تبیان/ خیلی از پدرمادرها دغدغه تربیت دینی دارند و دوست دارند بچه‌هایشان را با اعتقادات درست و اصولی بزرگ کنند؛ اما ممکن است در این راه دچار خط بشوند. خطاهایی که اثر آن تا یک نسل یا حتی چند نسل باقی بماند. در این مطلب به اشتباهاتی که در نگاه به خلقت خداوند در فرزندان ممکن است به وجود بیاید، می‌پردازیم.

نگاه درست را شما بسازید
والدین دریچه نگاه کودکان به دنیا هستند. بچه‌ها از چشم و نگاه پدر و مادر خود نگاه می‌کنند؛ پس مراقب باشید چه نگاه و زاویه‌ای به بچه‌ها می‌دهید. اولین نگاه به محیط و نعمت‌های خدا باید این باشد که کودکان بدانند همه چیز مظهر خلقت خداست. خدایی که بندگانش را آفریده و هر چه غیر از آن را در خدمت آدم‌ها آفریده است. این نگاه میل به قدردانی از نعمت‌های خدا را در بچه‌ها زیاد می‌کند؛ پس تاکید کنید که همه آفریده از جانب خدا هستند و اصلا چه بهتر که به جای طبیعت بگویید خلقت!

اسم عذاب روی رحمت و نعمت‌های الهی نگذارید
بعضی از والدین تفسیرهای نادرستی از نعمت‌های خدا به بچه‌ها ارائه می‌دهند. مثلا: "دیدی منو اذیت کردی خدا داره گریه می‌کنه" و با همین جمله باران که نشانه فضل و رحمت خداست را در چشم بچه‌ها تبدیل به عذاب الهی می‌کنند. درضمن اینکه کدام تغییر آب‌وهوایی و جوی عذاب است یا رحمت در تشخیص شما نیست که بخواهید آن را تفسیر کنید و بدتر برای بچه‌ها هم تعریف کنید!

نگاه انسان مدار غربی را بزدایید
نگاه انسان‌محور غربی به شما می‌گوید انسان مدار همه‌چیز است و همه‌چیز باید فدای او شود. با همین نگاه روزبه‌روز بر اسراف انسان‌ها و تخریب محیط‌ زیست اضافه می‌شود. شما به عنوان والدین موظف هستید که این نگاه را از فرزندان‌ خود دور کنید. به بچه‌ها بگویید که همه مظاهر طبیعی از گل و درخت و بوته‌ها گرفته تا انواع حیوانات همه مخلوق خدا هستند و حق زندگی و حیات دارند.

رابطه ما با مخلوقات خداوند چه شکلی باشد؟
بچه‌ها باید بدانند خداوند مهربان نعمت‌ها و مخلوقاتش را برای خدمت به انسان آفریده است؛ اما برای آن حدوحدود گذاشته است. مثلا با اینکه برخی حیوانات اهلی آفریده شده‌اند که به انسان خدمت کنند؛ اما نباید فراتر از این به آن‌ها نگاه کرد و جای آن‌ها برعکس شود! مثلا وظیفه سگ، نگهبانی  محافظت است و نباید برعکس، انسان محافظ سگ شود. درباره بقیه حیوانات هم دخالت بیجای انسان، نظم طبیعی خدادادی را به هم می‌زند؛ پس در ارتباط به مخلوقات خدا نه باید افراط کرد و نه تفریط!