراد از جیوب، سینه‏‌ها است و معنایش این است که به زنان دستور بده تا اطراف مقنعه‏‌ها را به سینه‏‌های خود انداخته، آن را بپوشانند. (تفسیر المیزان/ ذیل آیه مذکور)

از این جمله استفاده می‌‏شود که زنان قبل از نزول آیه، پایین روسری خود را به شانه‏‌ها یا پشت سر می‌‏انداختند که گردن و حداقل بخشی از سینه آن‌ها نمایان می‏‌شد؛ از طرفی می‌توان این نکته را هم استفاده کرد که خِمار روسری معمولی نبوده و بزرگی آن به قدری بوده که زنان می‌توانستند سینه‌ها را هم بپوشانند؛ بنابراین بحث حجاب در قرآن آمده است و بهانه‌ای برای بی حجابی به دلیل ذکر نشدن حجاب در قرآن نیست.